Διαβάζοντας τα ονόματα που παίζουν το τελευταίο διάστημα για τους ερυθρόλευκους διαπιστώνει κανείς ότι η συζήτηση γίνεται κυρίως για ποδοσφαιριστές με οργανωτικές ικανότητες και λιγότερο με ανασταλτικά χαρακτηριστικά.
Θυμίζω ότι η περσινή εξαιρετική πορεία του Ολυμπιακού σε Ευρώπη και Ελλάδα στηρίχτηκε στο δίδυμο των αμυντικών μέσων Ορμπάιθ και Μανιάτη.
Διότι κακά τα ψέματα: Το σύγχρονο ποδόσφαιρο χρειάζεται δύο γρήγορους στη σκέψη και στα πόδια μέσους, οι οποίοι θα μπορέσουν να διορθώσουν άμεσα την πιθανή λανθασμένη μεταβίβαση του οργανωτή της ομάδας για να μη βγει γρήγορη αντεπίθεση από τον αντίπαλο.
Αν μάλιστα μπορέσουν να κόψουν και να δώσουν και σωστά τη μπάλα σε συμπαίκτη τους, τότε ακόμα καλύτερα για όλους. Με Ιμπαγάσα, Φουστέρ, Φέισα, Σουμπίνιο, Τάτο και τους Γκρέκο και Ρουίς, που ίσως φορέσουν τα ερυθρόλευκα, οι πρωταθλητές έχουν υποροπλία στους οργανωτές, αλλά μένουν να έχουν μόνο τον Μανιάτη και τον 34χρονο Μοντέστο ως κόφτες.
Θυμίζω επίσης ότι και οι δύο μεταβλήθηκαν σε αμυντικά χαφ από τον Βαλβέρδε κατ΄ ανάγκην, αφού αποκτήθηκαν για να παίξουν σε άλλες θέσεις.
Ο Ζαρντίμ δείχνει προπονητής με επιθετική φιλοσοφία. Στο 4-3-3 που δοκίμασε με την Σπαρτάκ Μόσχας είχε ως αμυντικό μέσο το Φέισα. Στο 4-1-4-1 με την Αλάνια στη θέση έπαιξε ο Μοντέστο. Όμως, στο 4-2-3-1 του β΄ μέρους με την Σπαρτάκ και στο α΄ ημίχρονο με την Αλάνια οι Μοντέστο και Φέισα έπαιξαν δίπλα-δίπλα και ήταν καλύτεροι γιατί ο ένας στήριξε τον άλλο.
Στα επόμενα ματς θέση θα πάρει στα χαφ ο Μανιάτης. Το ποιος θα είναι δίπλα του και πως θα συνεργαστεί μαζί του θα το δούμε. Όμως, η ανάγκη να πέσει στο τραπέζι το θέμα της απόκτησης ενός καθαρόαιμου αμυντικού μέσου φαντάζει αναγκαία.
Όλα τα συστήματα μπορούν να λειτουργήσουν άψογα αρκεί να υποστηρίζονται από τους κατάλληλους ποδοσφαιριστές στις κατάλληλες θέσεις. Κι αυτό το ξέρουν καλύτερα απ΄ όλους οι προπονητές. Φυσικά και ο Λεονάρντο Ζαρντίμ.