Από το φθινόπωρο του 1967 έως και τα τέλη του 68 ένας θίασος γυρνούσε, σαν το La Baraca του Λόρκα την Αμερική απ’ άκρη σ’ άκρη, με ένα αίτημα: “Απελευθερώστε το θέατρο! Το Θέατρο είναι δικό σας!” Την ίδια εποχή στο Σαν Φρανσίσκο, ένας θίασος με το θρυλικό πια όνομα ~Mime Troupe, με άλλα λόγια ένας θίασος ανάμεσα σε τόσα άλλα ‘μίμων’, με αναφορές στην Comedia del Arte, γυρνούσε στα πάρκα και στις πλατείες της πόλης εμπλέκοντας σε αυτό το θέατρο δρόμου το κοινό και προσδοκώντας όπως έλεγε την “μεγάλη, ειρηνική, αναρχική επανάσταση”…
Την ίδια εποχή, στην άλλη ακτή, αυτήν που βρεχόταν απ τα νερά του Ατλαντικού, το Ζωντανό Θέατρο, το Living Theatre, κυρίως μέσα από την περίφημη παράσταση “Paradise Now” («Παράδεισος Tώρα!») έβγαζε ηθοποιούς και θεατές πιασμένους χέρι χέρι στους γύρω δρόμους, σε μικρές μα εκκωφαντικές διαδηλώσεις.
Στην καρδιά της θεατρικής Νέας Υόρκης το musical Hair πλαγιοκοπούσε τα mainstream musical του Broadway κι έβγαζε για πρώτη φορά τους ηθοποιούς πίσω από το κοινό καταλύοντας την παραδοσιακή, αυστηρά προκαθορισμένη χωροταξία του θεάτρου. Και καλούσε ηθοποιούς και θεατές να γυμνωθούν μαζί στην σκηνή. Και στο Σικάγο, οι Yippies δημιουργούσαν μέσα από θεατρικά δρώμενα στους δρόμους συγκρούσεις, μικρές αστικές εξεγέρσεις, καθιερώνοντας για πρώτη φορά μια ορολογία που θα επηρέαζε βαθιά την νεολαιίστικη κουλτούρα στο σύνολο του πλανήτη. Η Αμερική ανακάλυπτε κι επανεφεύρισκε το εναλλακτικό θέατρο, και το εναλλακτικό θέατρο όργωνε, ταρακουνούσε και ερωτευόταν την Αμερική. Η εποχή ήταν σημαδιακή και η εποχή ήταν το 60. Η χρονιά ήταν το 1968. Κι ήταν η χρονιά που πίστεψε πως μπορούσε ν’ αλλάξει τον κόσμο.
Σικάγο 1968
Η δεκαετία του 60 σηματοδότησε μια σημαντική αλλαγή στον δυτικό τρόπο ζωής γενικότερα. Και το μεγάλο κέντρο της ήταν η Αμερική. Η Αμερική των δυο ακτών κυρίως. Μέχρι τότε η λευκή Αμερική δεν είχε συνδέσει στ’ αλήθεια τα 2 θεμελιακά «π»,το Παρελθόν και τον Πόνο, που χαράζουν την συλλογική ή ατομική μας Προσωπικότητα, μέχρι τότε δεν είχε τεράστιες συλλογικές λύπες, από αυτές η διαχείριση των οποίων κάνουν την κοινωνία να θυμάται, όπως έγραψε ο Connerton, ούτε τρόπους να τα αντιμετωπίσει. Όπως επεσήμανε ο Wecter αυτή η αίσθηση απουσίας ιστορικών τραγωδιών, ιστορίας γενικότερα, δημιουργούσε μια πολύ ιδιαίτερη αίσθηση ανήκειν και ταξιδιού, κι ανάμεσα τους φύτρωσε και κάρπισε η μεγάλη Αμερικάνικη παράδοση που έβλεπε την ιστορία και την ζωή ως μια ακολουθία από ξεκινήματα, από αρχές.
