Ήταν 22 Νοεμβρίου 1975. Σαν σήμερα πριν από 44 χρόνια. Ήταν μετά τα μεσάνυχτα και στη Θεσσαλονίκη κόσμος πολύς είχε πάει στον σταθμό των τρένων για να υποδεχτεί έναν παίκτη για τον οποίον ήδη η φήμη του είχε ταξιδέψει. Είχε ήδη φτάσει στην Ελλάδα. Ήταν ο Βασίλης Χατζηπαναγής. Ο Νουρέγιεφ… Ο Βάσια.
Ήρθε με τρένο από την Τασκένδη και πολύ γρήγορα με τη φανέλα του Ηρακλή θα έδειχνε στα γήπεδα ότι η ποδοσφαιρική μαγεία (του) δεν είχε όρια. Αυτά που ο κόσμος είχε ακούσει για αυτόν αποδείχτηκαν πολύ λίγα σε σχέση με αυτά που στην πράξη θα του πρόσφερε ένας παίκτης που θα έφτανε να παίξει και στη Μικτή Κόσμου.
Στις 22 Ιουλίου 1984 στο “Στάδιο Τζάιαντς” στο Νιου Τζέρσεϊ αντιμετώπισε την “Κόσμος” της Νέας Υόρκης. Με 40.000 θεατές να είναι στο γήπεδο και μεταξύ αυτών 15.000 Έλληνες ομογενείς.
Σαν σήμερα λοιπόν πριν από 44 χρόνια άρχισε να γράφει στην Ελλάδα η ιστορία για αυτόν τον τεράστιο ποδοσφαιριστή που απογείωσε την ποδοσφαιρική τέχνη. Επαιξε στον Ηρακλή όπου παρέμεινε μέχρι το 1991, προσφέροντας στιγμές ανεξίτηλα χαραγμένες στον χρόνο.
Το 2003 ανακηρύχθηκε από την ΕΠΟ, ως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής των τελευταίων 50 ετών στην Ελλάδα.
Δεν έπαιξε ποτέ στην Εθνική Ελλάδας παρά μόνο σε ένα φιλικό με την Πολωνία (6 Μαΐου 1976 από όπου και η παραπάνω φωτογραφία) και σε ακόμη δύο φιλικά (το ένα με την Γκάνα) για το τέλος της καριέρας του.
Ο Χατζηπαναγής είχε παίξει στην Ολυμπιακή Ομάδα της ΕΣΣΔ. Το πρόβλημα της συμμετοχής του δεν μπόρεσε να ξεπεραστεί ποτέ.
Μετά από χρόνια ο Χατζηπαναγής σε συνέντευξή του είχε πει ότι ήταν πολιτικοί οι λόγοι. “Πιστεύω πια σίγουρα πως πλήρωσα κιόλας και τα πολιτικά φρονήματα του πατέρα μου που ήταν αριστερός μέχρι το τέλος της ζωής του”, είχε πει χαρακτηριστικά.
Ο άνθρωπος που τον έφερε στην Ελλάδα ήταν ο τότε πρόεδρος του Ηρακλή, ο Νίκος Ατματζίδης. Ο Χατζηπαναγής έπαιζε στην Παχτακόρ, στην Τασκένδη από όπου και η παραπάνω φωτογραφία με τον Χατζηπαναγή σε νεαρή ηλικία, να κρατάει την μπάλα.
Η διήγηση του Νίκου Ατμζατζίδη (στην παραπάνω φωτογραφία της άφιξης είναι δίπλα, αριστερά από τον Χατζηπαναγή) είναι μυθιστορηματική.
“Κάποια στιγμή, ένας ξάδερφός μου, ο μηχανουργός, Γιώργος Πολωνίδης που έμενε στην Τασκένδη μου στέλνει ένα γράμμα (γύρω στα Χριστούγεννα του 1974) και μου λέει ότι εκεί παίζει ένας καταπληκτικός παίκτης που τον λένε Χατζηπαναγή. Περίπου 15 μέρες μετά φθάνει ένα περιοδικό που ανέφερε τους 34 καλύτερους ποδοσφαιριστές της ΕΣΣΔ για το 1973. Στη θέση του έξω αριστερά είχε πρώτο τον Μπλαχίν και δεύτερο τον Χατζηπαναγή”.
“Αθόρυβα άρχισα τα ταξίδια, χωρίς να ξέρει κανείς τίποτα. Ενας από τους ανθρώπους που τότε με βοήθησαν πολύ ήταν ο Ηρακλειδέας έμπορος, Νίκος Καραλής που ήταν ξάδερφος του Συνταγματάρχη, Ανδρέα Καραλή που είχε διατελέσει πρόεδρος του Ηρακλή. Λόγω του εμπορίου ο Νίκος είχε σχέση με την ΕΣΣΔ. Επρεπε να ξεπεραστούν αρκετά προβλήματα. Στην ΕΣΣΔ δεν ήξεραν τι είναι μεταγραφή. Τότε π.χ. έπαιρνε τηλέφωνο ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου και έλεγε σε μια ομάδα, “ο παίκτης θα πάει εκεί”. Επρεπε να ξεπεραστούν προβλήματα όπως π.χ. με τη βίζα του πατέρα του Βασίλη, του Κυριάκου για να έρθει στην Ελλάδα”.
“Θα μας στείλουνε στη Σιβηρία”
“Ηρθανε στην Ελλάδα τον Νοέμβριο του 1975, ο Βασίλης όμως είχε υπογράψει από την προηγούμενη άνοιξη. Τότε, είχα το δελτίο στην τσέπη και ήμουν στη Μόσχα. Θα έμενα λίγες μέρες γιατί το αεροπλάνο πετούσε κάθε Σάββατο για την Ελλάδα. Εμφανίστηκε ο Ολυμπιακός. Είχε στείλει τέλεξ στην ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Ρωσίας που έλεγε ότι “δίνουμε 10 εκ. για το δελτίο του Χατζηπαναγή”. Τους πληροφόρησαν ότι το δελτίο πλέον το έχω εγώ”.
“Με ψάξανε, με βρήκανε στη Μόσχα, “να σου κάνουμε το τραπέζι”, και μου είπανε: “Ο παππούς, ο Γουλανδρής δηλαδή, δίνει 10 εκατομμύρια για το δελτίο”.
Εγώ κατάλαβα τι υπονόησαν και τους λέω: “Θα πλακωθούμε εδώ, θα μας στείλουνε στη Σιβηρία και δεν θα μας βρει κανείς”. Μου ζήτησαν συγνώμη και τελείωσε το θέμα. Το 1977 η γενική συνέλευση του Ηρακλή με έκανε επίτιμο πρόεδρο για την έλευση του Χατζηπαναγή.
Ναι, ξόδεψα αρκετά χρήματα, είχα όμως. Ο Ηρακλής δεν επιβαρύνθηκε τίποτα. Θέλω να πω πάντως ότι στάθηκα και λίγο τυχερός σε όλο αυτό. Κατά καιρούς, από κάποιους, δίνεται μεγάλη διάσταση, ας είμαστε όμως λίγο μετριοπαθείς”.
