Το 1986 η 10η θέση στο παγκόσμιο της Ισπανίας αποτέλεσε τον προάγγελο μεγάλων επιτυχιών. Το 1990 η 6η θέση στην Αργεντινή ήρθε ως επιβεβαίωση της έκρηξης του ελληνικού μπάσκετ. Το 1994 και το 1998 η είσοδος στην τετράδα αντιμετωπίστηκαν περίπου ως… φυσιολογική εξέλιξη.
Αυτό όμως που έγινε οκτώ χρόνια αργότερα στο παγκόσμιο της Ιαπωνίας το 2006 ξεπέρασε κάθε φαντασία!
Η ελληνική ομάδα κάνοντας μια ονειρική πορεία και παρά τα σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή της κατάφερε να φτάσει για μια ακόμη φορά στον ημιτελικό. Απέναντι της όμως βρέθηκε για μια ακόμη φορά η ομάδα των ΗΠΑ που φαινόταν λόγω σύνθεσης, ονομάτων, ταλέντων και βάθους ως ένας αξεπέραστος αντίπαλος.
Η αρχική, μάλιστα, εκτίμηση στους κύκλους της ομάδας ήταν ότι για να μην εξαντληθούν οι παίκτες και να έχουν δυνάμεις στον μικρό τελικό έπρεπε να ‘’αφήσουμε’’ το παιχνίδι.
Τελικά, πρυτάνευσε η ακριβώς αντίθετη άποψη που εξέφραζαν 2-3 άνθρωποι όλοι κι όλοι στα κλιμάκια της εθνικής. Ότι οι ΗΠΑ δεν ήταν ανίκητες, ότι έπρεπε να κάνουμε κάθε δυνατή προσπάθεια και ότι ναι μπορούσαμε να κερδίσουμε μια dream team. Και ήταν πραγματικά ομάδα όνειρο. Καμία σχέση με τις ομάδες που είχαν εμφανίσει οι Αμερικάνοι σε παγκόσμια το 1998 στην Αθήνα και το 2002 στην Ιντιάνα.
Το μεσημέρι της 1ης Σεπτεμβρίου του 2006 θα μείνει αξέχαστο σε όλους τους μπασκετόφιλους, ενδεχόμενα και σε όλους τους Έλληνες φιλάθλους. Το παιχνίδι ξεκίνησε στις 10.30 το πρωί και όταν τελείωσε λίγο μετά τις 12 ο κόσμος παράτησε δουλειές και υποχρεώσεις και βγήκε στους δρόμους να πανηγυρίσει. Ελλάδα-ΗΠΑ 101-95.
Αυτό που έμοιαζε αδύνατο και απίθανο αποδείχθηκε πραγματικότητα. Ήταν η τελευταία φορά που Αμερικάνικη ομάδα έχανε μέχρι και το φετινό Μουντομπάσκετ σε διεθνή διοργάνωση. Λεμπρόν, Κόμπε, Γουέιντ, Καρμέλο Άντονι, Κρις Πολ, Χάουαρντ, ο Κόουτς Κ (Μάικ Σιζέφσκι) έβλεπαν αποσβολωμένοι τους Έλληνες να χορεύουν συρτάκι στο τέλος του αγώνα και απορούσαν προσπαθώντας να καταλάβουν τι είχε συμβεί.
Για σαράντα λεπτά η ελληνική ομάδα έκανε το παιχνίδι της ζωής της, το παιχνίδι του αιώνα και οι Αμερικάνοι δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν το ίδιο σχεδόν σύστημα που παίζαμε.
Ένα πικ εν ρολ που άλλες φορές οδηγούσε σε καλάθια του Σχορτσανίτη και άλλες σε τρίποντα του Σπανούλη. Ο πληθωρικός Παπαλουκάς δίπλα δίπλα με τον Διαμαντίδη κρατούσαν τη μπαγκέτα του οργανωτή. Ο Τεό σκόραρε 8 πόντους αλλά μοίρασε 12 ασίστ και πήρε 5 ριμπάουντς.
Όπως έχει ομολογήσει ο Μάικ Σιζέφσκι αλλά και όπως έγραψε σε ένα από τα 2-3 βιβλία που κυκλοφόρησε από τότε για την καριέρα του ‘’αυτή η ήττα ήταν το απόλυτο σοκ. Δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα. Απλά ήμουν σοκαρισμένος στο τέλος του αγώνα. Μέχρι τότε στη διοργάνωση δεν είχαμε παίξει ποτέ ένα τόσο δυνατό αγώνα. Η Ελλάδα ήταν ισάξια μας στην ταχύτητα και καλύτερη στη δύναμη από οποιαδήποτε άλλη ομάδα είχαμε αντιμετωπίσει στην προετοιμασία ή στο παγκόσμιο. Ήταν η καλύτερη ομάδα που υπήρχε εκτός Αμερικής εκείνη την εποχή’’.
Ο Σιζέφσκι θα εγκατέλειπε τελικά το 2016 μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες τον πάγκο της εθνικής παραχωρώντας τη θέση του στον Γκρεγκ Πόποβιτς. Στα 89 ματς που κάθισε στον πάγκο της Team USA γνώρισε μόνο μια ήττα. Αυτή της Σαϊτάμα.
Μετά από αυτή την ήττα οδήγησε αήττητη την εθνική των ΗΠΑ στην κατάκτηση πέντε σερί χρυσών μεταλλίων σε παγκόσμια και Ολυμπιακούς Αγώνες!
Ένας από τους μεγαλύτερους αγώνες στην ιστορία της εθνικής ομάδας μπάσκετ την έστειλε στον τελικό ενός παγκοσμίου κυπέλλου. Αλλά για τα όσα προηγήθηκαν και τα όσα ακολούθησαν εκείνο τον ιστορικό αγώνα θα γράφουμε μια άλλη ξεχωριστή Mundo story.
