H ειρωνεία, προφανής. Την ίδια στιγμή που στη Βουλή τσακώνονταν για το αν θα υποφέρουμε λίγο ή πολύ με το μνημόνιο της Μέρκελ και του Σόιμπλε την επόμενη τριετία, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός του μπάσκετ ξεκαθάριζαν στους ισχυρούς της Ευρώπης ότι ετοιμάζουν εκστρατεία την ερχόμενη άνοιξη. «Και Χάκετ και Καλάθης. Βερολίνο, ερχόμαστε».
Με την απόκτηση του αμερικανού με ιταλικό διαβατήριο, που λειτουργεί ως βασικό αντίμετρο για την απώλεια του Σλούκα (έστω κι αν πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικούς παίκτες), οι «ερυθρόλευκοι» απέδειξαν ότι δεν τους κουνάει κανείς απ’ το κλαμπ των διεκδικητών του τροπαίου της Ευρωλίγκας.
Μετρούν τρεις συμμετοχές σε τελικούς και δύο τρόπαια τα τελευταία τέσσερα χρόνια κι έχουν πέρα πάσης αμφιβολίας τις βάσεις – διοικητικά και αγωνιστικά – για να απορροφούν και τους ισχυρότερους κλυδωνισμούς.
Παπανικολάου, Χάινς, Λο και τώρα Σλούκας και Ντάνστον. Με τέτοια χτυπήματα, άλλες ομάδες με το δικό του μπάτζετ δεν θα είχαν σηκώσει κεφάλι. Μόνο ο Ολυμπιακός όμως έχει καταφέρει να τελειοποιήσει την φόρμουλα που όλοι ψάχνουν αυτή την εποχή στο ευρωπαϊκό μπάσκετ: μεσαίου επιπέδου προϋπολογισμός, τοπ επιπέδου ομάδα. Ένα σύνολο με αρχές, χτισμένο για το σήμερα αλλά και το αύριο.
Για τον Παναθηναϊκό, απ’ την άλλη, η επιστροφή του Νικ Καλάθη απ’ το ΝΒΑ αποτελεί την σημαντικότερη προσθήκη στη μετά Παύλου-Θανάση-Ζοτς εποχή. Γυρίζοντας σελίδα, ο εξάστερος πήρε βεβαίως δύο σερί νταμπλ και φέτος το Κύπελλο, όμως, κακά τα ψέματα, στην Ευρωλίγκα δεν έμοιαζε με ομάδα επιπέδου φάιναλ φορ. Είχε σκληράδα και θέληση, στοιχεία που ήταν αρκετά για να του χαρίσουν μια τιμητική έξοδο στα νοκ άουτ των «8».
Όταν λοιπόν θες να ξαναγίνεις διεκδικητής του στέμματος και ο Διαμαντίδης έχει φτάσει αισίως τα 35, χρειάζεσαι επειγόντως έναν νέο «στρατηγό του παρκέ». Εν τέλει, οι πράσινοι έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη και πήραν αυτόν ακριβώς που ήθελαν. Αυτόν που τον ξέρουν και τους ξέρει καλά.
Από τους τέσσερις πρωτοκλασάτους χειριστές της μπάλας με ευρωπαϊκό διαβατήριο που βγήκαν φέτος στην αγορά (Σβεντ, Σλούκας και Χάκετ οι άλλοι τρεις), ο Νικ είναι χωρίς δεύτερη συζήτηση ο πιο γνήσιος και πιο αποτελεσματικός δημιουργός. Ένας πλέι μέικερ με παλαιού τύπου μενταλιτέ, που βάζει ξεκάθαρα το σκοράρισμα κάτω απ’ την υποχρέωσή του να ελέγχει τον ρυθμό και να ανοίξει τον δρόμο για τους συμπαίκτες του. Όλα αυτά σε μια μοντέρνα συσκευασία 197 εκατοστών.
Εδώ θα ανοίξουμε μια παρένθεση. Μέσα στον state of the art (αλλά και δαιδαλώδη) ψηφιακό κόσμο που ζουν οι αμερικανοί scouts και GMs, με τα λεγόμενα advanced stats να μετατρέπονται σταδιακά σε Ευαγγέλιο για το χτίσιμο μιας ομάδας, υπάρχει ένα κόκκινο προειδοποιητικό φωτάκι που αναβοσβήνει επίμονα. System error.
Με δεδομένο ότι όχι μόνο μοιράζονται αρκετά κοινά στοιχεία, αλλά πάνω απ’ όλα έχουν το ίδιο βασικό μειονέκτημα (κακό σουτ μετά από ντρίπλα, στοιχείο που περιορίζει τις επιλογές τους στο pick & roll και θεωρείται καθοριστικό για τους «άσους» στο σύγχρονο NBA) πόση είναι αλήθεια η απόσταση που χωρίζει τον Καλάθη από τον Ρίκι Ρούμπιο; Ας συμφωνήσουμε ότι ο Ισπανός είναι σίγουρα πιο δυνατός, λίγο πιο μακρύς και ίσως μερικά κλάσματα πιο εκρηκτικός. Φτάνουν αυτά για να δικαιολογήσουν μια διαφορά της τάξεως των 11 εκατομμυρίων τον χρόνο;
Ο Ρούμπιο θα εισπράξει φέτος απ’ τους Τίμπεργουλφς 12,4 εκ. δολάρια και θα συνεχίσει να είναι ο βασικός πλέι μέικερ της ομάδας. Αν ο Νικ έμενε στο Μέμφις θα κέρδισε 1,4 εκ. δολάρια. Θα παρέμενε στον ρόλο του τρίτου δημιουργού.
Εξωφρενικό! Θυμάστε ποτέ τον Ισπανό, είτε στο ΝΒΑ, είτε στα καλοκαιρινά τους ραντεβού στις διοργανώσεις της FIBA, να κάνει τον Καλάθη να μοιάζει τόσο μικρός μπροστά του;
Επιστρέφουμε όμως στον Παναθηναϊκό. Το καλύτερο για τους φίλους της ομάδας είναι πως η διοίκηση και ο νέος προπονητής φαίνεται να πιστεύουν ότι εκείνο το παλιό «δείξε μου τον πλέι μέικερ και τον σέντερ φορ σου, να σου πω τι ομάδα έχεις», είναι πάντοτε επίκαιρο. Πως μεταφράζεται αυτό; Και Καλάθης και Ραντούλιτσα!
Όλα καλά και όλα ωραία με τους undersized ψηλούς που μπορούν να «κλειδώσουν» με τα ταχύτατα πόδια τους την pick & roll επίθεση του αντιπάλου. Ουδείς αμφισβητεί ότι αυτού του είδους τα 5αρια αποδείχτηκαν ρυθμιστικοί παράγοντες και στα τέσσερα τελευταία τρόπαια της Ευρωλίγκας (Χάινς, Ντόρσεϊ, Τάιους, Σλότερ).
Σε αυτό το διάστημα όμως, ο Παναθηναϊκός έπαθε πολλές (και χοντρές) ζημιές από σέντερ-δεινόσαυρους όπως ο Τόμιτς και ο Κάουν και τώρα είναι έτοιμος να προσθέσει στη μηχανή του έναν παίκτη που μπορεί να κοιτάξει όλους αυτούς στα μάτια.
Ο 27χρονος Σέρβος έκανε το καλύτερό του τουρνουά το περασμένο καλοκαίρι με τη Σερβία υπό τις οδηγίες του Σάσα Τζόρτζεβιτς. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, είναι θέμα χρόνου να ανταμώσουν κι επίσημα οι δυο τους στο ΟΑΚΑ.
Όσο για το θέμα του εκρηκτικού 2μετρου σέντερ, που θα συμπληρώσει τον βαρύ, αλλά πληρέστατο από τεχνικής άποψης, Ραντούλιτσα, φαίνεται ότι θα κλείσει κι αυτό γρήγορα. Είτε αποκτηθεί ο Τάιους, είτε επιστρέψει ο Λάσμε, είτε στραβώσει και με τους δύο και αποκτηθεί τελικά κάποιος άλλος που έχει βγει απ’ το γνωστό καλούπι, οι διαφορές θα είναι μικρές. Την διαφορά στον συντελεστή ποιότητας και προοπτικής την κάνει πρώτα ο Καλάθης κι εν συνεχεία ο Ραντούλιτσα.
