Ο Ντούσαν Σάκοτα μίλησε στην Ισπανία για τη νέα σελίδα στη Μούρθια, τη συνύπαρξη με τον Λαρεντζάκη, την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό αλλά και την περιπέτεια που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή.
Αναλυτικά όσα είπε στην La Verdad:
Για τη συνύπαρξη με τον Λαρεντζάκη: «Πρώτα απ’ όλα είμαι πολύ ικανοποιημένος για τον τρόπο που δουλέψαμε στην προετοιμασία, το τεχνικό τιμ πέτυχε όλους τους στόχους που έβαλε. Είμαστε καλά προετοιμασμένοι για μία δύσκολη σεζόν, εγγυώμαι ότι πάντα θα δίνουμε τα πάντα. Για τον έτερο Έλληνα της ομάδας, είμαι ευτυχισμένος για δύο λόγους: είναι ένας φίλος με τον οποίον ήμασταν μαζί στην ΑΕΚ για τρία χρόνια και μοιραστήκαμε πολλά πράγματα, αλλά και γιατί είμαι πεπεισμένος ότι θα βοηθήσει τη Μούρθια με την ποιότητά του ως παίκτης. Μόλις έμαθα ότι ο σύλλογος ενδιαφερόταν γι’ αυτόν, έδωσε την ειλικρινή μου γνώμη, ότι θα επωφελούνταν και οι δύο πλευρές».
Για την αποχώρησή του από την ΑΕΚ και αν είχε σκεφτεί ποτέ να αποσυρθεί παίζοντας στην Ένωση: «Όταν παίζεις για χρόνια σε μία ομάδα, ξεκινάς από αυτή την καριέρα σου και είσαι αρχηγός της, το να αποσυρθείς εκεί είναι κάτι που περνά από το μυαλό σου, γιατί δεν υπάρχει πιο ρομαντικό τέλος. Όμως η καριέρα ενός αθλητή εξαρτάται από εκατομμύρια παράγοντες που κάνουν το αύριο απρόβλεπτο. Δεν θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες, είμαι ευτυχισμένος για τον 1.5 μήνα που είμαι εδώ και κατάλαβα ότι έκανα τη σωστή κίνηση».
Για τις εντυπώσεις που είχε από τη Μούρθια από το Final Four του Τσάμπιονς Λιγκ: «Μόλις έγινα διαθέσιμος, η Μούρθια ήταν από τις πρώτες ομάδες που έδειξε ενδιαφέρον και πραγματική πίστη ότι θα ήμουν χρήσιμος γι’ αυτήν. Οι αναμνήσεις από το Final Four είχαν σημαντικό βάρος για την απόφασή μου. Είναι μία σκληρή και οργανωμένη ομάδα, για την οποία όλοι μιλούν ε καλά λόγια στην Ισπανία».
Για το γεγονός ότι δεν «έπιασε» στον Παναθηναϊκό: «Είχε να κάνει με τη στιγμή στην οποία βρέθηκα εκεί. Εκείνη η ομάδα θα εξακολουθήσει να θεωρείται ως μία από τις καλύτερες όλων των εποχών στην Ευρώπη και ήταν ουστικά αδύνατο για κάποιον τόσο νέο σαν κι εμένα να πετύχει».
Για την περιπέτεια της υγείας του που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή: «Μου άλλαξε τη ζωή. Πέρασαν εννέα χρόνια και το θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Ό, τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Μοιάζει κλισέ, αλλά είναι αλήθεια. Υπήρχαν σοβαρές πιθανότητες να μην έβγαινα ζωντανός από αυτό, αλλά σήμερα μπορώ να το διηγηθώ. Πάντα θα ευχαριστώ τους γιατρούς, τις νοσοκόμες και όλους όσους μου συμπαραστάθηκαν στις 49 μέρες της νοσηλείας μου. Έδωσαν ψυχή και σώμα για μένα και τους χρωστάω όσα καλά έζησα από τότε».
Για την δήλωση του Ρίκι Ρούμπιο ότι οι προτεραιότητές του άλλαξαν όταν έχασε τη μητέρα του και αυτό τον βοήθησε να παίξει καλύτερα: «Είναι συναρπαστικό να ακούς τον Ρούμπιο να μιλάει έτσι, είναι ένα παράδειγμα για όλους και έχει δίκιο. Είμαστε επαγγελματίες, πρέπει να παίρνουμε το μπάσκετ πολύ σοβαρά, αλλά πρέπει να βρίσκουμε πάντα και μία ισορροπία. Ανέβηκα επίπεδο στην καριέρα μου λόγω όσων πέρασα, γιατί έβαλα προτεραιότητες. Πριν από αυτό σκεφτόμουν το μπάσκετ συνεχώς και όταν είσαι τόσο παθιασμένος καταλήγεις να κάνεις ζημιά στον εαυτό σου. Δεν είναι το τέλος του κόσμου αν χάσεις ένα ματς. Πρέπει να είσαι ξεκάθαρος όσον αφορά τις προτεραιότητές σου ως άτομο. Έχει να κάνει με τη ζωή σου και να είσαι ευτυχισμένος. Ο Μαρκ Γκαζόλ είναι άλλο ένα παράδειγμα ανθρώπου που βάζει τη ζωή πάνω από τον αθλητισμό, σαν τότε που έσωζε ανθρώπους από τον πνιγμό στις διακοπές του πέρσι».
Για το αν νιώθει ότι το μπάσκετ τον ξέχασε: «Προέρχομαι από μία οικογένεια όπου το μπάσκετ ήταν τα πάντα από τη μέρα που γεννήθηκα. Ο πατέρας μου είναι ένας μεγάλος κόουτς, τον οποίον ακολουθήσαμε όταν η ζωή τον έφερε στην Ελλάδα. Ως παιδί κατάλαβα από πολύ νωρίς ότι είναι μία δουλειά που μπορεί να σε φέρει από ένα μέρος στο άλλο. Οπότε δεν έβλεπα το μπάσκετ ως άθλημα αλλά ως διασκέδαση. Όταν έγινε το ατύχημα, ένιωσα σαν να βγαίνω από το ”συννεφάκι” που ζούσα και μπορούσα να δω μία πιο πλήρη εικόνα για το τι είναι η ζωή. Ήμουν μόλις 24, αλλά κατάλαβα ότι το μπάσκετ δεν είναι τα πάντα, ότι υπάρχει ζωή εκεί έξω. Με βοήθησε πολύ γιατί είναι αλήθεια ότι το μπάσκετ με ξέχασε, όπως γίνεται με το 99% των παικτών. Είναι ένας κόσμος που δεν σταματά ποτέ».
