Εν είδει σαιξπηρικού ερωτήματος φαντάζει το αν ο φετινός Παναθηναϊκός είναι για γέλια ή για κλάματα. Διλημματικού χαρακτήρα πραγματικά αυτή η εσωτερική αναζήτηση. Γιατί ο τρόπος και η ευκολία με την οποία σχεδιάστηκε η φετινή ομάδα, δεν μπορεί να προκαλέσει συμπάθεια, δεν μπορεί να προσδώσει προοπτική στο όλο εγχείρημα εκτός και αν η διάθεση για χρήση δικαιολογιών και εξόρυξη ουτοπικών μελλοντικών στόχων αγγίζει τα όρια του οπαδικού ψυχαναγκασμού.
Δηλαδή, αν δεν είχε γίνει σχεδιασμός τι χειρότερο θα είχε συμβεί; Τι χειρότερο από το να χρησιμοποιηθούν μόνο ελάχιστοι από τους παίκτες που απέκτησε γρήγορα γρήγορα και πανηγυρίζοντας για τις κινήσεις ματ του τεχνικού και διοικητικού επιτελείου; Τι χειρότερο από το να έχει στα πιτς από νωρίς το μεγάλο του όνομα (λέγε με Εσιέν); τι χειρότερο από τις -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- μέτριες έως ανεκτές επιλογές των Βέμερ, Σάντσεθ και Λουντ; Αλήθεια, τι χειρότερο θα είχε συμβεί; Αν αναφερόμασταν σε αυτή την εικασία πριν τρεις μήνες, θα καταλήγαμε λέγοντας “ακόμα και όλα αυτά να συμβούν, ε, δεν πρόκειται να αποκλειστεί και από κάποια Γκαμπάλα”. Και όμως έγινε και αυτό.
Οποιος εκ των Αλαφούζου, Αναστασίου και λοιπού “πράσινου” προσωπικού ψάξει να βρει έστω και μια δικαιολογία γι’ αυτό το χάλι, μάλλον θα πρέπει να τεθεί ακόμα και υπό αμφισβήτηση η αγάπη του για το σύλλογο και την ομάδα.
Γιατί όποιος και αν είναι ο ορατός ή ο αόρατος εχθρός του Παναθηναϊκού, η λέξη σχεδιασμός δεν πρόκειται να αλλάξει. Θα μείνει η ίδια και πάντα θα σημαίνει: δείχνω, ξεχωρίζω, επισημαίνω, διαλέγω κάτι ανάμεσα από τα άλλα, σηματοδοτώ, περιγράφω, ονομάζω κάτι… Αρα κάποιος έδειξε ένας παίκτη, τον οποίο ξεχώρισε, επισήμανε την αναγκαιότητα απόκτησής του, τον διάλεξε ανάμεσα σε άλλους και τελικά τον απέκτησε… Τα αποτελέσματα; Κάτι παραπάνω από ορατά, αλλά για την ώρα αποκρουστικά και καταθλιπτικά για τους “πράσινους” φιλάθλους που έχουν καταπιεί πολλά και συνεχίζουν να καταπίνουν…
Το τρένο της Ευρώπης χάθηκε και μαζί με αυτό και αρκετά εκατομμύρια, τα οποία ήταν σημαντικά για να καλύψουν την οικονομική τρύπα. Με τον αποκρουστικό -για την ιστορία του- αποκλεισμό από την Γκαμπάλα, η τρύπα μεγάλωσε και το μοναδικό αντίδοτο που έχει μείνει είναι η διεκδίκηση του τίτλου και η ελπίδα ότι ο σχεδιασμός του Παναθηναϊκού θα γίνει επαγγελματικός και όχι ερασιτεχνικός. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, δεν μπορεί να θεωρηθεί παρά μόνο ως αλήθεια ότι παίκτης που είναι σε θέση να αλλάξει το αγωνιστικό πρόσωπο των “πρασίνων” έχει να έρθει από την εποχή Νταμπίζα. Ακόμα και αυτό το καλοκαίρι, παίκτη του Νταμπίζα κυνηγούσε μετά μανίας ο Παναθηναϊκός. Τον Αμπέντ…