Η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως. Η επανάληψη της επανάληψης είναι η μητέρα της ανίας. Ακροβατώντας ανάμεσα στα δύο ρητά, ας επαναλάβω για αρχή το αξίωμα, γνωστό μια πενταετία τώρα.
“Ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα του Σπανούλη”.
Οι ερυθρόλευκοι πειραματίστηκαν στην Ευρωλίγκα για τέσσερις εβδομάδες χωρίς τον ηγέτη τους. Πήραν καλό βαθμό σε όλα τα ματς, έχασαν τα μισά (Λαμποράλ 74 – 73, ΤΣΣΚΑ 76 – 70), έμαθαν πως είναι η ζωή χωρίς τον κύριο με το νούμερο 7 στο παρκέ. Σαν πραγματική ομάδα, δεν έχασαν ποτέ τις αρχές του παιχνιδιού τους και την τακτική προσήλωση.
Τα playoffs είναι όμως μια διαφορετική κατάσταση. Απολαυστικά σαν το πασχαλινό τραπέζι, τρομακτικά σαν μωρό που κλαίει.
Ουδεμία έκπληξις που ο Ολυμπιακός δεν τα κατάφερε στο Game 1 της Βαρκελώνης. Οι περισσότερες ενδείξεις άλλωστε προς τα εκεί έγνεφαν: o Σπανούλής off για ένα μήνα, o Χάντερ να κυνηγάει το χρόνο για να προλάβει,ο Πέτγουεϊ με ένα επίσημο ματς στα πόδια του μετά την επιστροφή κ η Μπαρσελόνα με 8 σερί νίκες στην Ευρωλίγκα και καμία εντός στο Top 16, υγιής με εξαίρεση τον Ντόελμαν.
Ο ατομικός αριθμός των πρωταθλητών του 2012 και του 2013, αυτός που συνίσταται από τον αριθμό των πρωτονίων του πυρήνα της ομάδας, παραμένει το ένα. Τα ηλεκτρόνια που τριγυρίζουν γύρω του κάνουν τον Ολυμπιακό μια ομάδα ικανή να φτάσει ως το τέλος, ειδικά αν φορτιστούν όλα μαζί και γίνουν ιόντα, όπως σε Κωσταντινούπολη και Λονδίνο.
Στην πρώτη μονομαχία του Παλάου Μπλαουγράνα απλώθηκε στο παρκέ, άλλαξε στα πικ προσπαθώντας να κρύψει τον ουρανό από τους κοντούς, αλλά το πλήρωσε με ένα σκασμό επιθετικά ριμπάουντ (15, τα 12 στο πρώτο μέρος). Στόχευσε στον περιορισμό του Τόμιτς και στην αποκοπή της τροφοδοσίας του Πλάις, αλλά πληγώθηκε από τη δράση του Λάμπε (8π, 9ρ, τα 5 επιθετικά) και του Νάχμπαρ (10π, 3/3 τριπ). Στο πρόγραμμα ήταν φυσικά και ο unguardable Χουάνκι Ναβάρο, που έβαλε δύο από τη…Ράμπλα. Η Μπάρσα κέρδισε χωρίς να συνδράμει κανείς πάνω από 10 πόντους (Ναβάρο, Νάχμπαρ).
Στην επίθεση τζόγαρε με το τρίποντο χωρίς να δικαιωθεί (6/22, Πρίντεζης 0/4), δεν βρήκε παρά σποραδικά τρόπους να δημιουργήσει καταστάσεις ανισορροπίας με drive των κοντών, δεν είχε τρόπο να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο χωρίς σταθερό ριμπάουντ ή κλεψίματα (4). Με τους φόργουορντ σαν ψάρια έξω από το νερό (Λοτζέσκι, Πρίντεζη) και την άγκυρα της ομάδας (Μάντζαρη) σε ασυνήθιστα νούμερα (3 λάθη για 2 ασίστ) στραγγαλίστηκε στο 5v5. Εξοντωμένος από την υπερπροσπάθεια στην άμυνα, που λειτούργησε μετά το τραυματικό πρώτο δεκάλεπτο, ο Ολυμπιακός ήταν μια ομάδα χωρίς φλόγα στην επίθεση.
Το ζήτημα του Ολυμπιακού δεν είναι το 1-0, αλλά ο χρόνος. Σχεδόν κανείς από τους ψύχραιμους αναλυτές δεν πίστευε στο break στο πρώτο ματς, για τους λόγους που προαναφέρθηκαν παραπάνω. Ο Σπανούλης μοιάζει σαν τον Πρίντεζη στην περυσινή σειρά με τη Ρεάλ, που βρήκε λίγο ρυθμό στο 4ο και το 5ο ματς – μοιάζει δύσκολο να δούμε θεαματική βελτίωση σε 48 ώρες. Με αυτό το δεδομένο και με φανερή την ανετοιμότητα των Πέτγουεϊ – Χάντερ, οι Πειραιώτες παίζουν με φανερό χάντικαπ με αντίπαλο μια ποιοτικότερη ομάδα.
Το βράδυ της Παρασκευής στη Καταλούνια, η ομάδα του Σφαιρόπουλου δεν έχει υποχρέωση νίκης. Και με 0-2 στην πλάτη, ο χρόνος δουλεύει υπέρ της, έστω και χωρίς περιθώριο λάθους. Η πραγματική της υποχρέωση είναι να σπείρει στο μυαλό της Μπάρσα τον σπόρο της αμφιβολίας. Ναβάρο, Τόμιτς, Χουέρτας έχουν δει πολλά για να “μασήσουν”, αλλά Σατοράνσκι, Αμπρίνες, Χεζόνια, Πλάις, Λάμπε, Τόμας, Νάχμπαρ είναι άλλοι παίκτες αν τους αφαιρέσεις την αυτοπεποίθηση. Με τον Πασκουάλ να παραδέχεται ότι είναι πολύ δύσκολο να πατήσει παρκέ στο επόμενο ματς ο Μπραντ Όλεσον (όπως έγραψε το Gigantes), ο Ολυμπιακός καλείται να φορέσει στολή καμικάζι και να απειλήσει πραγματικά τους περισσότερο εύθραυστους απ΄ ότι φαίνεται Καταλανούς. Η σειρά είναι μεγάλη και οι πνευματικές προεκτάσεις δεν είναι για να υποτιμούνται.
Άλλωστε, το λέει και ένας Ισπανός, στον “Δον Κιχώτη”:
“Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τρέλα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος από το να απελπιστεί”.
