Είχα σκοπό να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας πριν από τη νέα προσπάθεια της Αργεντινής στο πρωτάθλημα της Λατινικής Αμερικής, αλλά καλύτερα τώρα μετά την πρεμιέρα.
Πρώτα πρώτα να ξεκαθαρίσουμε ότι η ομάδα του Μέσι είναι αδύνατο να μην περάσει στην επόμενη φάση, με Κατάρ και Παραγουάη στα δύο επόμενα ματς.
Ανανεωμένη, με Σκαλόνι στον πάγκο, 4-3-3 και Ντι Μαρία, Αγκουέρο να πλαισιώνουν τον αρχηγό. Έναν αρχηγό για τον οποίο η γλώσσα του σώματος λέει περισσότερα από οποιαδήποτε ντρίμπλα, ασίστ, γκολ. Ο Μέσι δεν χαμογελά όταν φοράει το 10 της Αργεντινής, δεν περνάει καλά σε μία ακόμη διοργάνωση. Δε χρειάζεται να μετρήσουμε τις αποτυχίες με τον Μέσι παρόντα. Το θέμα είναι ότι όλο αυτό το βάρος του ηγέτη, το βάρος ενός ολόκληρου λαού, δν μπορεί να σηκωθέι από τις πλάτες του Μέσι και είναι εμφανές.
Ξαναλέω η Αργεντινή μπορεί ακόμη και να κατακτήσει το τρόπαιο, για πρώτη φορά μετά την εποχή Μπατιστούτα-Ρεδόνδο, αλλά ο ηγέτης της είναι αλλού, βασανισμένος, μπλεγμένος στις σκέψεις του. Χθες ήταν ουσιαστικά εκτός παιχνιδιού χάνοντας τεράστια ευκαιρία στο 0-0 και μιμούμενος τους επίσης «ανύπαρκτους» Ντι Μαρία και Αγκουέρο. Την ώρα που οι παίκτες της Κολομβίας «έτρωγαν» σίδερα, αυτοί της Αργεντινής ήταν μπλαζέ, χαλαροί και βαψομαλλιάδες, χωρίς να έχουν κάποιον να τους εμπνεύσει, να τους δώσει το έναυσμα για επίθεση.
Με το επόμενο Μουντιάλ να είναι το 2022, τα Κόπα Αμέρικα μοιάζουν ως οι πλέον εφικτοί στόχοι. Το θέμα όμως είναι πόσες αποτυχίες σηκώνει ο διάδοχος του Ντιέγκο; Ήδη μετράει πολλές, αντέχει ακόμα μία;