Ο Εμμάνουελ Αμουνίκε υπήρξε ένας αέρινος εξτρέμ, αρτίστας και βιρτουόζος αλλά με πολλούς τραυματισμούς στα γόνατα που τον ανάγκασαν να σταματήσει το ποδόσφαιρο στα 33 του χρόνια.
Ο Νιγηριανός αριστερός ακραίος επιθετικός ή και μεσοεπιθετικός Εμμάνουελ Αμουνίκε (Emmanuel Amunike), γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου του 1970, στο Εζέ Ομπόντο της νοτιοανατολικής Νιγηρίας. Σε μια επαγγελματική καριέρα που σημαδεύτηκε από πολλούς και σοβαρούς τραυματισμούς, έγινε γνωστός από τη συμμετοχή του με τη Νιγηρία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994. Στις αρχές της καριέρας του, κέρδισε τα εθνικά πρωταθλήματα στη Νιγηρία και την Αίγυπτο, παίζοντας για τη Τζούλιους Μπέργκερ και τη Ζαμαλέκ, αντίστοιχα. Το 1994 υπέγραψε στη Σπόρτινγκ Λισαβόνας και τον Δεκέμβριο του 1996 μετακόμισε στη Μπαρτσελόνα. Ο χρόνος του στη Καταλονία τελείωσε το 1997, αφού υπέστη ένα σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο ζημία, παίζοντας μόνο τρία παιχνίδια πρωταθλήματος σε τρεις πλήρεις σεζόν! Από τον τραυματισμό αυτό δεν ανέκαμψε ποτέ και μετά από διάφορες περιπλανήσεις στη Νότια Κορέα και την Ιορδανία, εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο στα 33 του χρόνια. Από το 2008 ακολουθεί καριέρα προπονητή.
Πέραν της συμμετοχής στο Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ το 1994, την ίδια χρονιά βοήθησε τους «σούπερ αετούς» να κερδίσουν το Κύπελλο Εθνών Αφρικής στην Τυνησία, ενώ ψηφίστηκε Αφρικανός Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς. Επιπλέον, έπαιξε σε όλα τα παιχνίδια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 στην Ατλάντα, σκοράροντας το νικητήριο γκολ στον τελικό καθώς η εθνική ομάδα κέρδισε το Χρυσό Μετάλλιο. Τα προβλήματα στο γόνατο τον κράτησαν έξω από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998.
Ξεκίνησε να παίζει μπάλα σε δρόμους και αλάνες μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του. Μεγαλώνοντας ο ίδιος, «μεγάλωνε» και το ταλέντο του, με αποτέλεσμα να μην τον χωρούν τα σύνορα της Νιγηρίας και στα 21 του πήρε μεταγραφή για την Ζαμαλέκ της Αιγύπτου. Με την αιγυπτιακή ομάδα, κάνει το πρώτο «μπαμ» και αρχίζει να γίνεται γνωστός εκτός Αφρικής. Σε αυτό τον βοήθησε και η πορεία της ομάδας, η οποία το 1993 κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών Αφρικής και αμέσως μετά το αφρικανικό Σούπερ Καπ. Αυτόν τον τελευταίο τίτλο, τον χάρισε ο ίδιος στη Ζαμαλέκ, αφού ήταν ο μοναδικός σκόρερ στον τελικό κόντρα στην Αλ Αχλί.
Παρά τις εξαιρετικές εμφανίσεις του με την Ζαμαλέκ, ο 24χρονος, τότε, αριστερός εξτρέμ δε βρισκόταν ανάμεσα στις πρώτες επιλογές του ομοσπονδιακού τεχνικού της χώρας του, τόσο για τα παιχνίδια των προκριματικών του Μουντιάλ των Ηνωμένων Πολιτειών, όσο και σε αυτά του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής το 1994. Προς έκπληξη όλων, ξεκινά βασικός στον τελικό του Κόπα Άφρικα και μετατρέπεται σε απόλυτο πρωταγωνιστή. Σημειώνει και τα δύο τέρματα της Νιγηρίας στο 2-1 επί της Ζάμπιας και χαρίζει το στέμμα στους «αετούς».
Ακολουθεί το Παγκόσμιο Κύπελλο των Ηνωμένων Πολιτειών. Η πρωτάρα Νιγηρία είναι στον ίδιο όμιλο με την επίσης πρωτάρα Ελλάδα και ο Αμουνίκε είναι σε όλα τα ματς βασικός. Σημειώνει μάλιστα και δύο γκολ. Το πρώτο στο 3-0 επί της Βουλγαρίας στον όμιλο και το δεύτερο στους «16» απέναντι στην Ιταλία. Αν, μάλιστα, απέναντι στους Αφρικανούς δε βρισκόταν η μεγαλοφυΐα του Ρομπέρτο Μπάτζιο (Roberto Baggio), τότε το γκολ του Αμουνίκε ίσως είχε στείλει τους «αετούς» στα προημιτελικά. Ο «Μικρός Βούδας» ισοφάρισε λίγο πριν το τέλος και στην παράταση ήταν αυτός που έδωσε την πρόκριση στη «σκουάντρα ατζούρα».
Οι εξαιρετικές εμφανίσεις του στο Παγκόσμιο Κύπελλο, προσελκύουν το ενδιαφέρον πολλών ευρωπαϊκών συλλόγων. Η Σπόρτινγκ Λισαβόνας είναι αυτή που καταφέρνει τον Αύγουστο μετά το Μουντιάλ να κάνει δικό της τον Νιγηριανό μεσοεπιθετικό. Το 1994 ήταν η χρονιά του. Πρωταθλητής Αφρικής με τη Νιγηρία, εξαιρετική παρουσία στο Παγκόσμιο Κύπελλο και στη συνέχεια μεταγραφή στην Ευρώπη. Για όλους αυτούς τους λόγους, αναδείχθηκε τότε ο κορυφαίος Αφρικανός ποδοσφαιριστής της χρονιάς.
Μετά από δύο χρόνια στην Σπόρτινγκ, έρχεται μια ακόμη απίθανη χρονιά για τον ίδιο. Είναι το 1996. Η Νιγηρία συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα και γίνεται η πρώτη αφρικανική ομάδα που κατακτά το χρυσό μετάλλιο. Πρωταγωνιστής και πάλι ο Αμουνίκε. Στον τελικό, με δικό του γκολ στο 90ο λεπτό, οι «αετοί» λυγίζουν την αντίσταση της Αργεντινής και επικρατούν με σκορ 3-2. Η χρονιά-όνειρο ολοκληρώνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τον Αμουνίκε. Τον Δεκέμβριο του 1996, η Μπαρτσελόνα δαπανά το ποσό των 3,6 εκατομμυρίων δολαρίων για να κάνει δικό της το αφρικανικό «διαμάντι».
Ο Νιγηριανός είναι στο απόγειο της καριέρας του, όμως μετά από ένα δυναμικό ξεκίνημα με τους Καταλανούς, η ατυχία του χτυπά την πόρτα. Το 1997 τραυματίζεται σοβαρά στο γόνατο και δεν καταφέρνει ποτέ να ανακάμψει και να γίνει ο παίκτης που ήταν πριν από αυτό. Οι εμφανίσεις του με τους «μπλαουγκράνα» είναι ελάχιστες και εκτός από τους τίτλους που κατέκτησε (2 πρωταθλήματα και 2 κύπελλα Ισπανίας, ένα κύπελλο UEFA και ένα ευρωπαϊκό σούπερ καπ) έχει να θυμάται στα τέσσερα χρόνια παραμονής στην Βαρκελώνη το ένα και μοναδικό γκολ που σημείωσε με την Μπαρτσελόνα, αυτό τον Μάρτιο του 1997 απέναντι στην Λογρονιές.
Αυτός ο σοβαρός τραυματισμός στο γόνατο ουσιαστικά έκοψε την μπάλα στον Αμουνίκε. Το 2000 έφυγε από την Μπαρτσελόνα, πήγε στην Αλμπαθέτε και αφού πέρασε από ομάδες της Νοτίου Κορέας και της Ιορδανίας, σε ηλικία 34 ετών «κρέμασε» τα παπούτσια του.
Με την εθνική ομάδα της Νιγηρίας, αγωνίστηκε από το 1993 έως το 2001, συμμετέχοντας σε 27 παιχνίδια της και σημειώνοντας 9 γκολ. Όταν τελείωσε ως ποδοσφαιριστής πήγε σε ισπανικό πανεπιστήμιο για να αποκτήσει μεταπτυχιακό στην αθλητική μεθοδολογία. Το 2008 ξεκίνησε καριέρα ως προπονητής στην ομάδα που τον ανέδειξε στη Νιγηρία και από το 2014 βρίσκεται στο τιμόνι της εθνικής ομάδας U-17 της χώρας του. Μέσα σε ένα χρόνο κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο, αποδεικνύοντας πως η θέση ενός «αετού» είναι στην κορυφή. Έστω κι αν πληγώθηκε στο παρελθόν.