Εθνικιστικές παρλαπίπες δεν χωρούν στον αθλητισμό! Το ελληνικό μπάσκετ το έχει αποδείξει αυτό όντας στο κορυφαίο επίπεδο της Ευρώπης πολλά χρόνια τώρα. Ποτέ δεν είχαμε σαν μπάσκετ να χωρίσουμε κάτι με τους Τούρκους, ούτε με τους Σκοπιανούς που έτσι κι αλλιώς τώρα προσπαθούν να μάθουν το άθλημα. Οι Γάλλοι αποδοκίμασαν τον εθνικό ύμνο της Ισπανίας, ενώ μερικές εβδομάδες πριν στο «Ακρόπολις» ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ τίμησε όρθιο τον ύμνο των Τούρκων. Η δική μας κόντρα είναι μπασκετική και το μάτι μας γυαλίζει όταν ακούμε Ισπανία. Εκδίκηση δεν υπάρχει στον αθλητισμό, ξέρουμε όμως, ποιοι είναι και θέλουμε να τους στείλουμε σπίτια τους.
Μία τρομακτική σε ταλέντο ισπανική γενιά, φύτρωσε και άνθισε μαζί με τα καλύτερα ίσως ελληνικά μπασκετικά μας χρόνια. Τις σεζόν που είχαμε την πιο πυρηνοκίνητη περιφέρεια της Ευρώπης (Διαμαντίδης, Σπανούλης, Παπαλουκάς) το ισπανικό μπάσκετ μοσχανάθρεφε τους Γκασόλ, Ναβάρο και Καλντερόν. Αντί λοιπόν να γίνουμε η απόλυτη μπασκετική δυναστεία στην γηραιά Ήπειρο μοιραστήκαμε τα φέουδα με τους Ίβηρες. Πολλές φορές αδικηθήκαμε άλλες απλά υποκλιθήκαμε στο μοναδικό τους ταλέντο.
Στο επιμύθιο λοιπόν αυτής της γενιάς, Ελλάδα και Ισπανία έχουν μια από τις τελευταίες τους ευκαιρίες να λογαριαστούν. Αισθανόμαστε, ότι κάτι μας έχουν πάρει και τα αισθήματα είτε εκφράζονται είτε όχι, δύσκολα κάνουν λάθος. Όταν δεν μπορούσαν να μας κοντράρουν στα ίσια, τους χτυπούσε ρεύμα και υποδύονταν τον Ουίλεμ Νταφόε στο «Πλατούν», ακόμα κι έτσι όμως, έφταναν στη νίκη κι έβαζαν σε μας πλερέζες!
Βλέποντας με ψύχραιμα την ιστορία πλέον και σε ηλικία πιο ώριμη από τα «χρόνια της φωτιάς» δεν μπορώ να κρατήσω κακία στον μεγάλο Γκασόλ, ούτε στον ηγέτη Ναβάρο, ούτε σε αυτό το τρομακτικό γνήσιο πλέι μέικερ τον Καλντερόν. Οι δυο τους λείπουν από αυτό το Ευρωμπάσκετ και ο Πάου δεν έχει καν τον μικρό του αδερφό να σηκώσει λίγο από το φορτίο. Όμως μάρτυράς μου ο Θεός αν λέω ψέματα θέλω να τους δω να κλαίνε. Να χύσουν δάκρυα μπασκετικού αποκλεισμού πάνω στα δικά μας παλαμάκια και η Ελλάδα να περάσει στην τελική τετράδα της διοργάνωσης.
Δεν τους κρατάω κακία αλλά μπροστά μας υπάρχει μια καινούρια μάχη που όταν ξεκινήσει κανείς δεν θα χαλαλίσει ούτε μια σκέψη στο παρελθόν. Αυτή τη μάχη, τη μάχη του “τώρα” πρέπει εμείς οι Έλληνες να θέλουμε μέχρι παραφροσύνης. Οι δύο γίγαντες της Ευρώπης την τελευταία δεκαετία μπαίνουν σε φάση “προ χειμερίας νάρκης” και οι τελευταίες μάχες είναι πάντοτε οι πιο σημαντικές. Ο Μπουρούσης θέλει να πάρει εκδίκηση, ο Σπανούλης θέλει μόνο το χρυσό, ο Αντεντοκούνμπο θέλει να μάθει πως είναι στα 21 σου να παίζεις έναν ημιτελικό Ευρωμπάσκετ και ο Ζήσης τα σκέφτεται όλα αυτά μαζί.
Το παιχνίδι με την Ισπανία δεν είναι απλά μια πρόκριση, είναι μια ολόκληρη ιστορία! Είναι η δική μας ιστορία…