Αν είχαμε τον μαγικό Νγκαπέτ, θα ήμασταν η αεράτη εθνική Γαλλίας. Bonjour, κομάν ταλεβού, merci. Αυτά.
Αν είχαμε τα δυσθεώρητα ύψη της αδιαπέραστης Ρωσίας, θα ήμασταν η κορυφαία ομάδα σε δύναμη και μπλοκ. Αφήστε το.
Αν είχαμε την τακτική παιδεία της συνεπούς στα μεγάλα ραντεβού Ιταλίας, θα ήμασταν πειθαρχημένοι και θα βγάζαμε άμυνες. Μπα.
Αν είχαμε τη συγκέντρωση και την επιμονή των Ιαπώνων, θα κυνηγούσαμε κάθε μπάλα σε κάθε σετ κάθε πόντου. Μπα, κουραστικό. Και να κυνηγάς και να… βλέπεις!
Αν είχαμε τη μενταλιτέ των Βραζιλιάνων, θα πηδάγαμε στο Θεό για πρώτο χρόνο και θα κάναμε και δεύτερους χρόνους σε πρώτους χρόνους. Μαγεία. Να βλέπεις.
Επειδή όμως δεν είμαστε Γαλλία, Ιταλία, Ιαπωνία, Βραζιλία, αλλά η μοναδική στο είδος της Βολεϊκή Ελλάδα που αγνοεί την ύπαρξη των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων από το 2009 («Νταξ») και κάποια στιγμή είπε διάολε να κάνει το αποφασιστικό βήμα μεγάλης επιστροφής στη διεθνή σκηνή, έχουμε τη δική μας αποτελεσματική συνταγή.
Και είπαμε στον σεφ, παλιά καραβάνα των εθνικών, κόουτς Ανδρεόπουλο να ανακατέψει την τράπουλα και να βγάλει άσο από το μανίκι. Με τα υλικά που έχουμε. Όχι με Τοφόλι, Μιχαΐλοφ και Νεγκράο.
Από την Κάρυστο στην Αλεξανδρούπολη και από το Ρέντη στη Ρουμανία. Δύσκολη διαδρομή Από τη δύσκολη έναρξη της προετοιμασίας πέρυσι, στα επεισοδιακά εντός έδρας ματς στον Έβρο για τα προκριματικά Ευρωπαϊκού, μέχρι την επανέναρξη της προετοιμασίας στο λεκανοπέδιο ως μετέχοντες στα τελικά της Ευρώπης πια και τα τελικά του Silver European League με τους Ρουμάνους τέλος αυτού του μήνα. Πολλά έπεσαν.
Ναι, η εθνική επέστρεψε, στους Μεσογειακούς, στα τελικά του Ευρωπαϊκού και στα τελικά του Ευρωπαϊκού Λιγκ. Η εθνική είναι εδώ, στην παρέα μας.
Στην παρέα των φίλων του ελληνικού βόλεϊ. Αυτών που κάνουν κριτική (αλήθεια, που είναι ο Τζούριτς, πότε θα ετοιμαστεί επιτέλους ο Κουμεντάκης, πότε θα παίξει βάσει της αξίας του ο Τζιουμάκας, γιατί για τους παλιούς διοικούντες υλικό δεν υπήρχε και η εθνική ήταν πάρεργο;), και δικαιολογημένα γκρινιάζουν. Αλλά και είναι έτοιμοι να πανηγυρίσουν.
Γιατί βλέπουν όχι ποιοι παίζουν. Αλλά πώς παίζουν. Κυρίως, βλέπουν ότι παίζουν. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Παίξε στο όριο και χάσε. Γιατί πιθανώς ο Ιταλός να σε περιμένει στο μπλοκ.
Παίξε στο όριο και χάσε. Γιατί πιθανώς ο Ιάπωνας να σε περιμένει στην άμυνα.
Παίξε στο όριο και χάσε. Γιατί πιθανώς ο Ρώσος θα σε κόψει στο μπλοκ.
Αλλά, τι λέω. Εδώ ο Κοκκινάκης θέλει για αντίπαλο τη Ρωσία. Για να της δείξει τι σημαίνει Ελλάδα. Το πιστεύει. Θα το πάει στο όριο. Θα μας έχει μαζί του. Κι ας χάσει…
