Dijamant. Είναι το προσωνύμιο των Βόσνιων για τον Έντιν Τζέκο. «Διαμάντι». Ένα διαμάντι προερχόμενο από το…κοίτασμα του Σαράγεβο, της καταραμένης πόλης που τόσο έντονα μπήκε στη ζωή όλων μας στα ‘90s, από τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ που μετέφεραν τη φρίκη του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας.
Το 1996 με την πόλη να προσπαθεί να βρει την κανονικότητά της, ο 10χρονος τότε Τζέκο αρχίζει την πορεία του από τη Ζελέζνιτσαρ, την ομάδα των Σιδηροδρόμων. Μια πορεία που λίγο έλειψε να κοπεί απότομα την άνοιξη του ’93. Ο Έντιν ζητεί από την μητέρα του να τον αφήσει να παίξει με τους φίλους του στην Ντόμπρινια, την περιοχή όπου εβρίσκετο το αεροδρόμιο. Για καλή του τύχη, λαμβάνει την μητρική απαγόρευση. Εκείνο το απόγευμα, το παιδικό παιχνίδι μετετράπη σε τραγωδία. Επίθεση με χειροβομβίδες και το γηπεδάκι έγινε –ένας ακόμη- τόπος μαρτυρίου: 13 νεκροί και 133 τραυματίες σύμφωνα με την έκθεση των Ηνωμένων Εθνών.
? Never forget 11. july, 1995. pic.twitter.com/TZHwjgpKM3
— Edin Džeko (@EdDzeko) 11 Ιουλίου 2018
Ουδέποτε απαρνήθηκε την πατρίδα του. Κι ας είχε προσφορές. Παίκτης της Τέπλιτσε ήταν, όταν του προσέφεραν την ευκαιρία να πάρει τσεχική υπηκοότητα και το εισιτήριο για μια πιο «δυνατή» εθνική ομάδα. Αρνήθηκε. Κι έφτασε να παίζει Παγκόσμιο Κύπελλο με τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη το ’14 στη Βραζιλία. Να κατακτάει πρωτάθλημα στη Γερμανία με τη Βόλφσμπουργκ. Να δίνει χαρά ύστερα από 44 χρόνια στους «Πολίτες» της Μάντσεστερ Σίτι. Να παίζει ημιτελικό Champions League με τη Ρόμα.
Το σώμα και το πνεύμα είναι στην ιταλική πρωτεύουσα, αλλά πάντα επιστρέφει στο αγαπημένο του Σαράγεβο την περίοδο των διακοπών. Και στην Οτόκα, ένα προάστιο της πόλης. Εκεί, όπου είχε μετακομίσει με την οικογένειά του κατά τη διάρκεια του πολέμου. Στο σπίτι του παππού. Για να θυμάται τα καλά και να μην ξεχνάει τα άσχημα…
