Ο Δήμος Αβδελιώδης μεταφράζει και σκηνοθετεί τις Ικέτιδες του Ευριπίδη. Στη σκηνή τρεις ηθοποιοί και δύο μουσικοί αναλαμβάνουν την αφήγηση της δράσης. Η παράσταση βασίζεται αποκλειστικά στην διαχείριση της εκφοράς του λόγου, ως πρωτογενούς φορέα του νοήματος, που αναδεικνύει τη γήινη απλότητα του Αρχαίου Δράματος. Ο γλύπτης και χαράκτης Αριστείδης Πατσόγλου δημιουργεί τον γεμάτο συμβολισμό περιβάλλοντα σκηνικό χώρο, τα γλυπτά και τα κοστούμια.
Δήμος Αβδελιώδης
Ο Ευριπίδης μ’ αυτό του το έργο θεμελιώνει την προτεραιότητα και την ανωτερότητα των άγραφων νόμων, δηλαδή τις ηθικές εκείνες αξίες που είναι σύμφυτες με την ανθρώπινη ύπαρξη, ως ζωντανή συνείδηση. Αυτές τις αξίες δεν χρειάζεται να τις μάθει κανείς από κανέναν, αφού τις νοιώθει και αντιδρά φυσικά όπως και με τις άλλες του αισθήσεις.
Με την αφορμή ενός τραγικού γεγονότος που συνέβη στους Αργείους, ο Ποιητής καταθέτει όλο το κεκτημένο γνωστικό του οπλοστάσιο από τους μύθους, την ιστορία αλλά και την εμπειρική φιλοσοφία του Πλάτωνα και όλης της πνευματικής ελίτ της εποχής του. Με αυτό τον τρόπο υποδεικνύει το μοντέλο της Δημοκρατίας των Αθηνών ως το μόνο πολίτευμα, που θα μπορούσε να ανταποκριθεί στη δίψα των ανθρώπων για την ευημερία και την ορθή διαχείριση των θεμάτων που ανακύπτουν ανά πάσα στιγμή στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Οι Ικέτιδες, μητέρες απ’ το Άργος, που εκλιπαρούν να τους δοθούν τα σκοτωμένα παιδιά τους για να τα θάψουν, δεν μπορούν να εισακουσθούν ούτε απ’ τους νικητές αντιπάλους τους, τους Θηβαίους που το απαγορεύουν, ούτε από κανένα άλλο θεσμό ή Πόλη της Ελλάδας. Μπορούν μόνο να εισακουσθούν από την Αθήνα της Δημοκρατίας.
