Μόνο που το «θα είμαστε αυτοί που πρέπει…» εκλαμβάνεται εντελώς διαφορετικά από τον φίλαθλο κοινό των δύο «αιωνίων» αντιπάλων του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Για παράδειγμα, για τον Παναθηναϊκό αποτελεί «μέγα στοίχημα» η νίκη επί του Παναιτωλικού στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος, ώστε η ομάδα να κερδίσει ένα σημαντικό ψυχολογικό προβάδισμα, ενώ για τον Ολυμπιακό το στοίχημα αφορά πρώτα την ευρωπαϊκή παρουσία του και μετά την επιβεβαίωση της κυριαρχίας του στην Ελλάδα.
Σύμφωνα με όσα είδαμε λοιπόν, στα τελευταία φιλικά των δύο ομάδων μπορούμε να καταθέσουμε τα εξής:
Ο Παναθηναϊκός δείχνει να δουλεύει μεθοδικά για να κάνει όσα περισσότερα μπορεί στο παιχνίδι του. Διατηρεί τις γραμμές κοντά τη μία στην άλλη, χωρίς μεγάλες αποστάσεις, με στόχο πρώτα να αμυνθεί σωστά και στη συνέχεια να προσπαθήσει να επιτεθεί.
Το τι καταφέρνει στην πραγματικότητα είναι προφανές. Να εργάζεται πάνω σε μια τακτική που θα αποδώσει τα μέγιστα μόνο όταν προστεθούν στο ρόστερ και 2-3 ποιοτικοί και έμπειροι ποδοσφαιριστές.
Τα πράσινα προβλήματα είναι αρκετά και αφορούν την ολοκαίνουργια γραμμή άμυνας της ομάδας, την απουσία ενός παίκτη περιοχής (θα δούμε τι θα γίνει όταν είναι εντελώς έτοιμος ο Μπεγκ) και την έλλειψη ποδοσφαιριστών με προσωπικότητα.
Και μόνο το γεγονός ότι για πρώτη φορά (δεν θυμάμαι άλλη) στα χρονικά ο Παναθηναϊκός δεν έχει παίκτη στους 22 της Εθνικής που κλήθηκαν από τον Σάντος για το φιλικό της Τετάρτης με την Αυστρία στο Σάλτσμπουργκ τα λέει όλα.
Ο Ολυμπιακός, από την άλλη, έχει έναν προπονητή που δείχνει να αγνοεί τη σημασία της άμυνας. Φροντίζει να βρει τρόπους ανάπτυξης της ομάδας του, να δημιουργεί ρήγματα και πολλές φάσεις στην αντίπαλη εστία, αλλά δυστυχώς να σκοράρει (όπως και πέρυσι) δυσανάλογα λίγα τέρματα.
Η αλληλοκάλυψη στους πλάγιους μπακ δεν έχει αποκτήσει ακόμα τη χημεία που χρειάζεται για να μη μένουν αυτοί εκτεθειμένοι, ενώ και οι διαρκείς αλλαγές στα στόπερ δεν φέρνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Μένει να δούμε τον Τόρες και την εξέλιξη της υπόθεσης Χολέμπας με την Μπεσίκτας.
Σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ το να θεωρείς τον Φέισα ως αμυντικό χαφ είναι ανέκδοτο. Στα θετικά είναι η καλή παρουσία δύο εξαιρετικών τερματοφυλάκων με Ρομπέρτο και Μέγερι να δίνουν μάχη για τη θέση του βασικού.
Σαβιόλα, Κάμπελ, Βάις και Τσόρι φαντάζουν ιδανικοί για να προσφέρουν θέαμα στο Καραϊσκάκη, αλλά Μήτρογλου, Ολαϊτάν και Φετφατζίδης τους συναγωνίζονται στα ίσια και δεν πρέπει να θεωρούνται απλά εναλλακτικές λύσεις.
Σταθερή αξία είναι οι Μανιάτης και Αβραάμ, όπως και ο πάντα φιλότιμος Φουστέρ.
Σε κάθε περίπτωση η έκφραση «θα είμαστε αυτοί που πρέπει…» αφορά δυστυχώς διαφορετικούς στόχους για δύο μεγάλα μεγέθη του ποδοσφαίρου μας που θα έπρεπε να έχουν ακριβώς τους ίδιους!