Εκατό τριάντα ένα χρόνια είναι πολλά. Παρά πολλά. Για την ακρίβεια τα περισσότερα στον ελληνικό αθλητισμό. Ο Πανιώνιος «γεννήθηκε» στα τέλη του 18ου αιώνα και συνεχίζει το διάβα του στον 20ο αιώνα. Εξ’ ου και ο χαρακτηρισμός «Ιστορικός», με «νονό» τον αείμνηστο Μάκη Δενδρινό στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, σ’ ένα από τα…αξημέρωτα βράδια συζητήσεων για τους «μπλάου γκράνα» της Ελλάδας. Και μόνο η καταμέτρηση των χρόνων, κουράζει. Πόσο, δε, η επιβίωση του Πανιώνιου Γυμναστικού Συλλόγου Σμύρνης που «γεννήθηκε», μια ημέρα, σαν την σημερινή, ανήμερα του εορτασμού του Σταυρού και μετά το «ξερίζωμα» του από την μια άκρη του Αιγαίου πελάγους, συνέχισε να υπάρχει στην μητέρα Ελλάδα. Ο Πανιώνιος, το 1924, με απαράμιλλο πάθος και πίστη σε ό,τι είχε δημιουργηθεί για 3 δεκαετίες στην γενέτειρα του, Σμύρνη, συνέχισε να γράφει ιστορία.
Επιβίωσε, μεγαλούργησε, κατοχύρωσε την θέση του στον ελληνικό αθλητισμό, τον επαγγελματικό αθλητισμό. Μέσα στο ασφυκτικό, φίλαθλο περιβάλλον της Αττικής, δημιούργησε τους δικούς τους φιλάθλους, τους ακραιφνείς Πανιώνιους που μεταλαμπάδευσαν από γενιά σε γενιά και από τον πατέρα στον γιό, το μεγαλείο του συλλόγου που δεν «κυνηγά» τίτλους, αλλά προσπαθεί να διατηρεί και να υπερασπίζεται τις αρχές και τις αξίες των προσφύγων προγόνων.
Οι παλιότεροι, ηλικιακά, φίλαθλοι του Πανιωνίου που είχαν παππούδες και προπαππούδες από την Σμύρνη, έλεγαν πάντα ότι «εμείς οι πρόσφυγες έχουμε τις πιο γερές…αρτηρίες». Και εννοούσαν ότι το ένστικτο της επιβίωσης ήταν τόσο δυνατό για να δημιουργήσουν την κοινότητα Νέας Σμύρνης, να επανασυστήσουν την Ευαγγελική Σχολή, την Αγία Φωτεινή, να ιδρύσουν την Εστία Νέας Σμύρνης και φυσικά να δώσουν συνέχεια στον σύλλογο-καμάρι της Ιωνίας.
Αυτά θα γιορτασθούν σήμερα στο γήπεδο του Πανιωνίου που έχει ηλικία 81 ετών, όταν εγκαινιάσθηκε λίγους μήνες πριν από την αναγκαστική ανάμιξη της χώρας στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Θα γιορτασθούν σε πείσμα των…καιρών. Των δύσκολων καιρών που βιώνει ο «κυανέρυθρος» σύλλογος, με την ομάδα ποδοσφαίρου να είναι καθηλωμένη στην ερασιτεχνική Γ’ Εθνική και την ομάδα μπάσκετ στην επίσης ερασιτεχνική Β’ Εθνική.
Kανένας σύλλογος δεν μπορεί να ζήσει, μόνο, με τις αναμνήσεις του. Όσο ένδοξες κι αν είναι αυτές. Ούτε μόνο με την ιστορία του. Όσο μεγάλη και αν είναι αυτή. Αντίθετα, πρέπει να συνεχίσει να γράφει ιστορία και να προσαρμόζεται στην διαμόρφωση των νέων εποχών. Να διατηρήσει τον «πυρήνα» των φιλάθλων του για να αντέξει στον χρόνο των δοκιμασίων που ήδη έχουν παρουσιασθεί στον Πανιώνιο για το παρόν και το άμεσο μέλλον του, ώστε να μην «ξεχασθεί» και «χαθεί» μέσα στην ίδια του την ιστορία.
Ένα είναι βέβαιο για τον μακροβιότερο σύλλογο του ελληνικού αθλητισμού. Τα χρόνια του θα είναι ακόμα πολλά και θα τα γιορτάσει την 14η Σεπτεμβρίου 2090 για την συμπλήρωση δυο αιώνων ζωής. Το θέμα είναι να είναι και καλά.
