Συμπληρώνονται ακριβώς 50 χρόνια από την έναρξη του θεσμού και γι’ αυτόν τον λόγο αποτελεί ακόμα μεγαλύτερη τιμή για την Ε.Φ.Ο.Επ.Α. η ανάθεση της διοργάνωσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση του αθλήματος (ETTU). Από το 2015 το event γίνεται σταθερά ως Τοπ 16, από παλιά είχε καθιερωθεί ως Τοπ 12, ενώ στο ξεκίνημά του, το 1971 στο Ζαντάρ της Γιουγκοσλαβίας, είχε συγκεντρώσει 12 αθλητές και 6 αθλήτριες. Με εξαίρεση το 2013 διεξάγεται κάθε χρόνο, είναι η παλαιότερη αθλητική εκδήλωση της ευρωπαϊκής επιτραπέζιας αντισφαίρισης, έχει υψηλό πρεστίζ και σημαντική απήχηση στον κόσμο. Με την ευκαιρία των 50 χρόνων επιχειρούμε μία αναδρομή στους μεγάλους πρωταγωνιστές του θεσμού και γενικά σε όλους τους αθλητές, που έχουν βάλει το όνομά τους στη μακρά λίστα των νικητών. Μέσα σε αυτούς είναι ο Καλλίνικος Κρεάνγκα, ο οποίος στέφθηκε πρωταθλητής στο Τοπ 12 του 2011, στη Λιέγη (στον πάγκο είχε τον Κώστα Βατσακλή, που είναι παρών και σήμερα στη Θεσσαλονίκη). Ο θρυλικός Έλληνας άσος έχει να επιδείξει αρκετά ακόμα μετάλλια στα Τοπ 12 (κυρίως χάλκινα, αλλά κι ένα ασημένιο το 2007), ενώ και ο Παναγιώτης Γκιώνης, που αγωνίζεται στη φετινή διοργάνωση, είχε κατακτήσει την 3η θέση στο Τοπ 16 του 2015 στο Μπακού. Η Κατερίνα Τόλιου εξάλλου, θ’ αποτελέσει στη Θεσσαλονίκη, την πρώτη γυναικεία παρουσία για την Ελλάδα στα χρονικά των αγώνων.
Το ρεκόρ κατάκτησης τίτλων εμφανίζουν στους άνδρες δύο παγκοσμίως κορυφαίοι αθλητές του σήμερα και του κοντινού χτες. Ο Σουηδός Γιαν Όβε Βάλντνερ και ο Γερμανός Τίμο Μπολ έχουν από 7 πρωτιές. Ο 40χρονος Μπολ επικράτησε πέρσι στο Μοντρό της Ελβετίας, φέτος είχε την ευκαιρία να γίνει ο απόλυτος ρέκορντμαν, αλλά δεν μετέχει λόγω προβλήματος τραυματισμού. Ο Ντιμίτρι Οβτσάροφ, που δεν ήρθε χτες βράδυ στη Θεσσαλονίκη και ακύρωσε τελευταία στιγμή τη συμμετοχή του εξαιτίας τραυματισμού (οι δύο Γερμανοί σταρ χάνουν μάλλον και το επικείμενο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ομαδικού) και ο Λευκορώσος Βλαντιμίρ Σαμσόνοφ, που ανακοίνωσε αυτό το καλοκαίρι την ολοκλήρωση της διεθνούς καριέρας του, ακολουθούν στον πίνακα με 5 και 4 κατακτήσεις αντίστοιχα. Αθλητές της Σουηδίας έχουν πανηγυρίσει περισσότερες φορές τον τίτλο, συνολικά 13 κι έπονται εκείνοι της Γερμανίας με 12.
Στις γυναίκες συναντάμε επίσης δύο ονόματα στην κορυφή του σχετικού πίνακα. Η παλιά Μπεατρίς Κισάζι από την Ουγγαρία και η πολιτογραφημένη Ολλανδέζα της σύγχρονης εποχής Λι Τζιάο εμφανίζουν από 4 τίτλους. Τρεις φορές κατέκτησαν το Τοπ 16 Τζιλ Χαμερσλέι από την Αγγλία, η Σίλα Μπάτορφι από την Ουγγαρία, η Λιου Τζια από την Αυστρία και η Νι Ξια Λιαν από το Λουξεμβούργο, η οποία θ’ αγωνιστεί και στη Θεσσαλονίκη.
Αθλήτριες της Ουγγαρίας και της Γερμανίας έχουν από 9 τίτλους, ενώ 8 εμφανίζουν εκείνες της Ολλανδίας. Επίσης ενώ στους άνδρες δεν πήρε ποτέ την πρωτιά αθλητής κινεζικής καταγωγής, στις γυναίκες το παρατηρούμε αυτό σε μεγάλο βαθμό. Τέλος, συνολικά 10 αθλητές και 14 αθλήτριες έχουν κατακτήσει στο Τοπ 12 (και μετέπειτα Τοπ 16) από δύο τίτλους και πάνω.
Αναλυτικά ο κατάλογος των νικητών του θεσμού:
Στους άνδρες:
Γιαν Όβε Βάλντνερ (Σουηδία) 7 τίτλοι (1984, 1986, 1988, 1989, 1993, 1995, 1996)
Τίμο Μπολ (Γερμανία) 7 τίτλοι (2002, 2003, 2006, 2009, 2010, 2018, 2020)
Ντιμίτρι Οβτσάροφ (Γερμανία) 5 τίτλοι (2012, 2015, 2016, 2017, 2019)
Βλαντιμίρ Σαμσόνοφ (Λευκορωσία) 4 τίτλοι (1998, 1999, 2001, 2007)
Βέρνερ Σχλάγκερ (Αυστρία) 2 τίτλοι (2000, 2008)
Ίστβαν Γιόνγερ (Ουγγαρία) 2 τίτλοι (1971, 1974)
Στέλαν Μπένγκτσον (Σουηδία) 2 τίτλοι (1973, 1980)
Ντράγκαντιν Σούρμπεκ (Γιουγκοσλαβία) 2 τίτλοι (1976, 1979)
Μίλαν Ορλόφσκι (Τσεχοσλοβακία) 2 τίτλοi (1977, 1983)
Μίκαελ Άπελγκρεν (Σουηδία) 2 τίτλοι (1982, 1990)
Άντουν Στίπανσιτς (Γιουγκοσλαβία) 1 τίτλος (1972)
Κίελ Γιόχανσον (Σουηδία) 1 τίτλος (1975)
Γκαμπόρ Γκέργκελι (Ουγγαρία) 1 τίτλος (1978)
Τίμπορ Κλάμπαρ (Ουγγαρία) 1 τίτλος (1981)
Αντρέι Γκρούμπα (Πολωνία) 1 τίτλος (1985)
Ντέσμοντ Ντάγκλας (Αγγλία) 1 τίτλος (1987)
Έρικ Λιντθ (Σουηδία) 1 τίτλος (1991)
Γιόργκεν Πέρσον (Σουηδία) 1 τίτλος (1992)
Ζαν Μισέλ Σέιβ (Βέλγιο) 1 τίτλος (1993)
Ζαν Φιλίπ Γκατιέν (Γαλλία) 1 τίτλος (1997)
Μάρκος Φρέιτας (Πορτογαλία) 1 τίτλος (2014)
Καλλίνικος Κρεάνγκα (Ελλάδα) 1 τίτλος (2011)
Αλεξέι Σμιρνόφ (Ρωσία) 1 τίτλος (2005)
Μίκαελ Μέιζ (Δανία) 1 τίτλος (2004)
Στις γυναίκες:
Μπεατρίς Κισάζι (Ουγγαρία) 4 τίτλοι (1971, 1972, 1973, 1977)
Λι Τζιάο (Ολλανδία) 4 τίτλοι (2007, 2008, 2010, 2011)
Τζιλ Χαμερσλέι (Αγγλία) 3 τίτλοι (1978, 1980, 1981)
Σίλα Μπάτορφι (Ουγγαρία) 3 τίτλοι (1987, 1992, 2001)
Νι Ξια Λιαν (Λουξεμβούργο) 3 τίτλοι (1996, 1997, 1998)
Λιου Τζια (Αυστρία) 3 τίτλοι (2005, 2014, 2015)
Α Σ Χέλμαν (Σουηδία) 2 τίτλοι (1975, 1976)
Φλίουρα Μπουλάτοβα (Σοβιετική Ένωση) 2 τίτλοι (1986, 1988)
Μπετίνα Βρίεσκουπ (Ολλανδία) 2 τίτλοι (1982, 1985)
Όλγα Νέμες (πρώτα με Δυτική Γερμανία, μετά με Ρουμανία) 2 τίτλοι (1983, 1989)
Ζίε Σοπ (Γερμανία) 2 τίτλοι (1994, 2003)
Γκοτς Κιανχόνγκ (Γερμανία) 2 τίτλοι (1999, 2000)
Ταμάρα Μπόρος (Κροατία) 2 τίτλοι (2002, 2006)
Πετρίσα Σόλγια (Γερμανία) 2 τίτλοι (2019, 2020)
Μπερναντέτ Σοκς (Ρουμανία) 1 τίτλος (2018)
Λι Τζίε (Ολλανδία) 1 τίτλος (2017)
Σεν Γιανφέι (Ισπανία) 1 τίτλος (2016)
Βου Γιαντούο (Γερμανία) 1 τίτλος (2012)
Λι Κιαν (Πολωνία) 1 τίτλος (2009)
Νικόλ Στρούζε (Γερμανία) 1 τίτλος (2004)
Οτίλια Μπαντέσκου (Ρουμανία) 1 τίτλος (1995)
Εμιλία Έλενα Τσιότσου (Ρουμανία) 1 τίτλος (1993)
Μίριαμ Χούμαν (Ολλανδία) 1 τίτλος (1991)
Γκαμπριέλα Βιρθ (Ουγγαρία) 1 τίτλος (1990)
Μαρτίνα Χράκοβα (Τσεχοσλοβακία) 1 τίτλος (1984)
Γκαμπριέλα Σάμπο (Ουγγαρία) 1 τίτλος (1979)
Zόγια Ρούντνοβα (Σοβιετική Ένωση) 1 τίτλος (1974)
