Τουλάχιστον 18 νεκροί. Ανάμεσά τους ένα παιδί 4 ετών. Τουλάχιστον 269 τραυματίες. Τουλάχιστον 1.900 συλλήψεις. Αυτά επισήμως μέχρι και την Πέμπτη. Οι αριθμοί που συγκροτούν το τρέχον πλαίσιο της εξέγερσης στη Χιλή, που ξεκίνησε με αφορμή την αύξηση της τιμής του εισιτηρίου του μετρό, αλλά που η αιτία της βρίσκεται στα δεινά του λαού από μια νεοφιλελεύθερη αστική δημοκρατία, πάνω από την οποία, ωστόσο, πλανάται το οικονομικό και πολιτικό φάντασμα της χούντας του Πινοσέτ.
Η άγρια καταστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων από την κυβέρνηση Πινιέρα, η οποία οδήγησε στην κήρυξη της χώρας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και την εμφάνιση τανκ στους δρόμους του Σαντιάγκο για πρώτη φορά μετά την πτώση της χούντας, συνοδεύεται από μια ρητορική η οποία παραπέμπει ευθέως στο «εχθρός – λαός»: «Είμαστε σε πόλεμο εναντίον ενός ισχυρού εχθρού» δήλωσε ο πρόεδρος της χώρας, Σεμπαστιάν Πινιέρα, σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση από το γενικό επιτελείο του στρατού. «Η δημοκρατία έχει όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά και το καθήκον να αμυνθεί με όλα τα μέσα … και το κράτος δικαίου να καταπολεμήσει εκείνους που θέλουν να το καταστρέψουν».
Ποιος είναι ο εχθρός του Πινιέρα; Ο λαός που φτωχοποιείται με ασύλληπτους ρυθμούς από την νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης, μια πολιτική που βρίσκεται σε κρίση από τον Καναδά και τις ΗΠΑ μέχρι την Αργεντινή και τον Λίβανο, βγάζοντας τον εξαθλιωμένο κόσμο στους δρόμους, ο οποίος – όπως έλεγε ο Μαρξ – δεν έχει να χάσει παρά μόνο τις αλυσίδες του και τρομάζοντας την οικτρή μειοψηφία μιας πάμπλουτης ελίτ, η οποία, έχει, αντίθετα, να χάσει πάρα πολλά: Την αρπαγμένη εξουσία και τον λεηλατημένο ιδρώτα των πολλών.
Όπως αναφέρει και σχετικό αφιέρωμα του Guardian, ο χιλιανός λαός έχει πέσει θύμα ληστείας σε όλους τους τομείς: Υγεία, Παιδεία, νερό, συγκοινωνίες, όλες οι βασικές υποδομές και υπηρεσίες έχουν ιδιωτικοποιηθεί. Η ίδια η ελπίδα έχει ιδιωτικοποιηθεί! Τι άλλο απομένει στον κόσμο αναρωτιέται η εφημερίδα: Η ειρηνική διαμαρτυρία;
Αυτή έχει δοκιμαστεί. Ήδη από το 2006 το φοιτητικό κίνημα στην Χιλή απαιτούσε δημόσια, δωρεάν εκαπίδευση. Οι διαμαρτυρίες εντάθηκαν το 2011 κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του Πινιέρα, με το 70% του πληθυσμού να υποστηρίζει τα αιτήματα των φοιτητών, όχι μόνο αυτά καθεαυτά, αλλά ως μέρος ενός γενικού και ανεκπλήρωτου πόθου να αλλάξει ριζικά το οικονομικό και πολιτικό μοντέλο που καθιερώθηκε από τη στρατιωτική δικτατορία που κυβερνούσε τη χώρα από το 1973 έως το 1990, μετά το αιματηρό πραξικόπημα εναντίον του Αλιέντε και την εγκαθίδρυση μιας από τις πιο αιματοβαμμένες χούντες του 20ού αιώνα.
