Ρέι Κλέμενς: Ο γκολκίπερ με τα 21 τρόπαια

Ο Ρέι Κλέμενς έγραψε ιστορία στο αγγλικό και ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, κατακτώντας κάθε τίτλο πλην του Κυπέλλου Κυπελλούχων, συνολικά 21, εντός κι εκτός «τειχών».
Ο Άγγλος τερματοφύλακας Ρέι Κλέμενς (Raymond Neal “Ray” Clemence), γεννήθηκε στις 5 Αυγούστου του 1948, στο Σκέγκνες, μια παραθαλάσσια πόλη στο κέντρο της ανατολικής Αγγλίας. Έχοντας ξεκινήσει από την Σκάνθορπ, ήταν μέλος της μεγάλης Λίβερπουλ της δεκαετίας του 1970. Ένας γκολκίπερ με ποικιλία αρετών, που συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους τερματοφύλακες στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου! Ήταν έξυπνος, ψύχραιμος, γρήγορος στις επεμβάσεις του και το κυριότερο, εξαιρετικά σταθερός σε απόδοση! Κατά τη διάρκεια της 23ετούς (!) ποδοσφαιρικής του καριέρας, κατέκτησε κάθε σημαντικό τρόπαιο τόσο στην Αγγλία όσο και την Ευρώπη με εξαίρεση το Κύπελλο Κυπελλούχων, ούτε λίγο, ούτε πολύ εικοσιενός τροπαίων! Είναι ένας από τους μόλις 18 παίκτες να έχουν κάνει πάνω από 1.000 εμφανίσεις στη σταδιοδρομία τους. Υπήρξε επικεφαλής του τομέα ανάπτυξης της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, με αρμοδιότητα για τις ομάδες από 16 έως 21 ετών, έχοντας προηγουμένως μεγάλες θητείες στο προπονητικό τιμ της εθνικής ομάδας της Αγγλίας.
Πραγματοποίησε το επαγγελματικό ντεμπούτο του το 1966 με τα χρώματα της Σκάνθορπ στην τότε Division 3. Δεν έμελλε όμως να μείνει για πολύ στον σύλλογο της βόρειας Αγγλίας, αφού στις 24 Ιουνίου του 1967, ο θρυλικός τεχνικός της Λίβερπουλ, Μπίλι Σάνκλι (William “Bill” Shankly), ξόδεψε 18.000 στερλίνες και απέσπασε την υπογραφή του. Έκανε το ντεμπούτο του σε έναν αγώνα για τον 3ο γύρο του Λιγκ Καπ Αγγλίας, στο Άνφιλντ, στις 25 Σεπτεμβρίου του 1968, σε μια νίκη με 2-0 επί της Σουόνσι. Συνήθως αναπληρωματικός για τα επόμενα 2 χρόνια, έκανε περιστασιακές εμφανίσεις με τη πρώτη ομάδα, μέχρι το 1970, όταν πλέον ξεκίνησε να είναι η πρώτη επιλογή. Το 1971 έφθασε στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας, όπου ηττήθηκε 1-2 από την Άρσεναλ στη παράταση. Ωστόσο, 2 χρόνια αργότερα κατέκτησε τόσο το αγγλικό πρωτάθλημα, όσο και το Κύπελλο UEFA, αποκρούοντας μάλιστα πέναλτι του Γιουπ Χάινκες (Jupp Heynckes) στον πρώτο τελικό εναντίον της Γκλάντμπαχ. Η απόκρουση αυτή, διατήρησε το σαφές προβάδισμα του 3-0 που πέτυχε η Λίβερπουλ, με δεδομένο ότι ηττήθηκε με 0-2 στη Γερμανία! Τη σεζόν 1973/74 κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας με μια νίκη 3-0 επί της Νιούκαστλ. Με τη Λίβερπουλ κέρδισε άλλο ένα πρωτάθλημα και το Κύπελλο UEFA το 1976 και στη συνέχεια απέτυχε να σημειώσει ένα μοναδικό τρεμπλ, έχοντας κατακτήσει το πρωτάθλημα και το Κύπελλο Πρωταθλητριών, αφού ηττήθηκε από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας.
Διατήρησε τα ευρωπαϊκά σκήπτρα, το 1978 με μια νίκη με 1-0 επί της Κλαμπ Μπριζ στο Γουέμπλεϊ, αλλά έχασε τον τίτλο του πρωταθλητή από τη Νότιγχαμ Φόρεστ, από την οποία ηττήθηκε και στον τελικό του Λιγκ Καπ. Τις σεζόν 1978/79 και 1979/80 ξανακατέκτησε το αγγλικό πρωτάθλημα και τη πρώτη σεζόν μάλιστα αήττητος, δεχόμενος μόλις 16 γκολ σε 42 αγώνες πρωταθλήματος, εκ των οποίων μόλις 4 στο Άνφιλντ. Αυτό το ρεκόρ διατηρήθηκε (για περίοδο 42 αγώνων) μέχρι πρόσφατα, όταν ισοφαρίστηκε μεν από την Τσέλσι, η οποία δέχθηκε 15 γκολ σε 38 όμως αγώνες πρωταθλήματος! Το 1981 κατέκτησε το Λιγκ Καπ και το Κύπελλο Πρωταθλητριών για τρίτη φορά, στη νίκη με 1-0 επί της Ρεάλ Μαδρίτης στο Παρίσι, στις 27 Μαΐου, που τελικά αποδείχτηκε και το τελευταίο του για τον σύλλογο. Η εμφάνιση στο προσκήνιο του Μπρους Γκρόμπελαρ (Bruce David Grobbelaar), είχε σαν αποτέλεσμα η θέση του στο βασικό σχήμα να γίνει επισφαλής, για πρώτη φορά μετά από 11 χρόνια βασικός (14 συνολικά), περίοδο κατά την οποία έπαιξε σε πάνω από 650 παιχνίδια και έχασε μόλις 6! Αποφάσισε να φύγει από τη Λίβερπουλ, υπογράφοντας στη Τότεναμ έναντι αμοιβής ύψους 300.000 στερλινών. Θεωρείται ως «… ο καλύτερος τερματοφύλακας που έχει παίξει ποτέ για τη Λίβερπουλ» από την επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου!
Έκανε ντεμπούτο στις 28 Αυγούστου του 1981, σε μια ήττα 1-3 από τη Μίντλεσμπρο εκτός έδρας. Έφτασε στο τελικό του Λιγκ Καπ το 1982, όπου ηττήθηκε με 1-3 από τη Λίβερπουλ, κέρδισε όμως το Κύπελλο Αγγλίας, μετά από τη νίκη 1-0 σε επαναληπτικό με την QPR. Με τη Τότεναμ κατέκτησε το Κύπελλο UEFA του 1984, αλλά έχασε τον τελικό λόγω τραυματισμού. Έφτασε και σε έναν 5ο τελικό Κυπέλλου Αγγλίας το 1987, όταν η ομάδα του έχασε από την Κόβεντρι. Ανήκει στο «κλειστό κλαμπ» των ποδοσφαιριστών που έπαιξαν σε 5 ή και περισσότερους τελικούς Κυπέλλου Αγγλίας! Θα μπορούσε να είχε προσφέρει περισσότερα στην ομάδα του βόρειου Λονδίνου, εάν δεν υφίστατο δύο σοβαρούς τραυματισμούς στο αριστερό του γόνατο και μάλιστα, ο δεύτερος εξ αυτών να είναι και η αιτία που τον ανάγκασε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, το 1988!
Έκανε το ντεμπούτο του για την εθνική Αγγλίας, στη νίκη με 1-0 επί της Ουαλίας στο Νίνιαν Παρκ του Κάρντιφ, στις 15 Νοεμβρίου του 1972, για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974. Χρίσθηκε 61 φορές διεθνής με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του, με τον αριθμό αυτό, πιθανόν να ήταν μεγαλύτερος, εάν η εκάστοτε τεχνική ηγεσία των «Τριών Λιονταριών» δεν προτίμησε να εμπιστευθεί σε αρκετές περιπτώσεις, τον εμβληματικό Πίτερ Σίλτον (Peter Leslie Shilton), που μεσουράνησε την ίδια ακριβώς περίοδο με εκείνον! Είχε τη διάκριση να είναι ο αρχηγός της μια φορά, ο πρώτος που το κέρδισε μετά από τον μύθο Φρανκ Σουίφτ (Frank Swift). Το παιχνίδι ήταν ένα φιλικό με τη Βραζιλία, όπου η Αγγλία ηττήθηκε με 0-1. Αγωνίστηκε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1980, ενώ συμπεριελήφθη στην αποστολή των «Τριών Λιονταριών» για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, όμως έμεινε στον πάγκο.
Όταν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, υπηρέτησε το ποδόσφαιρο για πολλά χρόνια και ως προπονητής! Υπήρξε μέλος του τεχνικού επιτελείου της Τότεναμ και πρώτος προπονητής της Μπαρνέτ. Διετέλεσε γυμναστής των γκολκίπερ στην εθνικής Αγγλίας, από το 1996 μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2007, ενώ επανήλθε αργότερα! Στις 11 Ιουνίου του 2012, υπέστη ρήξη του αχίλλειου τένοντα του κατά τη διάρκεια της προθέρμανσης για το παιχνίδι εναντίον της Γαλλίας κατά τη διάρκεια του Euro του 2012! Αργότερα τοποθετήθηκε επικεφαλής της Ομάδας Ανάπτυξης της αγγλικής Ομοσπονδίας, με κύριο καθήκον του την επίβλεψη των διεθνών ΌΛΩΝ των «μικρών» αγγλικών αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων! Ποτέ δεν αρνήθηκε να καταθέσει την άποψή του, αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που κλήθηκε να σχολιάσει οτιδήποτε αφορούσε το ποδόσφαιρο σε διάφορα ραδιοτηλεοπτικά μέσα.
Του έχει απονεμηθεί η τιμή του Μέλους του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, για τις υπηρεσίες του στο ποδόσφαιρο. Ο γιος του, ο Stephen , υπήρξε κι αυτός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, μέσος, με καριέρα στη Τότεναμ και τη Μπέρμιγχαμ και αποσύρθηκε τραυματίας από την Λέστερ το 2010. Η κόρη του, Sarah, είναι η σύζυγος του παλαιού Σκωτσέζου επιθετικού και πρώην προπονητή της Νότιγχαμ Φόρεστ Dougie Freedman. Κατέχει περίοπτη θέση, τόσο από τους οπαδούς της Λίβερπουλ, όσο και από αυτούς της Τότεναμ. Ψηφίστηκε στη θέση № 11 στην επίσημη ιστοσελίδα της Λίβερπουλ, στη δημοσκόπηση για τους «100 παίκτες που συγκλόνισαν την KOP», την διάσημη εξέδρα των φανατικών της και ο υψηλότερος τερματοφύλακας!
Στις 2 Φεβρουαρίου του 2005 ανακοίνωσε ότι είχε διαγνωστεί με καρκίνο του προστάτη και ότι υποβαλλόταν σε θεραπεία. Έδωσε 15 χρόνια μάχη με την επάρατη νόσο, από την οποία νικήθηκε στις 15 Νοεμβρίου του 2020, στα 72 του χρόνια.
ΠΗΓΗ: Ευλογημένο ποδόσφαιρο, Wikipedia.