Winds of Change Review

Ένας αέρας αλλαγής «φυσά» για το RPG genre.

Ας ξεκινήσουμε με το εξής: ελπίζω το όνομα Tall Tail να μη φαίνεται μόνο σε εμένα κάπως αστείο, καθώς όσοι ασχολούνται κάπως παραπάνω με το gaming έχουν τουλάχιστον ακούσει το όνομα Telltale Games- αν και είμαι πολύ σίγουρη ότι εκεί ποντάρισε και ο δημιουργός της πρώτης. Έχοντας στο ενεργητικό της έναν ακόμα τίτλο, του οποίου οι χαρακτήρες και τα backgrounds μοιάζουν απελπιστικά πολύ με τον καινούργιο, η Tall Tail κυκλοφόρησε στις 21 Αυγούστου το Winds of Change, ένα indie RPG που δε θα του έδινα τον χαρακτηρισμό του Adventure κι ας το αναφέρει στο Steam. Από άποψη έμπνευσης πάντως, ο ρόλος των Scorpions δεν γνωρίζω κατά πόσο μέτρησε ή όχι σε τούτο το εγχείρημα. Άλλωστε, ένας αέρας αλλαγής είναι πάντα ευχάριστος και αναζωογονητικός -γιατί να έχουν οι Scorpions το μονοπώλιο, huh; Συν, ο λογαριασμός του δημιουργού στο Twitter είναι ότι πιο φρέσκο είδα τον τελευταίο καιρό. Όχι ότι χρησιμοποιώ το Twitter, but still. Προχωράμε.

Το Winds of Change αποτελεί έναν τίτλο που μας ταξιδεύει σε ένα φανταστικό σύμπαν με πολλά παράξενα όντα -οι περισσότεροι μοιάζουν σε λαγούς αν κατάλαβα καλά, αλλά όρκο δεν παίρνω. Σε αυτό το σύμπαν, εσύ ως Seer ή Seeress -δηλαδή προφήτης στα ελληνικά- ξυπνάς στο Valinorth με πολύ ανησυχητικά γεγονότα να συμβαίνουν γύρω σου. Απ’ ότι φαίνεται, όλα αυτά είναι ένα όνειρο/όραμα που σε προειδοποιεί για το μέλλον -εξ’ ου και ο fancy τίτλος σου- και το τελευταίο από αυτά σε οδηγεί σε ένα επικό ταξίδι στον κόσμο της Alestia. Ο χαρακτήρας σου -που φαντάζομαι ότι μοιάζει με τα υπόλοιπα λαγουδάκια της ιστορίας, αλλά δε θα μάθουμε ποτέ εν τέλει πως είναι- ταξιδεύει σε πολλά μέρη, μιλάει με πολύ κόσμο, περιβάλλεται συνεχώς από συμμάχους αλλά και εχθρούς, αναλαμβάνει πολλές -μα πάρα πολλές- ευθύνες και καταλήγει με τις αποφάσεις του να διαμορφώσει τον κόσμο as we know it.

H δημιουργία αυτή διακρίνεται από ένα και κύριο χαρακτηριστικό -την ιστορία της. Δεν υπάρχουν γρίφοι, δεν υπάρχει δράση -τουλάχιστον εκτός της αφήγησης- και όλα διαδραματίζονται σε όμορφα, 2D περιβάλλοντα και σκηνικά που σου επιτρέπουν περιορισμένες δυνατότητες αλληλεπίδρασης με τον χώρο. Το μόνο Point-and-click action του βρίσκεται σε μερικά βιβλία που μπορεί να αποκαλύψουν λεπτομέρειες για τούτο τον χαοτικό κόσμο, μερικές σκέψεις του πρωταγωνιστή/στριας για διάφορα μέρη του τοπίου ή επιπρόσθετοι διάλογοι με/μεταξύ συμμάχων. Ο κορμός του τίτλου -και τι κορμός, σαν το Grand Tree στο παιχνίδι ένα πράγμα- είναι το στοιχείο της αφήγησης. Εδώ λοιπόν ανακύπτει το ερώτημα: πώς είναι δυνατό ένα παιχνίδι χωρίς ίχνος live μάχης να δίνει τόσο έντονα την αίσθηση του epicness;

Είναι εντυπωσιακό το βάθος και η ένταση των συναισθημάτων σε ένα παιχνίδι που βασίζεται καθαρά στις αποφάσεις που παίρνεις -π.χ. θα είσαι καλός ή κακός, θα υποστηρίξεις την ανεξαρτησία ή τη πολεμική δύναμη ενός χωριού, θα συγχωρήσεις έναν εχθρό σου ή δε θα του επιτρέψεις να ζήσει; Κάθε μικρή ή μεγάλη απόφαση καθορίζει το ρου της ιστορίας, ενώ το scale αγνότητας και διαφθοράς που αλλάζει έπειτα από καθεμιά από αυτές αποτελεί ένα είδος ηθικής πυξίδας, που σου δίνει μια ιδέα για το αντίκτυπο των διάφορων αποφάσεών σου. Αυτή είναι το βασικό όπλο του Winds of Change και αποτελεί ένα από τα πιο ισχυρά που έχω συναντήσει μέχρι στιγμής σε story-heavy τίτλους. Επίσης, υπάρχουν αρκετές επιλογές εάν θες να προχωρήσεις την σχέση σου κάπως παραπάνω με κάποιο σύμμαχό σου, ενώ δεν υπάρχουν romance barriers στο φύλο των συμμάχων -κάτι που πλέον είναι συνηθισμένο γιατί duh, it’s 2019, αλλά και πάλι με χαροποιεί το ίδιο κάθε φορά που το συναντάω. Πολλοί διάλογοι -είτε μεταξύ άλλων είτε με εσένα- λαμβάνουν χώρα μόνο εάν το επιθυμήσεις, ώστε εάν θέλεις μπορείς να μάθεις λίγο παραπάνω τις προσωπικότητες, τα κίνητρα αλλά και τα βαθύτερα μυστικά της ομάδας σου -ή και όχι.

Μερικές φορές, οι διάλογοι αυτοί μπορεί και να κουράσουν -αυτό είναι και το στοίχημα με τίτλους όπως το Winds of Change, που βασίζονται αποκλειστικά στην πρόοδο της αφήγησής τους. Η δράση προσφέρεται μόνο σε διαλόγους και σε επιλογές και αυτό ενέχει τον κίνδυνο του να γίνεται βαρετό -σφάλμα στο οποίο δεν πέφτει με τα μούτρα πολύ συχνά και είναι ενδεικτικό του πόσο χρόνο και ενδιαφέρον αφιέρωσε ο δημιουργός του για να το τελειοποιήσει. Η ιστορία είναι αρκετά ιδιαίτερη, εμπλέκοντας στην αφήγηση κλασικά θέματα όπως η εξουσία έναντι της ελευθερίας, η αξία μιας ζωής μπροστά σε πολλές, το εάν ο σκοπός αγιάζει πάντα τα μέσα, με κάπως μεταφυσικά twists και ψαγμένες ιδέες. Στο δικό μου gameplay, οι δικές μου επιλογές κατέληξαν σε ένα πολύ δυνατό τέλος με εκπλήξεις, συγκίνηση και αρκετά δάκρυα -αν και μεταξύ μας, εγώ ως γνωστόν κλαίω εύκολα, OK.

Εάν έχεις παίξει, δει ή ακούσει το Major\Minor, τότε θα έχεις μια πολύ ολοκληρωμένη ιδέα του πως κινείται σχεδιαστικά ο τίτλος. Η απεικόνιση των χαρακτήρων κυμαίνεται στα ίδια πλαίσια, με τους χαρακτήρες να μοιάζουν σε λαγούς ή γάτες ή άλλα ζώα που ανάθεμα κι αν κατάλαβα τι ακριβώς είναι -ανάθεμα το πτυχίο Βιολογίας μου. Τα διάφορα σκίτσα από διαφορετικές περιοχές της Alestia με ποικίλα περιβάλλοντα και χρώματα είναι πολύ όμορφα και αφήνουν μια γλυκιά οπτική αίσθηση -παρόλα αυτά, είναι κάπως απλός ο σχεδιασμός και τα γραφικά είναι χαριτωμένα, αλλά μέχρι εκεί. Υπάρχει μια αίσθηση προχειρότητας, που ωστόσο δεν είναι ιδιαίτερα αποθαρρυντική λόγω της έμφασης του τίτλου στην ιστορία και όχι στα visuals. Η ταχύτητα του διαλόγου είναι κάτι που με εκνεύρισε αρκετά στην αρχή του παιχνιδιού -γενικά διαβάζω γρήγορα και αισθανόμουν σα να με βασανίζουν όσο έπρεπε να περιμένω το κείμενο, πράγμα που λύνεται μέσω ρυθμίσεων. Το voice acting παίρνει τον χρόνο του -εξαιρετικό, δε λέω, αλλά αρκετές φορές πάτησα skip γιατί δεν μπορούσα να περιμένω να τελειώσουν αυτό που λένε. Η μουσική επιμέλεια είναι επίσης προσεγμένη και κατάλληλη σε κάθε σκηνή, οπότε no complaints there either.