Όσα γίνονται τις τελευταίες ημέρες, μου επιβεβαιώνουν το αίσθημα που νοιώθω εδώ και χρόνια: η μεγαλύτερη πλειοψηφία των Ελλήνων είναι φασίστες, ανεξαρτήτως της όποιας ιδεολογίας τους. Φανατίζονται, δεν δέχονται την αντίθετη γνώμη, προσπαθούν να επιβάλουν τη δική τους, χωρίζονται σε πατρίκιους και πληβείους, λοιδορούν τους έχοντες διαφορετική άποψη.
Κατά δεύτερον, η βασική προσέγγιση είναι εκείνη του «παρτάκια». Αν και είναι ωραίο παραμύθι για τους κακούς πολιτικούς που έχουμε, για τους ηγέτες που δεν υπάρχουν, για εκείνους που βολεύουν τους δικούς τους και βγάζουν χρήματα από μίζες, αλλά δεν έχει δράκο. Εμείς ψηφίζουμε με βάση το ατομικό μας συμφέρον, επιλέγοντας τον γνωστό πολιτικό που θα μας δώσει μία χείρα βοηθείας και εκείνος, μία χαρά, αντιδρά υπέροχα στα θέλω μας.
Όλα αυτά με οδηγούν στη στάση που έχω στη ζωή μου. Δεν πιστεύω στο υπέρτατο δικαίωμα της ψήφου, (τουλάχιστον, έτσι όπως αυτό χρησιμοποιείται). Δεν πιστεύω καν σε κάτι που γίνεται μία φορά στα τέσσερα χρόνια, αλλά αφορά στο κάθε λεπτό της ζωής μου. Δεν πιστεύω σε μεσσίες. Δεν πιστεύω σε «καλούς» ανθρώπους, που θέλουν το καλό όλων μας. Για σκεφτείτε, πόσοι από εμάς, δεν μπορούμε να κάνουμε κουμάντο στο σπίτι μας, που απαρτίζεται από 4-5 άτομα, θα ορίσει ο τάδε ή ο δείνα μία διαβρωμένη κοινωνία 10 εκατομμυρίων ανθρώπων; Εμείς, προκειμένου να κάνουμε τη δουλειά μας, παρακάμπτουμε νόμους, όρια, διαδικασίες και νοιώθουμε και καλά, αφού φτάσαμε στο στόχο μας. Πώς αλήθεια ο πρωθυπουργός της χώρας θα πείσει, θα ελέγξει, αυτούς που έχουν μάθει να είναι διεφθαρμένοι; Μη μου απαντήσετε μόνο με την επιβολή των νόμων, σε μία χώρα με… μόνιμο παράθυρο στους νόμους, αλλά και σε μία χώρα που μάλλον δεν πιστεύει στην ύπαρξη ανεξάρτητης δικαιοσύνης.
Γι’ αυτό και στο τέλος της ημέρας, η δύναμή μας δεν είναι η ψήφος μας, αλλά οι καθημερινές επιλογές στη ζωή μας. Αν θέλεις φίλε μου, ένα κράτος αλληλεγγύης, ένα κράτος δικαίου, ένα κράτος χωρίς μίζες, ένα κράτος με διαδικασίες, με σεβασμό, χωρίς φασίστες, φρόντισε να τα εφαρμόσεις πρώτα στη ζωή σου. Ζήσε μ’ αυτό τον τρόπο και επηρέασε τον μικρόκοσμό σου. Ζήσε με την ελπίδα ότι θα υπάρξουν κι άλλοι «κανονικοί» (το υπέρτατο αξίωμα στις ημέρες μας ο «κανονικός»), που θα έχουν τις ίδιες ευαισθησίες και αξίες. Έτσι μπορεί και να φτάσουμε στην ελπίδα, ότι θα δημιουργηθούν πολλές εστίες «κανονικών», που ίσως μπορούν να επηρεάσουν συνολικά την κοινωνία. Ζήσε με μία χρονοβόρα μεν, αλλά ρεαλιστική ελπίδα. Αν δεν τα καταφέρουμε σημαίνει ότι δεν θέλουμε. Μη ζητάμε όμως και υπαίτιους για το κατάντημά μας, παρά μόνο κοιτώντας στον καθρέφτη μας…