Δε χρειάζεται αντιπάλους, έχει τον εαυτό του…

ΠΑΟΚ – Αστέρας Τρίπολης σημειώσατε Χ …. Δεύτερη ισοπαλία σε ισάριθμες αγωνιστικές στα πλέι οφ, «λευκή» αυτή τη φορά, όμως κι αυτή ένα βαθμό πρόσθεσε στη συγκομιδή, τον δεύτερο έναντι των έξι που μετρά πλέον ο πρώτος της βαθμολογίας, Παναθηναϊκός μετά τη νίκη του επί του Ατρομήτου. Στον πρώτο του εντός έδρας αγώνα για το μίνι, αυτό πρωτάθλημα ο «Δικέφαλος» είχε διάθεση, καλή ανασταλτική λειτουργία, δημιούργησε ευκαιρίες, είχε δοκάρια, όμως – και πάλι – δεν πήρε το επιθυμητό γι᾽ αυτόν αποτέλεσμα. Χωρίς τους Κωνσταντινίδη, Βίτορ, Γκολάσα, Αθανασιάδη (σ.σ. δοκίμασε πριν από τον αγώνα αλλά οι ενοχλήσεις δεν υποχώρησαν), Σαλπιγγίδη, με Λίνο, Γκαρσία στην επίσημη πλέον επιστροφή του στην ομάδα υπό ρόλο που θ᾽ ανακοινωθεί τις επόμενες ημέρες και με Ιβάν Σαββίδη στην κερκίδα, στον αγωνιστικό χώρο και στ᾽ αποδυτήρια ο «Δικέφαλος» βλέπει το … θερμόμετρο ν᾽ ανεβαίνει επικίνδυνα μπροστά στο φάσμα μιας νέας, αγωνιστικής αποτυχίας.
 
Οι δυο αγώνες που ακολουθούν με τον Παναθηναϊκό, την Τετάρτη στην Τούμπα και την Κυριακή στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας αποτελούν την τελευταία του ελπίδα ν᾽ ανατρέψει την υπάρχουσα κατάσταση και να ξαναμπεί στη διεκδίκηση της πρώτης θέσης αυτής της διοργάνωσης. Από πού όμως να προκύψει αισιοδοξία για μια ομάδα που έχει δείξει πως δεν αντιδρά σε καταστάσεις κρίσεις καθώς απουσιάζουν οι προσωπικότητες που θα το έκαναν και θα μπορούσαν να συμπαρασύρουν μαζί τους και τους συμπαίκτες τους; Από μια ομάδα που σκοράρει πλέον με το … σταγονόμετρο, παρά τις όσες ευκαιρίες δημιουργεί;
 
Από μια ομάδα, η κατάσταση της οποίας εκφράζεται από την παρέμβαση του μεγαλομετόχου της ακόμη και κατά τη διάρκεια του αγώνα; Από μια ομάδα που περιμένει η τύχη να υποκαταστήσει την ικανότητα, την «καθαρή» σκέψη, τον ορθολογισμό και την πίστη; Κι όλα αυτά ενώ ακολουθούν δυο αγώνες, κόντρα σε μια ομάδα από την οποία δεν πήρε βαθμό στις δυο φορές που συναντήθηκαν φέτος και δείχνει να βρίσκεται στην καλύτερη ψυχολογική και αγωνιστική κατάσταση την πλέον κατάλληλη χρονική στιγμή. Αυτό δε σημαίνει πως η κατάσταση λογίζεται ως μη αναστρέψιμη, όμως όλα όσα συμβαίνουν καταδεικνύουν πως ο ΠΑΟΚ παθαίνει μεν και δε μαθαίνει, με συνέπεια να είναι δέσμιος των παθών του, τη δυσπιστία να πυκνώνει, την πίεση ν᾽ αυξάνεται και να μετατρέπεται σε πολλές περιπτώσεις σε απόγνωση.
 
Η απόγνωση για το αποτέλεσμα επιφέρει φόβο, περιορίζει το ρίσκο κι ενισχύει τον κάθε αντίπαλο. Ο ΠΑΟΚ δε βάζει πρώτος γκολ, δε σκοράρει γενικώς ενισχύοντας την αυτοπεποίθηση των αντιπάλων του, που πιστεύουν πως ένα γκολ είναι αρκετό για να τους ανοίξει την πόρτα της επιτυχίας εναντίον του. Η απόγνωση ωθεί στη χρησιμοποίηση λύσεων που κρίνονται ως αυτές που ελλοχεύουν το μικρότερο ρίσκο αγνοώντας άλλες, βασικές παραμέτρους, όπως είναι οι δυνάμεις, οι αντοχές. Αν μπει κάποιος νέος ποδοσφαιριστής και το αποτέλεσμα δεν είναι θετικό, το ερώτημα γιατί δεν προτιμήθηκε η «σίγουρη» λύση εξ αρχής είναι το μόνο σίγουρο.
 
Το … «παιχνίδι» της αποθέωσης με την απαξίωση είναι μια νίκη δρόμος. Οταν «σταθερές» μιας ομάδας, όπως οι Ρατς, Κάτσε, Νομπόα, Μακ, Περέιρα, Παπαδόπουλος (σ.σ. επιστρέφοντας από τραυματισμό όμως και δίχως να είναι απόλυτα έτοιμος) κυμαίνονται σε χαμηλά επίπεδα, όταν η λειτουργία της μεσαίας γραμμής είναι ασύνδετη με τις υπόλοιπες για μεγάλο χρονικό διάστημα και φειδωλή σε δημιουργικό κι εκτελεστικό επίπεδο, δημιουργείται ένας αρνητικός μεν ισχυρός δε συνδυασμός που δύσκολα μπορεί να ξεπεραστεί, όσο δεν έρχεται το πολυπόθητο γκολ.
 
Το (επιπλέον) τέρμα που δεν ήρθε στη Νέα Σμύρνη, ούτε στο Περιστέρι, ούτε ως – έστω και – μοναδικό χτες στην Τούμπα προκαλώντας τη δυσφορία στη μεγαλύτερη προσέλευση φίλων της τον τελευταίο καιρό σε εντός έδρας αναμέτρηση. Δυσφορία κι απογοήτευση που εκδηλώθηκε υπό μορφή αποδοκιμασιών κατά την αντικατάσταση του Νομπόα και μετά το τέλος του αγώνα, όταν οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ συγκεντρώθηκαν στο κέντρο του γηπέδου για ν᾽ ανταποδώσουν τη συμπαράσταση του κόσμου μ᾽ ένα χειροκρότημα.
 
Ενα χειροκρότημα που εισέπραξε – δίκαια – αθρόα ένας φίλος που έκανε την εμφάνισή του από τα όχι και πολύ παλιά. Ο Λίνο, ένας ποδοσφαιριστής υπόδειγμα, με απαράμιλλη προσφορά και μηδενική προβληματική παρουσία επέστρεψε, τιμήθηκε, αποθεώθηκε και στα τριάντα οκτώ του χρόνια κατέθεσε την επιθυμία του να επιστρέψει την επόμενη σεζόν ως ποδοσφαιριστής, με ρόλο και συνθήκες που θα συζητηθούν με τους διοικούντες την ΠΑΕ ΠΑΟΚ, μετά τις αναμετρήσεις με τον Παναθηναϊκό. Με απόλυτο σεβασμό στο πρόσωπο του Βραζιλιάνου, αυτή είναι μια απόφαση που πρέπει να πάρει ο νέος τεχνικός διευθυντής. Αυτός που έπρεπε να βρίσκεται ήδη στην ομάδα, να έχει αναλάβει ενεργό ρόλο και να έχει δρομολογήσει τις πρώτες κινήσεις για την ομάδα της επόμενης σεζόν. Αυτός που φημολογούνταν πως θα προερχόταν από την Ιβηρική Χερσόνησο. Αυτός για τον οποίον έγιναν ταξίδια των διοικούντων στην Ισπανία προκειμένου να καταλήξουν στην τελική επιλογή.
 
Αυτός που από χτες ακούγεται έντονα πως μπορεί και να είναι ο Πάμπλο Γκαρσία. Μια ιδιαίτερη έως μοναδική προσωπικότητα που άφησε το στίγμα της σε μια ολόκληρη εποχή για τον «Δικέφαλο» κι η θέση του έμοιαζε κι έπρεπε να είναι μόνιμα κάπου εντός της ομάδας. Αντ᾽ αυτού ο πανίσχυρος οργανισμός που ακούει στο όνομα ΠΑΟΚ, κατάφερε να τον αλλοιώσει, ν᾽ αλλοτριώσει την πανίσχυρη προσωπικότητά του και να τον μετατρέψει σε σίριαλ αναχωρήσεων κι επιστροφών φθείροντάς τον αργά αλλά σταθερά. Εχει συμβεί σε αναρίθημητες περιπτώσεις προσώπων, ποδοσφαιριστών, προπονητών, διοικούντων κατά το πρόσφατο και μακρινό παρελθόν δημιουργώντας έναν πανίσχυρο κανόνα, ενδεχομένως το μοναδικό δίχως εξαιρέσεις.
 
Ακόμη κι ο Λίνο που αποθεώθηκε χτες, δεν έχει ακούσει και λίγα στην περσινή, τελευταία του σεζόν για την απόδοσή του σε ορισμένες περιπτώσεις. Ο ομφάλιος λώρος του κάθε πρωταγωνιστή της ομάδας από οποιοδήποτε πόστο λειτουργεί – ταυτόχρονα – κι ως αγωγός απαξίωσης. Μέχρι να κοπεί κι όταν περάσει ο καιρός οι αρνητικές μνήμες διαγράφονται, όχι πάντα καθώς σημαντικό ρόλο παίζει και το σχετικό … «ποινικό μητρώο» του καθενός.
 
Κι όπως συνέβη πέρυσι, περίπου τέτοιο καιρό και λίγο μετά με μια άλλη αντίστοιχη περίπτωση ανθρώπου της οικογένειας της ομάδας, του κ. Αναστασιάδη, επιστρατεύεται προκαλώντας συζητήσεις για το αν αυτό συμβαίνει επί της ουσίας, επειδή εκτιμώνται οι ικανότητές του και θα προσφέρει στην οικοδόμηση ενός συνόλου ικανού να πρωταγωνιστεί ή αν αυτό γίνεται αποσκοπώντας στο να μετριαστεί η ανησυχία κι η αγωνία του κόσμου μπροστά στη θέα μιας οικείας και σε πολλές περιπτώσεις υπεραγαπητής προσωπικότητας. Κι επειδή πολλά λάθη επαναλαμβάνονται αυτά τα τρία χρόνια και τα δυο συναισθήματα μοιάζουν δικαιολογημένα.
 
Αν ο Γκαρσία κρίνεται από τους αρμόδιους ως ικανότερος μεταξύ άλλων αξιολογότατων επιλογών και υποστηριχθεί ανάλογα από την ιδιοκτησία, τότε η θέση του τεχνικού διευθυντή του ανήκει. Αν ο ρόλος του είναι διαφορετικός και πάλι αναμφίβολα θα προσφέρει, αν ο ίδιος επιστρέψει απόλυτα σε όλα αυτά που του έδωσαν ξεχωριστή θέση στις καρδιές των φίλων του ΠΑΟΚ, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον περήφανος, αδιαπραγμάτευτος, ασυμβίβαστος, ουσιαστικός, γνήσιος, ανεπηρέαστος από όλους κι από όλα. Με απόλυτη ελευθερία επιλογών κι απαλλαγμένος από φοβίες συγκρίσεων, άλλων μαζί του όχι του ίδιου με τον Ουρουγουανό. Στοιχεία που λείπουν έντονα γενικά από αυτήν την ομάδα.
 
Μπορεί να υπάρχει μια γενικότερη προσπάθεια ανάληψης καίριου ρόλου στις ζωτικής σημασίας αποφάσεις της ομάδας από τον Γιώργο Σαββίδη, όμως η κύρια ευθύνη ανήκει στον πατέρα του, Ιβάν Σαββίδη. Η αναποτελεσματικότητα της ομάδας τη φέρνει σε αντιστρόφως ανάλογη θέση με το κόστος της, έχοντας ως εύλογο αποτέλεσμα τον εκνευρισμό – και – του μεγαλομετόχου. Οι υπάρχοντες όμως αποτελούν επιλογή του. Κι ως ηγέτης είναι αυτός που σ᾽ επίπεδο αντιδράσεων, δίνει το παράδειγμα στους υπόλοιπους, δείχνοντάς τους τον δρόμο για τη συνέχεια. Το «καθαρό» μυαλό στην πιο δύσκολη στιγμή είναι η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά. Η παρέμβασή του την ώρα του αγώνα ήταν μια κίνηση που παρουσίασε έκδηλα συναισθήματα έντασης, απογοήτευσης, αγωνίας και φυσικά ενδιαφέροντος και προσπάθειας βελτίωσης. Ηταν όμως ο κατάλληλος τρόπος; Το ίδιο δε συνέβη πέρυσι στην ανάπαυλα του τελικού Κυπέλλου στο ΟΑΚΑ;
 
Ενα λάθος, κατά την ταπεινή άποψη του υπογράφοντα, που επαναλήφθηκε σε πιο έντονη μορφή, αφού αν υπήρχε κάποια ανάγκη επικοινωνίας την ώρα της αναμέτρησης θα μπορούσε να συμβεί και με τρόπο που δε θα ήταν αντιληπτός, τουλάχιστον στους περισσότερους. Τα υπόλοιπα θα μπορούσαν να γίνουν στ᾽ αποδυτήρια, όπως συνέβη άλλωστε. Ηταν μια κίνηση που αποδυνάμωσε ακόμη περισσότερο τον επικεφαλής της τεχνικής ηγεσίας, στον οποίο ο ίδιος δημόσια κατέθεσε πίστη στις ικανότητές του και στήριξη μέχρι τέλους. Κι επειδή σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, θα έπρεπε να υπάρξει κι ανάλογη αντίδραση από τον άμεσα θιγόμενο. Γιατί όταν κάτι σου μειώνει την αξιοπρέπεια τότε κάποιες επιλογές αποτελούν μονόδρομο. Το περιβόητο καλό της ομάδας αποτελεί ένα καλό αντίβαρο, όμως αυτό το … καλό είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση.
 
Μ᾽ όλα αυτά, η αξιολογότατη κίνηση του Α.Σ. με τη συνεργασία της τοπικής αυτοδιοίκηση και των Ιερών Μητροπόλεων και φυσικά των απλών ανθρώπων για τη συγκέντρωση τροφίμων πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Για τέταρτη διαδοχική χρονιά η συμμετοχή ήταν εξαιρετική με απολογισμό κοντά στους εξήντα τόνους. Ενα σύνολο που θα δοθεί σε συσσίτια σε συνανθρώπους που τα έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν. Μεγάλος δήμος της Θεσσαλονίκης δίνει ημερησίως δυόμισι χιλιάδες συσσίτια! Ενα νούμερο που πολλαπλασιάζεται και φτάνει σε ύψη δυσθεώρητα επισημαίνοντας την καθημερινή ανάγκη κοινωνικής αλληλεγγύης όλων. Δε χρειάζεται μια ομάδα να γιορτάζει την επέτειο από την ίδρυσή της για να ενεργοποιηθεί η ευαισθησία του καθενός για τον συνάνθρωπο που χρίζει βοήθειας. Συγνώμη για το πρώτο πληθυντικό, αλλά όλοι μας έχουμε ανάγκη-ες, υπάρχουν όμως πολλοί που έχουν μεγαλύτερες και σ᾽ επίπεδα επιβίωσης. Ας κάνει ο καθένας ότι μπορεί γιατί ο απέναντι θα μπορούσε να είναι ο καθένας (μας). Καλή δύναμη, καλή συνέχεια σε όλους …