Πριν από λίγους μήνες, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, ο Σιλβέστερ Σταλόνε έδωσε ένα masterclass – μιλώντας για το σύνολο της καριέρας του, αλλά, φυσικά, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στον βαρέων βαρών ήρωα με τον οποίο έχει ταυτιστεί όλα αυτά τα χρόνια: τον Ρόκι Μπαλμπόα.
O αουτσάιντερ πυγμάχος από τις φτωχογειτονιές της Φιλαδέλφιας που είχε το όνειρο να γίνει πρωταθλητής και τα κατάφερε, ήταν ιδέα του ίδιου του Σταλόνε. Εκείνος έγραψε το σενάριο και προσπαθούσε να βρει το στούντιο που θα το χρηματοδοτούσε. Την επόμενη χρονιά, σε μια κίνηση που μοιάζει η ζωή να μιμείται το σινεμά, ο αουτσάιντερ πρωταγωνιστής έφυγε με το Οσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου. Κι όλα τα υπόλοιπα έγραψαν ιστορία.
Διαβάστε τι μας αφηγήθηκε κι εξομολογήθηκε, ο 73χρονος πια Σταλόνε, που εμφανίστηκε απλός κι ακομπλεξάριστος με τζιν και καουμπόικες μπότες, και μία γενναιόδωρη διάθεση να παραδεχθεί λάθη, ανασφάλειες, αποτυχίες. Με χιούμορ, ειλικρίνεια και πείσμα – πρωταθλητή.
Το «Ρόκι», κανονικά, έπρεπε να αποτύχει. Εχεις έναν άγνωστο πρωταγωνιστή, το θέμα σου είναι το μποξ, που δεν είναι πολύ δημοφιλές έτσι κι αλλιώς στο σινεμά – έχουν κάνει 300 ταινίες για την πυγμαχία και οι 298 απέτυχαν. Ομως κάτι στο θέμα του άγγιξε τον κόσμο. Ενας outsider, ένας loser που ξαναγεννιέται όταν βρίσκει τη γυναίκα του. Δεν είναι μία ταινία για το μποξ. Η πυγμαχία είναι απλά η δουλειά του. Θα μπορούσε να είναι φούρναρης, να επιδιορθώνει ποδήλατα. Το μποξ είναι μεταφορά – η ζωή είναι μια πάλη.
Το 1976 ήταν μία σκοτεινή εποχή για την Αμερική. Ολοι οι σπουδαίοι σκηνοθέτες έκαναν σκοτεινές ταινίες – «Ολοι οι Ανθρωποι του Προέδρου», «Η Συνομιλία», «Ο Ταξιτζής». Εγώ ήμουν πιο αφελής και πιο αισιόδοξος κι έκανα το «Ρόκι». Ισως εκείνη την εποχή όμως ο κόσμος είχε ανάγκη για μια αισιόδοξη αλλαγή. Ημουν τυχερός.
Ναι, αγαπώ όλους τους Ρόκι του κόσμου. Οταν παρέλαβα το Οσκαρ, το είπα στο λόγο μου. Σήμερα υπάρχουν ακόμα περισσότεροι «Ρόκι», αλλά και «Ροκέτς», άντρες και γυναίκες. Η ζωή έχει γίνει ακόμα πιο δύσκολη, ακόμα πιο πολύπλοκη. Η πάλη γίνεται πολύ σύνθετη και η επιβίωση είναι μεγαλύτερη πρόκληση. Δεν είναι ατάκα για μένα ότι αγαπώ όλους όσους αγωνίζονται. Πρέπει να καταλάβετε ότι πριν το «Ρόκι» ήμουν ένας τίποτας. Δούλευα παρκαδόρος. Πεινούσα. Δεν υπάρχει τίποτα κακό με το να είσαι παρκαδόρος, το λέω απλά για να τονίσω πόσο γρήγορα η ζωή σου μπορεί να αλλάξει. Το μόνο χρειάζεσαι είναι μια καλή ιδέα.
Τι θυμάμαι από το γύρισμα του «Ρόκι». Δεν ήξερα τι στο διάβολο έκανα. Ολα έμοιαζαν με πείραμα. Η ταινία γυρίστηκε σε 25 μέρες, με μπάτζετ κάτω από ένα εκατομμύριο δολάρια. Ολοι δούλεψαν σχεδόν δωρεάν. Δεν είχαμε καμαρίνια, αλλάζαμε στο αμάξι μας. Δεν είχαμε ρούχα, τα ρούχα της ταινίας ήταν τα δικά μας ρούχα. Δεν είχα λεφτά ούτε το σκύλο να κλείσω, έπρεπε να βγω στους δρόμους να βρω έναν σκύλο. Ο οπερατέρ μας ήταν νέος στη δουλειά, οι ηχολήπτες μας δεν είχαν ξαναγυρίσει ταινία. Κανονικά η ταινία έπρεπε να αποτύχει.
Στο στούντιο δεν άρεσε το «Ρόκι». Δεν ήθελαν να το βγάλουν. Τεράστιος αγώνας για να βγει. Μας έλεγαν “καλά, μπορεί να το βγάλουμε σε κάποιο drive in”. Tσακωνόμασταν καθημερινά. Καλά, έτσι κι αλλιώς με αυτούς γιατί δεν με ήθελαν να παίξω κι όλας. Ηθελαν οποιοδήποτε άλλο – Μπαρτ Ρέινολντς, Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Ράιαν Ο Νιλ. Θα επέλεγαν ένα καγκουρό, παρά εμένα.
Μίσησα τον Ντoλφ Λούγκρεν. Επρεπε να βρω κάποιον που θα είναι ο ρομποτικός αντίπαλος του Ρόκι. Οταν μπήκε ο Νταλφ Λούγκρεν στο δωμάτιο, τον μίσησα αμέσως. Ηταν τέλειος. Σκέφτηκα ότι αν ήταν οι Ρώσοι να είχαν κατασκευάσει σ’ ένα εργαστήριο την τελειότητα, τον τέλειο πυγμάχο, αυτός ήταν. Τετράγωνοι ώμοι, δυνατοί μηροί, μπράτσα, λαιμός, κώλος – τα πάντα. Ο Ρόκι είναι μπάζο – κοντός, άναρχος, δεν μπορεί να μιλήσει.
Ρόκι 4 – παραλίγο να πεθάνω Για να γυρίσουμε τη σκηνή του τελικού αγώνα προπονηθήκαμε για 4 μήνες. Το γύρισμα πήρε 2 μέρες, αλλά είχαμε κάνει 4 μήνες προπόνηση. Στο τέλος του είπα “ΟΚ ξέρουμε τα βήματα, αλλά ας τα ξεχάσουμε. Πάμε να μπούμε κανονικά. Χτύπα.” Ηταν το μεγαλύτερο λάθος μου. Του είχα πει όμως να χτυπήσει κανονικά. Και τα γάντια που χρησιμοποιούσαν τότε έχουν πλέον καταργηθεί – είναι πολύ επικίνδυνα, πολύ μικρά. Με ισοπέδωσε. Το μόνο που θυμάμαι είναι ένα ελικόπτερο να με παίρνει από το σετ και να πηγαίνει στην εντατική. Εμεινα στο νοσοκομείο 4 μέρες. Με χτύπησε τόσο δυνατά που σταμάτησε την καρδιά μου. Οι γιατροί νόμιζαν ότι ήμουν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Κυκλοφορούσαν κάτι καλόγριες και ιερείς και σκεφτόμουν «ω πεθαίνω μάλλον».
Τα σκαλοπάτια του Μουσείου της Φιλαδέλφειας. Είναι εξαιρετικά συγκινητικό ότι ο κόσμος, 40 χρόνια μετά, ανεβαίνει τα σκαλιά σαν τον Ρόκι και ποζάρει νικητής. Είναι κάτι που έχει ξεπεράσει την ταινία. Είναι ψυχολογικό. Οταν τον πρωτοβλέπουμε στην ταινία να προσπαθεί να τα ανέβει, αποτυγχάνει. Και στο τέλος τα καταφέρνει – φτάνει νικητής στην κορυφή. Αυτό επικοινωνεί με πάρα πολύ κόσμο. Το να πεισμώσεις και να τα καταφέρεις, να δεις τη θέα από ψηλά. Εχω δει έγκυες γυναίκες, ανθρώπους σε αναπηρικό καροτσάκι που τους κουβαλούν οι φίλοι τους. Αυτή είναι η δύναμη του σινεμά.
Aν υπάρχει μία κοινή θεματική στις ταινίες μου είναι η αντίσταση, η αντοχή, το να συνεχίζεις να αγωνίζεσαι. Μην αποδέχεσαι την ήττα εύκολα. Αν νικηθείς, αν πέσεις κάτω, σήκω, ξεσκόνισε γόνατα και συνέχισε. Νομίζω ότι είναι ένα διαχρονι κό μήνυμα αυτό. Υπάρχει κάτι που το πίστευα πάντα: δεν είμαι διαφορετικός. Ολοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι. Μάς ενώνει ένα κοινό νήμα: ξέρουμε τι σημαίνει αποτυχία, πόνος, ανασφάλεια, φόβος. Αν λοιπόν αυτό το επικοινωνήσεις στο κοινό, το κέρδισες. Αν το παίζεις ανώτερος, προνομιούχος, σαν να σας μιλάει η φωνή του Θεού, τότε δε θα επικοινωνήσεις ποτέ με τον θεατή. Δεν είσαι ανθρώπινος στα μάτια του. Ανθρώπινος σημαίνει να προσπαθείς να ισορροπήσεις όλες τις αδυναμίες σου κάτω από την αντοχή σου.
Ο επόμενος Ρόκι θα είναι μετανάστης. Εχω μια άλλη ιδέα που θέλω να πάω τον Ρόκι. Θέλω να τον κάνω να βρει έναν ξένο, έναν μετανάστη και να τον προπονήσει. Να έχει άλλο νόημα σε αυτές τις εποχές. Ενας ήρωας που θα έχει νόημα.
