NBA 2K20 Review

Καρφώματα, τάπες, τρίποντα και στο βάθος… καζίνο, στον μαγικό κόσμο του NBA.

Η στιγμή εκείνη του χρόνου έφτασε λοιπόν! Η στιγμή που ξεκινάει «ανεπίσημα» η νέα σεζόν του NBA –λίγο πριν το «real thing», αφού η σειρά NBA 2Κ της Visual Concepts φροντίζει εδώ και είκοσι περίπου χρόνια (πω, πω τι είκοσι χρόνια;) να αποτελεί το ιδανικό συμπλήρωμα του ετήσιου μπασκετικού μας ταξιδιού στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Δε θα κουράσω με τα γνωστά, αφού κάθε χρόνο λέμε τα ίδια και τα ίδια: To 2Κ παίζει μπάλα μόνο του, είναι –κατ’ εμέ, αλλά και κατά πολλούς- το κορυφαίο σύγχρονο sports simulation game, μέσα στην πολυετή του πορεία έχει καταφέρει να εξελιχθεί, να καινοτομήσει, να παρουσιάσει μοναδικό, πολυποίκιλο και «προχωρημένο» περιεχόμενο, και –βασικότερο όλων- εντός του παρκέ να προσφέρει την απόλυτη gaming μπασκετική απόλαυση –με τα όποια πάνω και κάτω του, ή τις ατέλειές που αναπόφευκτα θα υπάρχουν.

Παρόλα αυτά, μέσα στην λάμψη της παντοκρατορίας του, το παιχνίδι προσπαθεί ηλιθιωδώς να φτάσει και σε ένα ακόμη κατόρθωμα: εκείνο του αυτό-σαμποταρίσματος, αφού το ίδιο ροκανίζει τη καρέκλα του θρόνου του με τις άπληστες τακτικές που δείχνει πως θέλει να ακολουθήσει με συνέπεια και χωρίς δεύτερες σκέψεις τα τελευταία χρόνια. Ναι, το NBA 2K20 ενδεχομένως αξίζει όλα τα αρνητικά σχόλια που δέχονται η 2K και η Visual Concepts τελευταίως, όμως παράλληλα, ναι, το NBA 2K20 παραμένει ο κορυφαίος αθλητικός τίτλος για τους απανταχού φίλους της πορτοκαλί «θεάς». Ας δούμε λοιπόν πιο αναλυτικά τι εννοώ με όλα τα παραπάνω.

Όσα διαδραματίζονται μέσα στο εικονικό γήπεδο του παιχνιδιού είναι για μια ακόμη χρονιά άξια θαυμασμού. Εάν καταπιαστείτε επιφανειακά με το τίτλο, ή εάν βρίσκεστε στις πρώτες ώρες ασχολίας σας με αυτό, ίσως και να μείνετε με μια μικρή αμφιβολία για το εάν προσφέρει πραγματικά κάτι καινούριο σε σχέση με πέρυσι –όπως συμβαίνει συχνά σε ετήσιες sports κυκλοφορίες, το 2K20 θα σας μοιάσει με ένα απλό update του 2Κ19, αλλά σας διαβεβαιώνω πως αυτό είναι η πολύ πρώιμη εντύπωση. Μην ανησυχείτε για το minimum των προσδοκιών, δεν έχει αλλάξει ή χαλάσει τίποτα δραματικά. Όλα όσα γνωρίζουμε και αγαπάμε στο gameplay είναι εδώ παρόντα, και το 2Κ είναι και πάλι το 2Κ που περιμένουμε, ωστόσο, έχει γίνει –ίσως περισσότερο από τις προηγούμενες εκδόσεις- δουλίτσα σε διάφορους τομείς που θέλει λίγο το χρόνο της για να τη «νιώσετε» και να μεταφραστεί σε παικτική κατανόηση μέσω του χειριστηρίου. Και αυτό γιατί οι αλλαγές φέτος είναι subtle, με την θετική έννοια της «εύστοχης διακριτικότητας».

Η μεγαλύτερη βελτίωση κατά τη γνώμη μου υπάρχει φέτος στις φάσεις εντός της ρακέτας γενικότερα, τόσο σε άμυνα, όσο και σε επίθεση, με καίρια adjustements σε διάφορους τομείς που στο σύνολό τους δίνουν το καλύτερο μέχρι σήμερα αποτέλεσμα τόσο οπτικά, όσο και σε μπασκετικό «feeling». H Motion Engine είναι όντως περισσότερο optimized όπως μας υποσχέθηκε η Visual Concepts, με μια πληθώρα λεπτομερειών να διατηρούν το παιχνίδι σε top φόρμα. Καλύτερα και περισσότερα animations, πιο σωστό footwork, αρτιότερη αίσθηση της κίνησης και του «όγκου» των παικτών. Όλα αυτά πραγματικά δένουν ακόμα πιο όμορφα στις προαναφερθείσες φάσεις εντός του «ζωγραφιστού», όπου σε συνδυασμό με νέα mechanics, όπως τα Shot Solutions, μας χαρίζουν ένα ποιοτικό simulation θέαμα και μια μοναδική πληθώρα «μίνι -σεναρίων» και δεκάδων επιλογών σε κάθε play –αρκεί να ξοδέψετε λίγο χρόνο να εξοικειωθείτε με όλα αυτά. Όταν μιλάω για φάσεις κάτω από το καλάθι, εννοώ όλες τις πιθανές περιπτώσεις. Ψυχωμένα μπασίματα από τους κοντούς με φιλόδοξα floaters, δυναμικές επιθέσεις με spin moves και posterizers από τους swingmen forwards, «δεινοσαυρικά» post moves από τους ψηλούς, εντυπωσιακά αλλεπάλληλα blocks και «από-το-πουθενά» follow-καρφώματα, όλα είναι πιθανά, απολαυστικά και αλληλεξαρτώμενα από τις επιλογές σας και τη κατάσταση που διαμορφώνεται στην εκάστοτε φάση.

Τα Shot Solutions που προανέφερα ουσιαστικά είναι ένας μηχανισμός που «σπάει» τα rim attacks και κυρίως τα lay-ups σε 2 στάδια. Σε πρώτο χρόνο ο παίκτης μας κάνει το gather της μπάλας και ξεκινά την κίνηση του προς το καλάθι, και σε δεύτερο στάδιο έχουμε το finishing κομμάτι, όπου αλλάζοντας την αρχική κατεύθυνση του Pro Stick μπορούμε να επιλέξουμε το τελείωμα ανάλογα με τη φάση. Αν σας ακούγεται λίγο περίπλοκο, well, δεν είναι. Το NBA 2K20 είναι intuitive και ευκολονόητο με λίγη εξάσκηση και όσο καλύτερος ο παίκτης που χειρίζεστε, τόσο πιο αβίαστα θα σας «βγαίνουν» οι μηχανισμοί αυτοί και πραγματικά υπάρχουν δεκάδες επιλογές για το πως θα εισχωρήσουμε μέσα στη ρακέτα, για το πώς θα παίξουμε με πλάτη, για το πώς θα «σπάσουμε» το μπάσιμο για ένα σουτάκι στυλ Kobe ή θα περιστρέφουμε πάνω στο κορμί του αμυνομένου για ένα Dirk-style circus shot και ένα σωρό ακόμα που δεν έχει νόημα να συνεχίσω να αναφέρω, ενώ ό,τι κάνετε συνοδεύεται από αρμονία κινήσεων και δείχνει όμορφο στο μάτι. Σαφώς όλα αυτά καθιστούν το παιχνίδι περισσότερο «στρατηγικό» σε κάθε επιθετική απόπειρα και λιγότερο εξαρτώμενο από τα προκαθορισμένα animations των επιθέσεων, όπως και πλέον κάπως πιο απαλλαγμένο από τα διάφορα exploits που υπάρχουν κατά καιρούς στο franchise.

Σε περισσότερες βελτιώσεις-αλλαγές στο gameplay, σίγουρα αξίζει να αναφέρουμε τις δύο-τρεις ακόμα πιο εμφανείς στο νέο 2K όπως το σύστημα ball-handling/ντρίπλας, η άμυνα και ο τομέας του stamina. Όσον αφορά το πρώτο, εδώ επίσης έχουμε ένα κομμάτι του παιχνιδιού που φαντάζει πιο εξαρτώμενο πλέον από τους δικούς μας χειρισμούς και λιγότερο από τα animations, πάντα σε σχέση με τα προηγούμενα games της σειράς. Αν και είναι ασφαλώς το πιο tricky mechanic για να αντιληφθείτε και για να εξοικειωθείτε με τις πιο προχωρημένες επιλογές, ενώ πιστεύω πως παράλληλα είναι κι από τα πιο δύσκολα στο development καθώς πρέπει να εναρμονίσεις μια πληθώρα από physics και animations, το τελικό αποτέλεσμα είναι λιγότερο jerky από τους προκατόχους του και έχει σωστότερο feeling, θα νιώσετε περισσότερο πως οι κινήσεις σας έχουν σημασία στο τι βλέπετε να συμβαίνει, σε συνδυασμό επίσης με τα πολλά νέα ball handling styles και τα animations.

Στην άμυνα έχουμε την οπτικοποίηση της ευκαιρίας για κλέψιμο με ένα κύκλο που αλλάζει σε διακεκομμένο κάτω από τον επιτιθέμενο παίκτη όταν υπάρχει «παράθυρο» πιθανού steal. Αυτό σίγουρα μας βοηθάει στην καλύτερη αντίληψη της περίστασης και στην αποφυγή των φάουλ που ήταν συνήθη στα προηγούμενα games. Γενικότερα το παιχνίδι προσπαθεί να κάνει την manual άμυνα πιο πρακτική, καθώς ήταν πάντα ένας τομέας που κάπως έπασχε, νιώθω πως έχουν γίνει κάποια βήματα προόδου τόσο στη γενικότερη λειτουργία, αλλά και στο πως η AI μας βοηθά σε αυτή. Όσον αφορά το κομμάτι του stamina των παικτών, είναι φανερό νομίζω πως οι παίκτες κουράζονται κάπως γρηγορότερα –ειδικά εάν πατάτε συνεχώς το turbo, ενώ το sprint περισσότερο μοιάζει με ένα boost στην ταχύτητα εν είδει επιτάχυνσης παρά σαν μόνιμο τρέξιμο. Ειδικά όταν «μπλέξετε» σε μια δύσκολη φάση όπου ο παίκτης σας π.χ. θα κλειστεί, θα αναγκαστεί να προστατέψει τη μπάλα με διάφορες κινήσεις και θα πιέζεται έντονα από τον αμυντικό, η μπαρίτσα του stamina θα πέσει ραγδαία και όταν αυτό συμβεί, να θεωρήσετε δεδομένο πως ο κουρασμένος σας ΝΒΑer θα χάσει το σουτ που θα επιχειρήσει ή θα κάνει ευκολότερα κάποιο λάθος. Εν κατακλείδι, έχουμε ακόμη ένα ευπρόσδεκτο adjustment στο gameplay που μας γνέφει προς την έννοια του simulation και της πιο τακτικής αντιμετώπισης των εκάστοτε plays.

Όλα τα παραπάνω πραγματικά αναβαθμίζουν σε πολύ υψηλό επίπεδο το μεγαλύτερο επίτευγμα του franchise, που υποπτεύομαι ότι ίσως επειδή το θεωρούμε δεδομένο δεν παίρνει πάντα το credit που του αξίζει, και αυτό δεν είναι άλλο από το πόσο μοναδικός και βασισμένος στον αντίστοιχο πραγματικό εαυτό του είναι ο κάθε παίκτης, και δεν εννοώ μόνο εμφανισιακά. Πλέον όλοι οι μηχανισμοί του παιχνιδιού, οι νέες προσθήκες και τα νέα animations ενισχύουν την αίσθηση αυτή και την επιτυγχάνουν με αβίαστο και διασκεδαστικό τρόπο στον χειρισμό. Το step-back τρίποντο του Harden στο παιχνίδι είναι το γνωστό step-back τρίποντο του Harden, ο James στον αιφνιδιασμό θα συντρίψει την μπασκέτα με το κλασικό one-handed power-slam του, ο Γιάννης θα καλπάσει με δυο δρασκελιές σε όλο το γήπεδο σαν ελάφι, ο Kawai θα γυρίσει με το ευθυτενές fade away του, o Steph is gonna Steph κ.ο.κ. Ο τρόπος με τον οποίο «ζωντανεύουν» όλοι οι μπασκετικοί μας ήρωες στο παιχνίδι δεν θα πρέπει να παραβλέπεται και νομίζω πως δεν είναι απλή υπόθεση.

Σε αυτό που αναφέρω συμβάλλουν φέτος όσο ποτέ άλλοτε τα διάφορα Βadges, με τις ειδικές ικανότητες που δίνουν να είναι πιο εμφανείς από ποτέ και πιο «επιστημονικά» συνυφασμένες στο gameplay. Δεν έχουμε απλά ορισμένα attribute boosts, αλλά πραγματικά διάφορα ιδιαίτερα skills που δεν μπορώ να περιγράψω πόσο αισθητή είναι η παρουσία τους στο παιχνίδι. Π.χ. το «Pogo Stick» επιτρέπει στον παίκτη που το διαθέτει να κάνει ευκολότερα διαδοχικά blocks, ή το «Catch & Shoot» αυξάνει κατά πολύ την πιθανότητα επιτυχημένου σουτ αμέσως μόλις ο παίκτης πάρει την μπάλα στα χέρια του από μια πάσα. Ενδεχομένως κάπως overpowered είναι το «Quick Draw», το οποίο επιταχύνει σημαντικά το release ενός jump shot, καθώς οι παίκτες που δεν το διαθέτουν αργούν εκνευριστικά να σουτάρουν, νομίζω θα χρειαζόταν λίγο καλύτερο balancing εδώ.

Σε άλλα προβληματάκια του αμιγώς gameplay κομματιού, σίγουρα η A.I. παραμένει ένα θέμα που χρίζει βελτίωσης και νιώθω πως ενώ έγιναν κάποια βήματα σε ορισμένα πράγματα, γενικά η Visual Concepts μάλλον μπορεί και καλύτερα. Ειδικά εάν προτιμάτε να παίζετε μόνοι σας σε κάποιο σεζόν mode, θα παρατηρήσετε τα διάφορα κλασικά ζητήματα που εγείρονται όταν αντιμετωπίζετε την CPU. Αυτές οι αργές, κουραστικές επιθέσεις ακόμα και όταν χάνει και θεωρητικά βιάζεται είναι ακόμα εδώ. Διάφορες «ακυρίλες» που συμβαίνουν όταν η CPU «θέλει» να χάσετε, επίσης είναι εδώ. Τα βιαστικά double team στον «ζεστό» σας παίκτη, το overuse των δικών τις «ζεστών» παικτών, η σχετική «ακινησία» των συμπαικτών σας κλπ., όλα αυτά θα μπορούσαν να δουλευτούν λίγο παραπάνω.

Ας περάσουμε όμως και στα διαθέσιμα modes που προσφέρει το NBA 2K20. Εδώ τα συναισθήματά μου είναι ανάμικτα, καθώς υπάρχουν οι τρεις βασικές και γνωστές τα τελευταία χρόνια επιλογές, και OK, κατανοώ πως όχι μόνο το περιεχόμενο μπορεί να χαρακτηριστεί πλουσιότατο και πρόκειται για τσεκαρισμένα και επιτυχημένα modes, αλλά δεν μπορώ να μην λησμονώ εποχές που το 2K τολμούσε να δοκιμάσει και κάτι νέο και διαφορετικό. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μου λείπει ας πούμε συγκεκριμένα το ολίγον γραφικό –αλλά fun- LeBron: Path to Greatness, αλλά σίγουρα πιστεύω πως δεν είναι ποτέ κακή ιδέα να βάζεις λίγο φαντασία και να προσπαθείς να παρουσιάσεις κάτι καινούριο, ακόμα και αν αυτό που ήδη έχεις λειτουργεί. Η σχετική αυτή στασιμότητα στο περιεχόμενο επίσης ενισχύει την τάση από πολύ κόσμο να αντιμετωπίζει το NBA 2K ως μια ετήσια κυκλοφορία –update της προηγούμενης, με ότι αυτό συνεπάγεται. Όπως ίσως αντιληφθήκατε, αναφέρομαι φυσικά στα MyTeam, MyCareer και MyLeague.

Το MyCareer είναι το λαοφιλέστερο πλέον mode όπου φτιάχνετε τον δικό σας παίκτη, ακολουθείτε μια κινηματογραφική «origin story» θα λέγαμε όπου φτάνετε μέχρι τα σαλόνια του NBA, και από εκεί και πέρα τον αναβαθμίζετε και τον custom-άρετε ανάλογα τα γούστα σας και συμμετέχετε στα δρώμενα του Neighborhood παρέα με τους χιλιάδες χρήστες του παιχνιδιού. Φέτος έχουμε ένα καινούριο Story mode από τη Springhill Entertainment του LeBron James με ομολογουμένως κινηματογραφικά production values και τη συμμετοχή ηθοποιών όπως ο Idris Elba και η Rosario Dawson. Αν και το σενάριο είναι κάπως εναλλακτικό (καθώς δεν γίνεστε draft στα 18 αλλά παραμένετε στην κολεγιακή ομάδα για διάφορους λόγους) και θεωρώ ότι πράγματι το μήνυμα που θέλει να περάσει είναι καλό στη βάση του και ασχολείται με ορισμένα ηθικά διλήμματα που όντως μπορεί να αντιμετωπίσει στην ζωή του ένας αθλητής, αλλά και ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος κατ’ επέκταση, σε γενικές γραμμές το βρήκα αρκετά «meh» και anticlimactic. Το πιο «δυνατό» συμβάν λαμβάνει χώρα στην αρχή της ιστορίας και ενώ το στήσιμο υπόσχεται συγκρούσεις και συγκινήσεις στη πορεία, τίποτα ιδιαίτερο δεν συμβαίνει από εκεί και πέρα και απλά οι χαρακτήρες μιλάνε και δείχνουν «νερόβραστη» κατανόηση στο τέλος. Δεν λέω πως θα ήθελα μια cheesy σαπουνόπερα όπως ενίοτε στο παρελθόν, αλλά εάν είχαν χειριστεί αλλιώς το –ενδιαφέρον σαν ιδέα- σενάριο, δεν θα υπήρχε ο κίνδυνος για κάτι τέτοιο, ίσα-ίσα που θα μπορούσε να χτιστεί μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία και ένα ποιοτικό sports drama. Όπως και να έχει δεν είναι ακριβώς κακό όπως είναι, απλά δεν με συνεπήρε κιόλας, παρόλο που ξεκίνησε δυναμικά.

Εφόσον συνεχίσετε το MyCareer πέραν του main story, φυσικά από ένα σημείο και ύστερα το mode εξελίσσεται σε αλλεπάλληλους αγώνες και προαιρετικό training –ένα ελεύθερο «grinding» θα λέγαμε- αλλά και συμμετοχή στα «κοινά» που προσφέρει το Neighborhood, όλα με άμεσο σκοπό ουσιαστικά να παίξετε το game και έμμεσο να κερδίσετε Virtual Currency για να αναβαθμίσετε τον MyPlayer σας και να γίνετε ανταγωνιστικοί στο multiplayer, ή και ενδεχομένως για να κερδίσετε μερικά δαχτυλίδια στη λίγκα. Φέτος έχει αλλάξει κάπως ο τρόπος με τον οποίο δημιουργείτε τον παίκτη σας και καθορίζετε τα στατιστικά του αλλά και το potential του, καθώς τα πράγματα είναι πιο εύκολα και αυτοματοποιημένα, αλλά ταυτόχρονα σας δίνεται ο έλεγχος της παραμετροποίησης όλων των επιλογών σας. Τούτο δεν είναι τόσο αντιφατικό όσο ακούγεται, και εξηγούμαι: Αρχικά καλείστε να επιλέξετε ένα «skill breakdown» pie chart το οποίο έχει προ-κατανεμημένες τις αναλογίες των τεσσάρων βασικών κατηγοριών: Finishing, Shooting, Playmaking και Defense/Rebounding. Αυτό πρακτικά σας ορίζει γρήγορα και αυτόματα τα στατιστικά σας στα επιμέρους skills κάθε κατηγορίας, όπως driving layups, three-point shots, post moves κλπ. Στη συνέχεια, με παρόμοιο τρόπο επιλέγετε τη κατανομή των physical stats σας, Agility, Strength και Vertical.

Έτσι, σε δύο βήματα έχετε ουσιαστικά έτοιμη την αρχική μορφή του παίκτη σας και από εκεί και πέρα μπορείτε να μοιράσετε πόντους ορίζοντας το potential που δύνασθε να φτάσετε σε κάθε στατιστικό, ενώ επιλέγετε και τα πιθανά badges που θα αποκτήσετε στην πορεία. Η όλη διαδικασία θεωρώ πως κάνει τα πράγματα πιο απλά και ισορροπημένα, ενώ μας δίνει καλύτερο έλεγχο της εξέλιξης του MyPlayer μας. Από εκεί και πέρα θα χρειαστεί να ξοδέψετε VC για να ανεβάσετε τα stats σας μέχρι το max potential που έχετε ορίσει, έτσι όσο περισσότερο παίζετε, τόσο πιο πολύ currency θα κερδίζετε και θα βελτιωνόσαστε. Αξίζει να σημειώσουμε πως το max overall που μπορείτε να επιτύχετε είναι το 95, ενώ εάν επιθυμείτε να φτάσετε το 99 κάποια στιγμή, θα πρέπει να συμμετάσχετε στα διάφορα events του Neighborhood. Προφανώς λοιπόν εδώ οι χρήστες που θα τα «σκάσουν» για να αγοράσουν πακέτα με VC έχουν σαφές προβάδισμα στην αναβάθμιση του παίκτη τους, σε αντίθεση με όσους καημένους απλά αρκεστούν στο in-game grinding και αυτό το αναφέρω για ότι συνεπάγεται στο online του Neighborhood. Ωστόσο, δεν είναι πλέον τόσο δύσκολο να φτάσετε σε υψηλά overall ratings ενώ μέχρις εδώ, θα λέγαμε πως οι microtransaction based πρακτικές είναι υποφερτές, κυρίως γιατί με λίγη υπομονή μπορούν να αγνοηθούν. Ίσως δεν θα έπρεπε να μας φαίνονται νορμάλ, αλλά η κουβέντα για όλα αυτά στη gaming βιομηχανία δεν θα γίνει σε τούτο το review. Σε γενικές γραμμές λοιπόν το MyCareer δίνει και φέτος μπόλικο «ψωμάκι» για να ασχοληθούμε για καιρό με το παιχνίδι και να «χτίσουμε» το προσωπικό μας παίκτη-avatar στον ψηφιακό κόσμο του παιχνιδιού. Το Story mode είναι πάντα ευπρόσδεκτο, και απλά θα πω πως θα ήθελα σε κάποια φάση να γίνει πιο διαδραστική και βαθιά η περαιτέρω ενασχόλησή μας με την εικονική καριέρα μας, ίσως με περισσότερα events ή νέα πράγματα για να κάνουμε σε βάθος χρόνου. Το Neighborhood συνεχίζει να είναι μια καλή προσθήκη και το «place to be» για το online, αν και φέτος δεν έχουμε ομολογουμένως μεγάλες αλλαγές σε σχέση με πέρσι πέρα από ορισμένα events και visuals, οριακά θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ένα reskin του αντίστοιχου mode στο NBA 2K19.

Επόμενο mode, και προσωπικό αγαπημένο, είναι το MyLeague. Εδώ μπορείτε να παίξετε μία ή περισσότερες σεζόν του αμερικανικού πρωταθλήματος, επιλέγοντας την ή τις αγαπημένες σας ομάδες και χτίζοντας το ρόστερ που ονειρεύεστε. Θεωρώ πως το εν λόγω mode έχει φτάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο εδώ και 3-4 χρόνια με την πληθώρα επιλογών και παραμετροποιήσεων που έχουν εισαχθεί, όπως το team relocation, το league expansion ή η δυνατότητα να φτιάξουμε τις δικές μας φανέλες και γήπεδα, όμως παράλληλα είναι πασιφανές πως η Visual Concepts δεν πολύ-ασχολήθηκε με αυτό ούτε και φέτος. Για να το πω απλά, το πήρε όπως ήταν πέρσι και το έβαλε στο 2K20, χωρίς να του δώσει την απαραίτητη φροντίδα ή να δοκιμάσει κάτι καινούριο. Κάποιες προσθήκες όντως υπάρχουν παρόλα αυτά στο MyGM, το πιο manager-ικό παρακλάδι της ενότητας MyLeague, με κυριότερη από αυτές τα Action Points που συμβάλλουν σε μια πιο στρατηγική αντιμετώπιση των επιλογών μας καθώς περιορίζουν των αριθμό των ενεργειών που μπορούμε να πραγματοποιήσουμε ανά εβδομάδα. Το MyLeague και τα εκάστοτε αντίστοιχα modes για μένα είναι η «καρδιά» κάθε sports game (σεζόν, μεταγραφές, χτίσιμο ομάδας), προτιμώ αυτή την εικονική εναλλακτική πραγματικότητα που βασίζεται στο αληθινό NBA από τα όποια «καρτοπαίχνιδα» με απίθανους συνδυασμούς παικτών, και παρόλο που θα το λιώσω και πάλι, λυπάμαι που oι devs δεν έδωσαν το κάτι παραπάνω ή «φρέσκο».

Και λυπάμαι περισσότερο, διότι γενικώς αντιλαμβάνομαι πως τούτα τα aspects του παιχνιδιού αγνοήθηκαν για να δοθεί χώρος και χρόνος στην ανάπτυξη πραγμάτων όπως το MyTeam, το οποίο είναι ξεκάθαρα η «ρίζα» όλου του κακού και το mode από το οποίο πηγάζουν όλα τα αρνητικά σχόλια που ίσως έχουν φτάσει στα αυτιά σας για τις πρακτικές του NBA 2K20. Το MyTeam είναι το επίσης γνωστό καρτοπαίχνιδο που γνωρίζουμε, όπου συλλέγουμε κάρτες με αθλητές και χτίζουμε σταδιακά μια όλο και πιο ανταγωνιστική custom ομάδα για να συμμετάσχουμε σε μια σειρά από offline και online events.

Ομολογουμένως το MyTeam έχει εξαιρετικά πλούσιο περιεχόμενο, αλλά όλο αυτό μοιάζει με τυράκι για το «περίτεχνο» gaming καζίνο που έχει «σκαρώσει» η Visual Concepts και η 2K, από το στήσιμο μέχρι την παρουσίαση. Grinding, τζόγος, microtransactions, όλες αυτές οι ομορφιές βρίσκονται εδώ, και μάλιστα αρκετά ξεδιάντροπα, αφού εάν δεν είστε απίστευτα τυχεροί ή δεν έχετε άλλη ζωή πέρα από το παιχνίδι, δεν γίνεται να μην πληρώσετε σε κάποια φάση για να συνεχίσετε να παίζετε. Προφανώς το MyTeam υπάρχει γιατί φέρνει έσοδα, αλλά κατά την άποψή μου, ειδικά φέτος, σπιλώνει απίστευτα το όνομα της σειράς και αποτελεί «λαμπρό» παράδειγμα όλων των κακών πρακτικών της gaming βιομηχανίας. Για μένα εάν η 2K θέλει να περισώσει τη φήμη του franchise, θα πρέπει να αναθεωρήσει τελείως το πως αντιμετωπίζει το mode αυτό πρωτίστως, αλλά και εν συνεχεία γενικότερα το πως αντιμετωπίζει το κοινό της. Εάν δεν την ενδιαφέρει αυτό βεβαίως και νοιάζεται μόνο για ετήσια γραφήματα κερδών, μπορεί να συνεχίσει τον δρόμο που έχει χαράξει, αλλά είναι πραγματικά κρίμα το καλύτερο μπασκετάκι όλων των εποχών να αμαυρώνεται με τέτοιο τρόπο.

Τέλος, αξίζει μια γρήγορη αναφορά στην πιο φανερή προσθήκη του φετινού 2K, που δεν είναι άλλη από το WNBA, το γυναικείο δηλαδή επαγγελματικό πρωτάθλημα των H.Π.Α. Η δουλειά που έχει γίνει εδώ είναι όντως αξιοπρόσεκτη, με μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια όσον αφορά την εμφάνιση των παικτριών (hairstyles, face scans, στατιστικά, animations) όσο και στην αίσθηση του actual gameplay, όπου γίνονται όντως αντιληπτές οι διαφορές σε σχέση με το αντρικό μπάσκετ σε τομείς όπως το spacing, το pacing ή η off-ball κίνηση, γενικώς έχουμε κάτι «φρέσκο» και αρκετά ουσιώδες. Αν θα πρέπει να αναφέρουμε ορισμένα αρνητικά, τότε σίγουρα ο διαφορετικός εδώ σχολιασμός δεν έχει το επίπεδο ποιότητας του υπόλοιπου game, ενώ το WNBA δεν είναι διαθέσιμο στο online.

Τα rosters σε γενικές γραμμές έχουν την πληρότητα που γνωρίζουμε από τα προηγούμενα χρόνια, με τις τωρινές όσο και τις κλασικές ιστορικές ομάδες του NBA, ενώ φέτος έχουμε και την προσθήκη των Legendary ομάδων, με τις All-Decade teams από την δεκαετία του ’50 μέχρι τα 10s’. Το online κομμάτι του παιχνιδιού επίσης είναι και πάλι χορταστικό και ενίοτε απολαυστικό, τουλάχιστον όταν oi servers λειτουργούν σωστά. Προσωπικά δεν συνάντησα τρομερά προβλήματα σύνδεσης, αλλά είχα αρκετές περιπτώσεις latency που έστω και σε minimum επίπεδα όντως χαλάνε την εμπειρία κατά πολύ, ειδικά δεδομένου πως η ακρίβεια στον χειρισμό είναι παραπάνω από απαραίτητη. Βέβαια γενικότερα παρατηρώ πως υπάρχουν και φέτος οι ίδιες γκρίνιες για τους servers της 2Κ από πολλούς παίκτες, τι να πω, φτιάξτε τους επιτέλους και αφήστε τα καζίνο για μετά!

Τα γραφικά και ο τομέας του ήχου στο NBA 2K20 είναι όπως θα περιμένατε, ξανά σε πολύ υψηλό επίπεδο. Όπως είχα αναφέρει και στο preview του demo δεν βλέπω κάποια «τομή» στο θέμα βέβαια, περισσότερο μια γενικότερη μικρή βελτίωση σε σχέση με πέρσι, αλλά θεωρώ πως το παιχνίδι είναι εξαιρετικό ήδη σε αυτό το κομμάτι και δεδομένου πως ακόμη βρισκόμαστε στην τωρινή γενιά κονσολών, δεν ξέρω πόσα παραπάνω μπορούν να κάνουν, κυρίως όσον αφορά τον οπτικό τομέα. Η παρουσίαση παραμένει επίσης το τηλεοπτικό υπερθέαμα που γνωρίζουμε, αν και θα τη πω την αμαρτία μου, δεν αντέχω: θεωρώ τα visuals της παρουσίασης too much, κάπως υπερβολικά με μεταλλικές γυαλάδες και με πολλή πληροφορία για το μάτι. Ίσως η αισθητική αυτή να ήταν εντυπωσιακή πριν από μερικά χρόνια, αλλά νομίζω πως οι τελευταίες τάσεις του design κινούνται σε πιο minimal μονοπάτια, μου λείπει μια πιο απλή στο σχεδιασμό και με περισσότερο χρώμα παρουσίαση, ίσως με έναν αέρα 90s.

Το review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για PS4, η οποία μας παραχωρήθηκε από τη CD Media.