Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι από τη στιγμή που η ΑΕΚ πρόσθεσε τρεις ακόμα βαθμούς στο …σακούλι, ο στόχος επετεύχθη. Όπως άλλωστε συνέβη και στο προηγούμενο παιχνίδι κόντρα στην Παναχαϊκή. Από τη μία η παραπάνω άποψη είναι σωστή με δεδομένο ότι αυτή τη στιγμή η Ένωση έχει ως μοναδικό της στόχο την κατάκτηση της πρώτης θέσης και φυσικά την άνοδο στη Super League. Από την άλλη όμως όταν μιλάμε για μια ομάδα επιπέδου της Ένωσης, συγνώμη, αλλά δεν θα έπρεπε κανένας να αρκείται στους τρεις βαθμούς. Η εικόνα της ομάδας στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς ήταν κακή και ο Δέλλας οφείλει να βρει άμεσα τον τρόπο για να την αλλάξει.
Απέναντι στον Απόλλωνα οι ποδοσφαιριστές του Δικεφάλου έκαναν ακριβώς το ίδιο λάθος με τα δύο προηγούμενα παιχνίδια των πλέι οφ. Έδωσαν χώρο στον αντίπαλο, μπλοκαρίστηκαν από την καλή αμυντική λειτουργία που βρήκαν απέναντί τους και αναγκάστηκαν να υποπέσουν σε πολλές λανθασμένες επιλογές, ιδιαίτερα στη μεσαία γραμμή, με αποτέλεσμα να μην δημιουργούνται ευκαιρίες για γκολ. Χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος η βιασύνη που έδειχναν στις κινήσεις τους ενδεχομένως να έπαιξε ρόλο στο γεγονός ότι γινόντουσαν αρκετά “εύκολα” λάθη.
Πότε “ξύπνησε” η ΑΕΚ; Μα όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ, είδε τα δύσκολα και αντιλήφθηκε ότι ένας κατώτερος αντίπαλος την απειλούσε με γκέλα. Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι το φινάλε η Ένωση έπαιξε όπως ακριβώς έπρεπε. Εννοώ στον τομέα της δημιουργίας του παιχνιδιού, παρά το άγχος το οποίο δεν αποτελούσε σύμμαχο των παικτών. Η πίεση για να βγουν μπροστά και να ανατρέψουν το σκορ ήταν λογικό να έπαιξε ρόλο στα αμυντικά κενά, απ’ τα οποία προήλθαν οι δύο σημαντικές ευκαιρίες του Απόλλωνα. Ο Ανέστης πάντως, όπως και στο παιχνίδι με την Παναχαϊκή, κράτησε την ΑΕΚ “ζωντανή” ειδικά στο 86′ όταν έδειξε την κλάση του και τα αντανακλαστικά του. Το γκολ της νίκης ήταν υπέροχο, αλλά τυχερό και το μόνο θετικό ίσως που μπορεί να κρατήσει η ΑΕΚ απ’ αυτό το παιχνίδι είναι η αντίδραση που είχε όταν ένιωσε ότι απειλείται. Απλώς δεν αρκεί. Ή μάλλον δεν θα έπρεπε να αρκεί.