Απο τις 2 Ιανουαρίου έψαχνα να βρω εισιτήρια για το τελευταίο παιγνίδι του Steve G στο σπίτι του. Φυσικά δεν κατάφερα να εξασφαλίσω, παρά μόνο αν έδινα 2.000 λίρες στη μαύρη αγορά.
Το πέταλο των φιλοξενούμενων ήταν τελικά αυτό που στέγασε το όνειρο μου, να βρεθώ σ αυτόν τον αγώνα. Ενας φίλος μου με βοήθησε και τον ευχαριστώ. Και μη νομίζετε ότι η Πάλας δεν είχε κόσμο. Κάτι λιγότερο από 2.500 εκδρομείς, sold out, και ανάμεσα τους δυο Έλληνες. Τι έζησα λοιπόν στο Anfield το απόγευμα του Σαββάτου:
Όλος ο κόσμος στην Αγγλία είναι… Μια ουρά. Για να πάρεις πατάτες τηγανίτες έξω από το γήπεδο, για να μπεις στην Αlbert, μάλλον τη πιο θρυλική pub έξω από το kop ή σε όποια άλλη, για να αγοράσεις κάτι από το επίσημο κατάστημα της ομάδας, παντού.
Το match programme ειναι μια δυνατή συνήθεια. Όσο δυνατή είναι και η παρουσία στο γήπεδο. Ανάμεσα σ’ αυτούς που στήθηκαν να το αγοράσουν, φίλαθλοι της Κρίσταλ Πάλας, οι οποίοι φορούσαν τη φανέλα της ομάδας τους χωρίς να ασχοληθεί κανείς μαζί τους. Ούτε βέβαια και με εκείνους που πήγαν στο άγαλμα του Σάνκλι για να βγάλουν μια φωτογραφία.
Έξω από το γήπεδο συνάντησα τους… Κουβειτιανούς, που έκαναν μόλις 6261,5 χλμ για να πουν ένα ευχαριστώ στον μεγάλο captain. Πλακάτ που έκανε το γύρο του κόσμου μέσω της τηλεοπτικής μετάδοσης.
Στην επίσημη είσοδο των ομάδων, το τιμώμενο πρόσωπο βγήκε τελευταίο. Ο,τι περίμενα (μου) συνέβη: Βούρκωσα με το διάδρομο που έφτιαξαν τα μέλη των δυο ομάδων, με τα πλακάτ, το κορεό και τα πανό, με το γνωστό σύνθημα για εκείνον. Ανάμεικτες σκέψεις. Από τη μια η απόλυτη αναγνώριση της προσφοράς, από την άλλη μια ακόμη απόδειξη πως όλα τελειώνουν στη ζωή. Στο βίντεο, μέσα από τους οργανωμένους της παλας, όπως βλέπετε, οι φίλαθλοι της χειροκροτούσαν. Μη νομίζετε ότι χαρίστηκαν στον Τζέραρντ λίγα λεπτά μετά. Πικάρισμα φουλ. Πόσα πρωταθλήματα πήρε και διάφορα παρόμοιου τύπου συνθήματα.
Συμπάθησα τους οπαδούς της Πάλας. Αρχικά είναι ωραίο να βλέπεις ανθρώπους κάθε ηλικίας, άνδρες και γυναίκες, να φορούν είτε τη κλασική, είτε τη κίτρινη φανέλα των αετών και να ακολουθούν το αγαπημένο του club. Να φωνάζουν. Να βρίζουν. Να εκρήγνυνται σε κάθε πλάγιο ή κόντρα που κέρδιζε η ομάδα τους (yeaaaaaaaaaah). Να ειρωνεύονται τους οπαδούς της Λίβερπουλ, επειδή απλώς παρακολουθούσαν τον αγώνα χωρίς να τραγουδάνε: this is a library τους έλεγαν λόγω της απόλυτης ησυχίας, τους εκάναν το γνωστό σσσσσσσσσσσσσς, αν το κοινό αντιδρούσε σε κάποια ευκαιρία. Να πανηγυρίζουν στα γκολ σαν μικρά παιδιά. Να αποθεώνουν τον προπονητή και τους παίκτες που σηκώθηκαν για ζέσταμα.
Ο φίλος και κουμπάρος μου Γιώργος, βρέθηκε πρώτη φορά σε αγγλικό γήπεδο. Έλιωσε με το never walk alone, αλλά 24 ώρες μετά, αυτό που του προκάλεσε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι το σκηνικό του 35ου λεπτού. Ενας οπαδός της Πάλας, καμιά 40αρια, ίσως και λίγο παραπάνω, είχε έναν έντονο διάλογο με έναν φίλαθλο της Λίβερπουλ, από τη διπλανή θύρα. Μη φανταστείτε τίποτα ιδιαίτερο: Λίγες χειρονομίες, κανένα fuck you, κάποιες ειρωνείες για την εκκλησία που θύμιζε ο… Ναός. Ενας steward του έκανε δυο συστάσεις με χαμόγελο. Ο οπαδός συνέχισε να ασχολείται με τον αντίπαλό του. Οι σεκιουριτάδες έγιναν τέσσερις, οι αστυνομικοί από πίσω του άλλοι τόσοι, ο φίλαθλος τους ακολούθησε εκτός εξέδρας, εμείς κοιταζόμαστε με την ατάκα “δε πιστεύω αυτό που βλέπω”, “δεν έγινε και τίποτα”. Ο φίλαθλος επέστρεψε μετά από πέντε λεπτά στη θέση του και έλεγε στον φίλο του ότι τελείωσε η ιστορία αυτή με τον οπαδό της Λίβερπουλ. Συστάσεις και στον λιβερπουλιαν από μια γυναίκα steward και πικάρισμα από τους Λονδρέζους “seat and shut up”.
Πιάνοντας κουβέντα με τον διπλανό μου, έναν ακόμη τρελαμένο 45αρη, ο οποίος μου είπε αρχικά ότι είμαι οπαδός της Λίβερπουλ επειδή δεν απολαμβάνω το παιγνίδι, λόγω εξέλιξης σκορ, έμαθα πως κάποιοι οπαδοί της Πάλας έχουν έρθει στην Αθήνα να δουν αγώνα του Πανιωνίου, καθώς τους ενώνουν τα ίδια χρώματα (δε ξέρω αν τους ενώνει και κάτι άλλο). Αντίστοιχα και κάποιοι Νεοσμυρνιώτες έχουν ταξιδέψει στο Λονδίνο. Οταν του είπα ότι και στην Ελλάδα το κοινό είναι τρελαμένο με το ποδόσφαιρο, άλλα με την κακή έννοια, με σκηνές βίας να εμφανίζονται, ξίνισε το πρόσωπο του, σα να έχει ακούσει το χειρότερο νέο. Ο ίδιος δε σταμάτησε στιγμή να φωνάζει, να βρίζει, να ειρωνεύεται, άλλα μέχρι εκεί.
Στο τρένο του γυρισμού προς το Λονδίνο, οπαδοί των δυο ομάδων συνταξίδεψαν, με άπειρες μπύρες… Έφτασαν όλοι χωρίς… σπασμένα μπουκάλια στο κεφάλι.
Εγινε και ένα παιγνίδι θα μου πείτε. Και χάσαμε θα μου πείτε. Ένοιωσα τόσο γεμάτος με όσα έζησα, τόσο τυχερός που ήμουν εκεί, τόσο ευλογημένος που αγαπάω το ποδόσφαιρο που δεν έχει σημασία. Αρκεί που ήμουν εκεί, ιδίως σε ένα τόσο ξεχωριστό παιγνίδι. Σε ένα ηλιόλουστο απόγευμα, ο ήλιος του Άνφιλντ, έδυσε…
