Ο προπονητής του Άρη, Λευτέρης Σούμποτιτς, σε συνέντευξή του , μίλησε για την επιστροφή του στον Άρη αλλά και για τα πλάνα που έχει για την ομάδα του. Ο τεχνικός των «κιτρίνων» δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στα συναισθήματα του μόλις μπήκε στο Αλεξάνδρειο αλλά και για τις κατηγορίες που του προσάπτουν οι οπαδοί του Άρη για όσα είχαν συμβεί 14 χρόνια πριν.
Αναλυτικά όλα όσα είπε ο Λευτέρης Σούμποτις στον Sentra 103,3:
Για το τι είναι αυτό που τον έπεισε να επιστρέψει στον Άρη:
«Αν δεν ήταν ο Άρης δεν θα επέστρεφα. Είχα απαντήσει αρνητικά στον Ηρακλή, διότι ήταν εντελώς διαφορετική κατάσταση. Σε όποια ομάδα κι αν δούλεψα, έλεγα πως είμαι Άρης και δεν μπορώ να είμαι τίποτε άλλο. Εκεί ίδρωσα τη φανέλα μου, έκανα μεγάλες επιτυχίες σαν παίκτης και θα είμαι μια ζωή Άρης. Είναι πολύ δύσκολη η στιγμή, που αποφάσισα να έρθω, αλλά ίσως φταίει αυτή η αγάπη, αυτή η τρέλα, η θέλησή μου να γυρίσω στους ελληνικούς πάγκους, ίσως γιατί μου έλειψε ο παλμός της Ελλάδας. Όλα αυτά έπαιξαν πολύ μεγάλο ρόλο και πήρα την απόφαση να έρθω».
Για τα σχέδια και τα πλάνα που έχει για τον Άρη:
«Σίγουρα ο κάθε προπονητής έχει τα όνειρα και τις σκέψεις του, για να πάει ψηλά την ομάδα του. Εγώ αυτή την στιγμή, δεν μπορώ και δεν θέλω να δώσω υποσχέσεις, που δεν είναι πραγματικές. Η δουλειά μου είναι να δώσω ώθηση σε αυτή την ομάδα, και θέλω να την πάω ψηλά. Το πόσο ψηλά θα φτάσουμε, θα το ξέρουμε στο τέλος της χρονιάς. Σίγουρα, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός είναι ένα μία φάση μπροστά από όλους. Αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα».
Για το ποια είναι η πιο σημαντική ανάμνηση, που του ήρθε στο μυαλό όταν μπήκε στο Αλεξάνδρειο:
«Ο Άρης μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω μπάσκετ υψηλού επιπέδου, και να παίρνω πρωταθλήματα, που δεν το είχα πετύχει με την Ολίμπια Λιουμπλιάνας. Χθες όταν μπήκα στο Παλέ θυμήθηκα το πρώτο νταμπλ που πήραμε, όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα. Σίγουρα αυτός ο τίτλος θα μείνει για πάντα χαραγμένος στη μνήμη μου. Θυμάμαι όλους τους τίτλους, τους πανηγυρισμούς, τους γύρους του θριάμβου που κάναμε πάντα όταν κερδίζαμε κι όλα αυτά τα θυμήθηκα έντονα μπαίνοντας στο γήπεδο».
Για το τι είναι αυτό που θα προσπαθήσει να «ξυπνήσει» στους παίκτες του:
«Θα τους πω τι εστί Άρης. Ξέρουν, βέβαια, αλλά θέλω να τους περάσω αυτό που είχαμε εμείς τότε. Είναι δύσκολο βέβαια γιατί είναι άλλες εποχές. Θα τους πω πως ο Άρης είναι καταδικασμένος να κερδίζει κάθε φορά. Είτε σε φιλικό, είτε παίζει Ευρώπη, είτε στο πρωτάθλημα. Αυτή τη φανέλα που φοράνε, πρέπει να την ματώνουν κάθε μέρα».
Για το πως του φαίνεται ο Ταπούτος, ως διάδοχος της φανέλας του (σ.σ. με το νούμερο 7):
«Παίζει σε διαφορετική θέση, αλλά μου αρέσει αυτός ο παίκτης. Μπορεί να παίξει δύο-τρεις θέσεις. Έχει το σουτ, και νομίζω ότι με το ταλέντο του, μπορούσε να πετύχει περισσότερα στην καριέρα του. Είναι ένας παίκτης πολύ χρήσιμος για την ομάδα, και πιστεύω ότι έχει να δώσει ακόμα περισσότερα».
Για τις κατηγορίες που του προσάπτουν οι οπαδοί του Άρη, για τα όσα είχαν συμβεί πριν 14 χρόνια (σ.σ. ο Άρης είχε χάσει από τον τελευταίο της βαθμολογίας Πειραϊκό κι έτσι έδωσε στον Παναθηναϊκό την τρίτη θέση):
«Τη θυμάμαι κι εγώ αυτή την ιστορία, αλλά δεν ήθελα να μιλήσω για να μην φέρω αναστάτωση στην ομάδα. Όλες αυτές οι κατηγορίες που είχαμε δεχθεί τότε, εγώ οι παίκτες, αλλά κι ο συχωρεμένος ο Ζαφείρης Σαμολαδάς είναι απλά γελοίες. Έλεγαν πως οι τότε πρόεδροι του Παναθηναϊκού, που τους θεωρώ και είναι εξαιρετικοί και σοβαροί παράγοντες, είχαν πιάσει εμένα και τους παίκτες για να χάσουμε. Αν είχε γίνει έτσι, οι παράγοντες του Παναθηναϊκού θα έπαιρναν την επόμενη χρονιά στην ομάδα τους έναν προπονητή που έκανε τέτοια πράγματα; Εκεί αρχίζω και σταματάω. Είναι γελοίο. Επίσης, κάτι που δεν ξέρει ο κόσμος είναι πως εγώ είχα ακόμα έναν χρόνο συμβόλαιο με τον Άρη, αλλά η διοίκηση προσπαθούσε να βρει τρόπο για να μην μείνω στην ομάδα, να βρει τρόπο να το σπάσει και να γλιτώσει τα λεφτά. Κι έκαναν ότι μπορούσαν, έλεγαν διάφορα και μετά από τρεις μήνες, έφυγαν κι εκείνοι. Το καλύτερο για αυτούς, ήταν να κατηγορήσουν κάποιον άλλον για κάτι που δεν έγινε ποτέ. Και ειλικρινά σας λέω, ότι αν είχα λερωμένη τη φωλιά μου δεν θα πατούσα το πόδι μου στη Θεσσαλονίκη ξανά».
