H πρόταση του «πυρήνα» των ισχυρότερων ομάδων του ΕΣΑΚΕ να αυξηθούν οι ξένοι παίκτες στο επόμενο πρωτάθλημα της Basket League, από έξι σε…έξι συν ένας, ώστε να υπάρχει η εναλλακτική επιλογή της αλλαγής ενός ξένου σε κάθε αγώνα, αναμένεται να αποτελέσει ειλημμένη απόφαση της προσεχούς γενικής συνέλευσης της «λίγκας», την ερχόμενη εβδομάδα.
Γιατί όπως είχε συμβεί και στο παρελθόν, με την αύξηση των ξένων από την χρησιμοποίηση 4 ξένων και δυο κοινοτικών σε πέντε ξένους συνολικά και πριν από δυο χρόνια η νέα αύξηση από τους πέντε στους έξι ξένους στο ρόστερ κάθε ομάδας, η πάγια τακτική των ομάδων, θα συνεχιστεί και στην νέα αύξηση. Ακόμα και αν η υπερκείμενη αρχή του αθλήματος, η ΕΟΚ που τελεί υπό προσωρινή διοίκηση Πρωτοδικείου, φέρει αν φέρει τις όποιες αντιρρήσεις της ή ακόμα κι αν ο ΠΣΑΚ προσπαθήσει να αντισταθεί, οι ξένοι παίκτες του ελληνικού πρωταθλήματος, θα αυξηθούν για μια ακόμα φορά.
Μπορεί να έχουν δικαίωμα συμμετοχής και πάλι έξι παίκτες από κάθε ομάδα σε κάθε αγώνα της, όπως συμβαίνει τα δυο τελευταία χρόνια στο ανθελληνικό πρωτάθλημα, αλλά θα υπάρχει και ο 7ος ξένος παίκτης στις προπονήσεις που θα περιμένει να παίξει, αναλόγως με τις αγωνιστικές απαιτήσεις της ομάδας και τις αποφάσεις του προπονητή για την 12άδα που θα παρατάσσει σε κάθε παιχνίδι.
Ο έβδομος ξένος παίκτης και όχι ο έβδομος… Έλληνας παίκτης, θα είναι η νέα πραγματικότητα και οι γηγενείς παίκτες θα αποτελούν-χάριν λόγου- τους «ξένους» του πρωταθλήματος που παίζεται στην Ελλάδα. Αν είναι ελληνικό στην αγωνιστική δομή του, πλέον, θα πρέπει να το δουν άπαντες στο…instant replay, αφού η εμπιστοσύνη στους Έλληνες παίκτες και ο χρόνος συμμετοχής τους, θα μειωθούν ακόμα περισσότερο, έως ότου, στο μέλλον, οι 7 ξένοι παίκτες θα είναι «μόνιμοι» στη 12άδα των ομάδων της Basket League.
Ο Ρικ Πιτίνο στην πρόσφατη κατ’ αποκοπή συνεργασία του με την Εθνική Ανδρών στο προολυμπιακό τουρνουά της Βικτώρια είπε μια αλήθεια που αποτελεί κοινό μυστικό στο ελληνικό μπάσκετ.
«Υπάρχει πρόβλημα παραγωγής παικτών στο ηλικιακό διάστημα 16 έως 20 ετών. Η Εθνική Ανδρών θα έχει περιορισμένες επιλογές ενίσχυσης της τα επόμενα χρόνια».
Ο Αμερικάνος τεχνικός το είπε, αυτός το…άκουσε, αλλά το «αυτί κανενός δεν ίδρωσε» και ουδείς έχει προβληματισθεί για το δεδομένο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει η «βιτρίνα» του αθλήματος, σε εθνικό επίπεδο, τα επόμενα χρόνια. Μπορεί το σύστημα ανάδειξης των παικτών από τις ακαδημίες να είναι αναχρονιστικό και ξεπερασμένο, μπορεί η παραγωγική λειτουργία να έχει εκπέσει ποιότητας, μπορεί τα…μυαλά των ίδιων των μικρότερων παικτών να παίρνουν «αέρα» αδικαιολόγητα, αλλά το γεγονός ότι στην ενηλικίωση τους, βρίσκουν «κλειστές» θύρες από τους 6 ξένους και το 6+1 που θα παγιωθεί σε σταθερό 7, δεν αλλάζει.
Όπως δεν αλλάζει προς την ελληνικότητα των ελληνικών ομάδων του πρωταθλήματος, η μόνιμη εικόνα των πεντάδων με τους 3 ξένους και τους δυο Έλληνες παίκτες στην καλύτερη δυνατή περίπτωση ή και στην σύνθεση πεντάδας από 4 ξένους και έναν Έλληνα. Δηλαδή, στους 10 παίκτες που τρέχουν στο παρκέ, οι 8 είναι ξένοι και οι δυο είναι Έλληνες. Τυχαίνει έρευνας, αν από… «τάκτ» οι προπονητές των ομάδων που είναι Έλληνες στην συντριπτική πλειοψηφία τους, τα τελευταία χρόνια στους πάγκους, δεν παρατάσσουν ολοκληρωτική πεντάδα ξένων παικτών, ώστε ακόμα και ένας αδαής από μπάσκετ, ανοίγοντας την τηλεόραση του, να νομίζει ότι βλέπει αγώνα…ΝΒΑ της «Ψ» κατηγορίας.
Γιατί, στο θέμα της ποιότητας των 78 ξένων παικτών που θα έχουν οι 13 ομάδες της επόμενης Basket League, συν τους 13 που θα είναι στον θάλαμο αναμονής για την χρησιμοποίηση τους (συνολικά 91 τον αριθμό), θα είναι στην πλειοψηφία τους, αθλητές που δεν θα προκαλούν καμία διαφορά, θα γνωρίζουν ότι με το δικαίωμα αλλαγής τους που έχουν οι ομάδες της «λίγκας», είναι άκρως αναλώσιμοι…
Μηνιαία συμβόλαια, υπό δοκιμή παίκτες, «γυρολόγοι» ολκής που δεν θα βγάζουν καν τα ρούχα τους από τις αποσκευές για να αναζητήσουν την επόμενη ομάδα. Οι…δουλειές, όμως, από το «φύγε εσύ, έλα εσύ», θα πηγαίνουν καλά από την προμήθεια των συμβολαίων και τον συνολικό τζίρο που γινόταν και θα συνεχίζεται να γίνεται.
Και ποιόν ενδιαφέρει, αν στις εξέδρες των γηπέδων, όσοι φίλαθλοι επιτραπούν να επιστρέψουν, αναλόγως με το ποσοστό που θα αποφασισθεί, δεν προλαβαίνουν να μάθουν το όνομα ενός ξένου παίκτη και ρωτάνε τον διπλανό τους, ο οποίος μέχρι να απαντήσει-αν το γνωρίζει-μπορεί να έχει αλλάξει στο επόμενο παιχνίδι; Γιατί οι έξι ξένοι στην αφετηρία της επόμενης σεζόν, μπορεί να μην είναι οι ίδιοι και στον τερματισμό, με το δικαίωμα αλλαγής όλων στον πρώτο και στον δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος.
Υπάρχει ένα ακόμα δεδομένο μείζονος σημασίας που γνωρίζουν οι ομάδες, οι διοικήσεις του και οι προπονητές, αλλά κυριαρχεί μια ασύμφωνη «ομερτά» για να σχολιασθεί και πολύ περισσότερο να αντιμετωπισθεί. Διαχρονικά, όταν άνοιξαν για πρώτη φορά οι θύρες του πρωταθλήματος για τον έναν και μοναδικό ξένο παίκτη στην Α1 κατηγορία και στο μακρινό 1987-88, αυτός όχι μόνο αφομοιώθηκε από τους Έλληνες συμπαίκτες του, αλλά αναπτύχθηκαν και φιλικές σχέσεις εκτός του γηπέδου και στις αποστολές κάθε ομάδας. Όταν οι ξένοι παίκτες αυξήθηκαν σε δυο, συνέχισε να συμβαίνει το ίδιο. Ακόμα και στους τρείς και τέσσερις ξένους, οι ισορροπίες των αποδυτηρίων ήταν διακριτές και στην ελληνική ομάδα, τα ελληνικά χέρια είχαν τον έλεγχο, όχι αγωνιστικά αλλά στην ψυχολογία και την ιδιοσυγκρασία των εσωτερικών θεμάτων.
Στους έξι ξένους που είναι πρωταγωνιστές και οι Έλληνες είναι «κομπάρσοι», με εξαίρεση τους δυο «αιώνιους» αντιπάλους, τα αποδυτήρια…«ανήκουν»-νοητά-σε αυτούς που αντιλαμβάνονται ότι κάθε ομάδα στηρίζεται στις δικές τους-έστω και αμφιλεγόμενες σε πολλές περιπτώσεις- ατομικές ικανότητες. Το ψυχολογικό «δέσιμο» Ελλήνων και ξένων παικτών είναι ένα μεγάλο ζητούμενο, του οποίου την ευθύνη έχει ο προπονητής. Αυτό που ακόμα δεν έχει γίνει στο πρωτάθλημα που παίζεται στην Ελλάδα, είναι οι αρχηγοί των ομάδων να είναι ξένοι παίκτες. Μπορεί να συμβαίνει σε ευρωπαϊκές ομάδες και ειδικά στο ποδόσφαιρο, αλλά το περιβραχιόνιο δίνεται σε ξένο παίκτη με πολλά χρόνια παρουσίας με την ίδια φανέλα. Στην εποχή των έξι ξένων παικτών του πρωταθλήματος μπάσκετ και των έξι αλλαγών σε αυτούς, ίσως το αρχηγιλίκι να είναι μια ακόμα «ήττα» των Ελλήνων παικτών.
