Ακόμα μια ταλαιπωρία για την εθνική Αργεντινής, ισοπαλία με την Παραγουάη, με έξτρα διαιτητική βοήθεια, με τον Αρμάνι να κάνει το κορυφαίο του παιχνίδι με τη φανέλα της εθνικής του ομάδας και τον Μέσι για μία ακόμη φορά να πνίγεται μεταξύ άγχους, αντιπάλων και προσδοκιών, δικών του και ενός ολόκληρου λαού.
Πριν από 3 χρόνια, είχε ανακοινώσει ότι σταματάει από την εθνική, μετά από έναν ακόμη χαμένο τελικό στο Κόπα Αμέρικα Σεντενάριο, δηλώνοντας κουρασμένος από την προσπάθειά του να κατακτήσει έναν τίτλο και να μην τα καταφέρνει ούτε στα πέναλτι.
Η δεύτερη αγωνιστική του φετινού Κόπα Αμέρικα φέρνει την Αργεντινή στην τελευταία θέση του ομίλου και στη διόλου τιμητική κατάσταση να παλεύει με το Κατάρ(!) για την πρόκριση στην επόμενη φάση. Ήρθε η ώρα λοιπόν ο κουρασμένος, μπουχτισμένος, απογοητευμένος, άκεφος, ανόρεκτος, ανήμπορος να σηκώσει το βάρος της φανέλας του Ντιέγκο Μαραντόνα, Μέσι, να κάνει πράξη την απειλή του 2016 και να αφήσει την Αργεντινή να βρει το δρόμο της χωρίς αυτόν.
Είναι δεδομένο ότι τα τελευταία χρόνια όλοι περιμένουν τα πάντα από τον κορυφαίο παίκτη στον κόσμο, παρά το γεγονός ότι οι κατά καιρούς συμπαίκτες του είναι από τους καλύτερους που υπάρχουν παγκοσμίως και κάνουν “παπάδες” με τους συλλόγους τους. Στην εθνική ομάδα του Μέσι όμως, όλα περνούν από τα δικά του πόδια, με αποτέλεσμα να ασφυκτιούν τόσο οι συμπαίκτες του, που τα περιμένουν όλα από εκείνον, όσο και ο ίδιος, που δεν το ευχαριστιέται πια, δε χαμογελά.
Μακάρι την Κυριακή κόντρα στο μεγαθήριο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, που λέγεται Κατάρ, να κάνει χατ τρικ και να οδηγήσει την Αργεντινή στην επόμενη φάση της διοργάνωσης. Κάθε άλλο αποτέλεσμα θα είναι ατιμωτικό και ντροπιαστικό για μία ομάδα που από την ώρα που έχει τον Μέσι στη σύνθεσή της, δεν έχει κατακτήσει τίποτα. 4 χαμένοι τελικοί, 3 για το Κόπα Αμέρικα, 1 για το παγκόσμιο κύπελλο και ορισμένες διόλου τιμητικές θέσεις στις δύο αυτές διοργανώσεις από το 2006 κι έπειτα. Επίσης δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι εδώ και 13 χρόνια έχει αλλάξει 8! προπονητές με κανέναν να μη μένει πάνω από δυόμιση χρόνια.
Άρα, ο δρόμος της σωτηρίας έχει δύο κατευθύνσεις, αφοσίωση πλέον του Μέσι στα της Μπαρτσελόνα και η Αργεντινή χωρίς έναν παίκτη που είναι καταδικασμένος να αποτύχει με την εθνική, να δημιουργήσει μια ομάδα που θα βασίζεται στο σύνολο και όχι στον έναν, ακόμη κι αν είναι ο κορυφαίος.