Ο ημιτελικός του Μουντομπάσκετ 1998 στο ΟΑΚΑ θα μνημονεύεται ως η μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία της εθνικής να διεκδικήσει τον τίτλο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας! Και όχι μόνο σε επίπεδο τίτλων. Η παρουσία στον τελικό και το όχι απίθανο σενάριο κατάκτησης του τίτλου απέναντι στη Ρωσία θα δημιουργούσε ένα παροξυσμό ανάλογο με του… 1987!
Αντίθετα, η ήττα από τη Σερβία στον ημιτελικό δημιούργησε ένα πρωτοφανές τσουνάμι απογοήτευσης και χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να ξανακερδίσει το μπάσκετ συνολικά την αγάπη των φιλάθλων! Ο αγώνας με τη Σερβία μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα ανεπανάληπτο θρίαμβο και εξελίχθηκε σε ένα οδυνηρό Βατερλώ.
Η εθνική μπορεί να μην έπειθε με τις εμφανίσεις της στο παγκόσμιο, αλλά κατάφερε να φτάσει στον ημιτελικό γύρο και βρέθηκε απέναντι στους Σέρβους σε ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ. Έκανε ένα υπέροχο πρώτο ημίχρονο και προηγήθηκε 48-36 με 20.000 (ίσως και περισσότερους) φιλάθλους στην εξέδρα να έχουν βρίσκονται σε… ντελίριο.
Οι Σέρβοι άρχισαν να πιέζουν σε όλο το γήπεδο και τελικά έστειλαν το παιχνίδι στην παράταση όπου επικράτησαν με 78-73. Η απογοήτευση του κόσμου αλλά και μεγάλης μερίδας του τύπου είχε ως αποδέκτη την ομοσπονδιακό προπονητή Παναγιώτη Γιαννάκη, ο οποίος κατηγορήθηκε γιατί απέναντι στο Σέρβικο πρες δεν έβαλε δεύτερο πλέι μέικερ να βοηθήσει τον Κορωνιό που είχε φτάσει στα όρια της εξάντλησης.
Η καθολική κατακραυγή οδήγησε τον ‘’δράκο’’ στην παραίτηση μερικούς μήνες μετά το τέλος του παγκοσμίου. Δύο ακόμη στοιχεία από τον συγκεκριμένο αγώνα: Η συγκλονιστική εμφάνιση του Νίκου Οικονόμου που είχε σκοράρει 25 πόντους με 4/7 τρίποντα και οι… βολές.
Η ελληνική ομάδα αστόχησε σε 11 έχοντας σε 45 λεπτά αγώνα 11/22. Περίπου τις ίδιες έχασαν και οι Σέρβοι που όμως εκτέλεσαν 43!!! Γεγονός που έφερε οργή και κατά των διαιτητών του Ιταλού Κατσάρο και (κυρίως) του Ισπανού Μπετανκόρ.
Αυτό που μπορούσε να είναι καθολικός ξεσηκωμός για το μπάσκετ την επόμενη μέρα μετατράπηκε σε καθολική αδιαφορία και οργή! Από νωρίς στα αθλητικά ραδιόφωνα της εποχής φίλαθλοι έστελναν μηνύματα ή έπαιρναν τηλέφωνο και δήλωναν ότι παρότι είχαν εισιτήρια δεν θα πήγαιναν στο ΟΑΚΑ για τον μικρό τελικό!
Κάτι που έγινε πραγματικότητα. Σε ένα μισογεμάτο γήπεδο οι διεθνείς κουρασμένοι και απογοητευμένοι παραδόθηκαν στις ΗΠΑ χάνοντας την ευκαιρία να ανέβουν στο βάθρο. Να σημειωθεί ότι οι ΗΠΑ είχαν εμφανιστεί στους αγώνες με σύνθεση ανάγκης.
Λόγω του λοκ άουτ στο ΝΒΑ οι επαγγελματίες απείχαν και στη θέση τους ήρθαν στην Αθήνα παίκτες που έπαιζαν στην Ευρώπη και δύο μπασκετμπολίστες από κολέγια. Αρκετοί από τους απογοητευμένους και διαμαρτυρόμενους φιλάθλους πήγαν στο γήπεδο για τον τελικό Σερβίας-Ρωσίας με σκοπό φυσικά όχι μόνο να δουν τον αγώνα αλλά να αποδοκιμάσουν τους Σέρβους!
Αυτό δεν πτόησε τους ‘’μισητούς’’ αντιπάλους της εθνικής εκείνη την εποχή από το να κερδίσουν το τρόπαιο αλλά ούτε και τον κόσμο να τους αποδοκιμάζει μαζικά από τη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στο βάθρο των νικητών.
Φυσικά τα όσα έγιναν το τελευταίο διήμερο των αγώνων επισκίασαν και φυσιολογικά όσα προηγήθηκαν. Στον πρώτο γύρο παίζοντας στο ΣΕΦ η εθνική τερμάτισε πρώτη στον όμιλο της νικώντας διαδοχικά τον Καναδά, την Ιταλία (στο ντέρμπι για την πρώτη θέση με 64-56) και τη Σενεγάλη.
Στον όμιλο της δεύτερης φάσης, ξεκίνησε με νίκη επί του Πουέρτο Ρίκο (71-64) κλειδώνοντας ουσιαστικά την πρόκριση αλλά έχασε από Ρωσία και Γιουγκοσλαβία μένοντας 3η. Στον προημιτελικό γύρο απέκλεισε την Ισπανία την οποία νίκησε με 69-62.
O Φραγκίσκος Αλβέρτης με μέσο όρο 13,2 πόντους ανά αγώνα ήταν ο πρώτος σκόρερ της ελληνικής ομάδας στο τουρνουά, 9ος πιο εύστοχος στις βολές με 79% και 10ος καλύτερος ριμπάουντερ. Δεύτερος σκόρερ της ομάδας ήταν ο Νίκος Οικονόμου που είχε 11,9 και μάλιστα ήταν ο δεύτερος πιο εύστοχος παίκτης των αγώνων στα τρίποντα με 58,6%. Ήταν η τελευταία μεγάλη διοργάνωση για τον Παναγιώτη Φασούλα, του τελευταίου της ‘’χρυσής γενιάς’’ του 1987!
