Ωραίοι οι πανηγυρισμοί, τα διθυραμβικά σχόλια και η αποθέωση. Ο Πανιώνιος βιώνει χωρίς αμφισβήτηση φέτος μαγευτικές στιγμές. Στιγμές που είχαν ξεχάσει τόσο οι άνθρωποι της ομάδας, αλλά πολύ περισσότερο ο κόσμος της.
Τα όσα έζησαν οι κυανέρυθροι το βράδυ της Κυριακής είναι κάτι που δικαίως θα θυμούνται για πολύ καιρό. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, υπό το φάσμα της οικονομικής στενότητας και του φόβου της διάλυσης της ομάδας, κάθε Κυριακή στο διπλανό κάθισμα των φιλάθλων δεν καθόταν ο φίλος τους, αλλά το άγχος. Το άγχος για το αν η ομάδα θα μαζέψει τους βαθμούς που χρειάζεται, αποφεύγοντας τον υποβιβασμό. Άλλωστε, σε κάθε έναρξη του πρωταθλήματος άκουγαν και διάβαζαν ότι ο Πανιώνιος είναι το πρώτο φαβορί για υποβιβασμό. Κι όμως, στο τέλος κάθε σεζόν ο Πανιώνιος παρέμενε αγέρωχος και ζωντανός στη μεγάλη κατηγορία, διαψεύδοντας όσους είχαν προβλέψει το αντίθετο.
Ο Πανιώνιος πέρασε δύσκολα. Αυτό είναι γνωστό. Έφτασε ένα βήμα πριν τη διάλυση, λόγω της ασφυξίας που προκαλούσαν τα χρέη προς δημόσιους φορείς και πρώην παίκτες της ομάδας, ως αποτέλεσμα προηγούμενων κακών διοικήσεων, που υπερεκτίμησαν τις δυνατότητές τους και αποσταθεροποίησαν την δυναμική του Συλλόγου. Όμως, η ψυχή του Πανιωνίου έμενε ζωντανή και όσο η «καρδιά» του χτυπούσε με πάθος, υπήρχαν σοβαρές ελπίδες για να ανακάμψει και να επιστρέψει και πάλι στο προσκήνιο. Δεν είχε (άλλους) πόρους. Υπήρξαν φορές που η διοίκηση δυσκολευόταν να στηρίξει οικονομικά την ομάδα, αδυνατώντας να καλύψει τα βασικά έξοδα μιας αποστολής, όσο παράξενο και αν ακούγεται.
Εδώ και δύο χρόνια γίνεται ξεκάθαρο ότι ο Πανιώνιος αλλάζει σελίδα και χαράζει μια νέα πολιτική, που είναι πιο κοντά σ’ αυτά που πρεσβεύει ο σύλλογος, ως ιδεολογία, και ως ομάδα με το δικό της ιστορικό αποτύπωμα. Στις επιτυχίες και στον ενθουσιασμό οι αποφάσεις που παίρνονται θα πρέπει να είναι ακόμα πιο προσεκτικές και επιλεκτικές απ’ ότι στην περίοδο της κρίσης. Το μόνο εύκολο είναι όλοι να δουν το δέντρο και να χαθεί το δάσος. Το ζοφερό παρελθόν πρέπει να αποτελεί οδηγό της ομάδας, να υπάρχει πάντα στο μυαλό αυτών που παίρνουν αποφάσεις. Δεν χρειάζεται αλαζονεία και έπαρση. Είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι. Θα αδικήσουν τους εαυτούς τους σε περίπτωση που δεν επενδυθεί σωστά αυτή η προσπάθεια των τελευταίων δύο χρόνων.
Ο Πανιώνιος δεν έχει την πολυτέλεια να παίρνονται λανθασμένες αποφάσεις. Η κάθε απόφαση θα πρέπει να είναι στηριγμένη στο μοντέλο που τον επανέφερε στη «ζωή». Απέδειξε ότι μπορεί να τα καταφέρει επενδύοντας σε νεαρά παιδιά, όταν όλες οι υπόλοιπες ομάδες κάνουν τη μια μεταγραφή μετά την άλλη σκορπώντας τα χρήματά τους. Δεν πρέπει να επιτρέψει κανείς και σε κανέναν ο “Ιστορικός” να ζήσει ξανά “σκοτεινές αναμνήσεις”. Ο ήλιος ανέτειλε ξανά στην πλατεία και τα χρώματά του φωτίζουν κάθε γωνιά της. Στο χέρι των ανθρώπων της ομάδας είναι πλέον το πότε και αν θα σκοτεινιάσει ξανά.
Ο Πανιώνιος όσο μεγάλη ιστορία κι αν κουβαλάει δεν ήταν ποτέ η πλούσια ομάδα και πιθανότατα δεν θα γίνει και ποτέ. Όμως, ελάχιστα ενδιαφέρει τον κόσμο αυτό. Επιθυμία του είναι αυτή η ομάδα να έχει έντονο το ελληνικό στοιχείο και να συνεχίζει να υπηρετεί τα ιδανικά και τις αξίες που συντηρούν την ιστορία της. Να βλέπει στο γήπεδο μια “ομάδα” και να χαίρεται γι αυτήν, ή πιο σωστά να βλέπει μια μικρή και νεαρή Εθνική Ελλάδος με τα χρώματα του Πανιωνίου.
ΥΓ: Προσωπικά ο Πανιώνιος μου θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών βεβαίως, το παράδειγμα της αγαπημένης μου ομάδας, της Μπορούσια Ντόρτμουντ, η οποία το 2004 έφτασε ένα βήμα πριν τον αφανισμό και την πτώχευση. Με την σωστή στρατηγική και με την πολύτιμη στήριξη του Συλλόγου μέσα σε τρία χρόνια ισορρόπησε τους οικονομικούς ισολογισμούς για να φτάσει μέσα σε μια πενταετία να βρίσκεται ανάμεσα στις μεγάλες ομάδες της Ευρώπης. Εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τη δεύτερη ευκαιρία που τους παρουσιάστηκε…