Στην πρεμιέρα φάνηκαν αμέσως αρετές και δυσκολίες, όλων των διεκδικητών του πρωταθλήματος. Κυρίως φάνηκε αμέσως ποιο είναι το σχέδιο του καθενός διεκδικητή του τίτλου: είναι παρήγορο ότι όλοι δείχνουν να ακολουθούν ένα αγωνιστικό πλάνο στο μυαλό τους ξεκάθαρο.
Ο Ολυμπιακός θέλει να γίνει επιθετικότερος από πέρυσι και κατά συνέπεια πιο θεαματικός. Απέκτησε μια ολοκαίνουργια τριάδα στην επίθεση (Πάρντο, Σεμπά και Φινμπόγκασον) και ο καινούργιος του προπονητής, ο νεαρός Μάρκο Σίλβα, προσπαθεί να πάρει περισσότερα πράγματα από τους κυνηγούς και τους δημιουργικούς μέσους που βρήκε: δεν είναι τυχαία η επιμονή στο Φορτούνη, στον Ντουρμάζ και στον Χάρα, αλλά και στους Ντοσεβί – Φουστέρ στα φιλικά της προετοιμασίας. Με τον Πανιώνιο ανακάλυψε μια αγωνιστική συνθήκη, που δύσκολα μπορούσε να φανταστεί: είδε την ομάδα του να κάνει 80% κατοχή μπάλας γιατί ο αντίπαλός της δεν βγήκε ψηλά σχεδόν ποτέ. Ο Μάρκο Σίλβα θέλει να παίξει με τρεις φουνταριστούς που φτάνουν στο γκολ (εξού και η επιλογή του Πάρντο και του Σέμπα που είναι μπουκαδόροι κι όχι εξτρέμ γραμμής,), αλλά σύντομα θα διαπιστώσει πως στο ελληνικό πρωτάθλημα αυτές τις κλειστές άμυνες που βρίσκεις, της ανοίγεις ευκολότερα με σωστό παιγνίδι από τα πλάγια. Κόντρα στον Πανιώνιο ο Ολυμπιακός γύρισε πολύ τη μπάλα, πολλοί παίκτες του πατούσαν περιοχή, αλλά οι τελικές πάσες έλειψαν και η κίνηση χωρίς τη μπάλα πήγε στράφι.
Αυτή η κίνηση χαρακτήρισε και το παιγνίδι των μεσοεπιθετικών της ΑΕΚ κόντρα στον Πλατανιά. Με το νεανικό της και αγνό ενθουσιασμό η Ενωση άνοιξε την άμυνα του Πλατανιά εύκολα, ειδικά στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, όταν οι καλές συνεργασίες του Πλατέλα με τον Γκάλο και οι διαγώνιες κινήσεις του Αραβίδη και του Βάργκας είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουν τον μπούσουλα οι μπακ του Παράσχου. Στο τρίτο γκολ της ΑΕΚ έξι παίκτες του Πλατανιά «χάνονται» παρακολουθώντας το στριφογύρισμα της μπάλας: η ΑΕΚ έδειξε κυρίως ότι θυμάται τα περσινά μαθήματα.
Τα περσινά παθήματα της αρχής της σεζόν θυμάται και ο Γιάννης Αναστασίου. Στο Αγρίνιο κατέβασε την περσινή ομάδα ποντάροντας στην ομοιογένεια της – τα εφετινά αποκτήματα θα πάρουν χρόνο σιγά σιγά. Μπορεί ο ΠΑΟ να πέρασε από μια δύσκολη έδρα εκμεταλλευόμενος κυνικά τα λάθη της άμυνας του γηπεδούχου (και ο Στεφανάκος και ο Κούσας στις φάσεις των γκολ ενεργούν άσχημα χωρίς να δέχονται πίεση), όμως αυτό δεν πρέπει να ξεγελά: ο Παναθηναϊκός κέρδισε δίκαια γιατί έμοιαζε ως ομάδα πιο δεμένος από τον Παναιτωλικό, που στο τέλος έμεινε και από δυνάμεις.
Μεγαλύτερο ενδιαφέρον είχε το ματς του ΠΑΟΚ – θα λεγα και ο ΠΑΟΚ γενικά αυτό το καλοκαίρι. Ο Τούντορ είναι αρκετά μεθοδικός και φανερά εύστροφος στον πάγκο: τα όσα έκανε στο ματς με την Τρνάβα, όταν ο ΠΑΟΚ έμεινε με 10 παίκτες στο δεύτερο λεπτό, τα θεωρώ κοουτσάρισμα σεμιναριακού επιπέδου – ειδικά αυτό το 3-3-3 πρέπει να φροντίσουν στην ΕΠΟ να το κάνει μάθημα σε σχολή προπονητών. Όμως τα καλά ματς του καλοκαιρού προέκυψαν χάρη στις σπουδαίες εμφανίσεις του Λούκας και του Πέλκα και με την Ξάνθη έλειπαν και οι δυο. Έλλειπε επίσης ο κατά τη γνώμη μου αναντικατάστατος Κάτσε (που ήταν τιμωρημένος) κι έλειπε και μια σχετική γνώση του αντιπάλου: η Ξάνθη του Λουτσέσκου, σκληρή και μαχητική όσο λίγες ομάδες στο πρωτάθλημα, δεν έχει σχέση με την ελαφρόμυαλη Μπρόντμπι. Ο Λουτσέσκου φόρτωσε τον άξονα, φρόντισε να μην έχει ο Μακ καθόλου χώρους, τράβηξε τον Φλίσκα στην άμυνα και πίεσε με τους Βασιλακάκη, Παπαστεριανό, Ντιμιτρόφ και Λουσέρο όποιο χαφ του ΠΑΟΚ επιχειρούσε να κάνει παιγνίδι. Ο ΠΑΟΚ βρήκε λύσεις μόνο όταν ο φιλότιμος Ζάιρο πήγε στα δεξιά να παίξει ως εξτρέμ, αλλά χωρίς φορ για συνεργασίες ήταν αδύνατο να τα κάνει όλα μόνος του. Ο ΠΑΟΚ πλήρωσε την παρουσία πολλών νεοφερμένων και δεν είχε ομοιογένεια. Από την άλλη και οι νεοφερμένοι του σε αυτό το ματς πήραν ελάχιστες επιθετικές πρωτοβουλίες: ομολογώ πως από τους Λέοβατς, Ροντρίγκες και Σάμπο περίμενα πολλά περισσότερα.
Με το καλημέρα φάνηκε που ποντάρουν οι προπονητές των μεγάλων τώρα στην αρχή που οι ομάδες ακόμα ψάχνονται. Ο Ολυμπιακός ποντάρει στις πολλές λύσεις του: σκόραραν ο Φορτούνης (αναπληρωματικός του Τσόρι), ο Μπουχαλάκης (αναπληρωματικός του Καμπιάσο) και ο Ντοσεβί που μπήκε στο ματς στο 85΄. Ο ΠΑΟ ποντάρει στην ομοιογένεια του: ο Αναστασίου μοιάζει να πιστεύει ότι η εντεκάδα που έπαιξε στα περσινά play off είναι η καλύτερη δυνατή. Ο Δέλλας ποντάρει στη δίψα παιδιών που θέλουν να αποδείξουν ότι έμαθαν τα μυστικά του πρωταθλητισμού και μπορούν να ακολουθούν ένα πλάνο χωρίς παρεκκλίσεις: οι «παλιοί» του (Πλατέλας, Αραβίδης, Γιόχανσον, Σοϊλέδης) παίρνουν τις περισσότερες πρωτοβουλίες. Κι ο Τούντορ ποντάρει εμφανώς στην εκμάθηση του δογματικού του 3-4-2-1, που ποτέ δεν αλλάζει και που παλιοί και νέοι οφείλουν να υπηρετούν παίζοντας ακόμα και σε θέσεις που δεν είναι ακριβώς δικές τους.
Είναι ωραίο που στην πρεμιέρα μπορούσες βλέποντας τα ματς να μιλήσεις κυρίως για ποδόσφαιρο. Όχι από επαγγελματική διαστροφή, ούτε για να δείξεις πόσο κατέχεις το σπορ αλλά γιατί τα ίδια τα ματς σε οδηγούσαν σε αγωνιστικές κυρίως εκτιμήσεις. Αν σε αυτό προστεθεί και η καλοκαιρινή πολυκοσμία σε κάμποσα γήπεδα, νομίζω πως αρχίσαμε καλά…
(Ναι φέτος θα τα λέμε χάρη στο Novasports.gr. Και θα τα λέμε (ελπίζω σε λίγο στο χώρο μας) όπως πάντα και για ταινίες, και για πολιτική, και για σειρές και για βιβλία και για καλούς, και για κακούς, και για περίεργους. Θα τα λέμε και θα τα γράφουμε, κι ας ισχυρίζεται ο Αναστό ότι δεν κάνουμε τίποτα από τα δυο!)