Σας παρακαλώ να με εξαιρέσετε από το χορό που υμνεί τον Μάρκο Σίλβα για τις πρόσφατες νίκες του Ολυμπιακού στο Εμιρετς και στην Τούμπα.
Αναγνωρίζω ότι ο Πορτογάλος έχει σημαντικό μερίδιο στις νίκες αυτές – κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με την προετοιμασία των παιγνιδιών, τη νοοτροπία της ομάδας και – ειδικά στην Τούμπα – και με την στρατηγική, αλλά είναι πολύ νωρίς για να κριθεί: τα μπράβο πρέπει να είναι απλώς ενθαρρυντικά.
Ιδια αλλά διαφορετικά
Πολλοί συγκρίναμε την χθεσινή νίκη και την εμφάνιση του Ολυμπιακού στην Τούμπα με την τελευταία που είχε κάνει ο Ολυμπιακός εκεί επί Βαλβέρδε- το έκανα κι εγώ στην κυριακάτικη εκπομπή στη Nova. Η στρατηγική που επιλέχτηκε στο ματς της Κυριακής (πίεση στην αρχή, πολύ παιγνίδι στο πλάι (τότε με τον Αμπτούν τώρα με το Ντουρμάζ), δυο κόφτες για να πάρει πολλές πρωτοβουλίες το «δεκάρι», που τότε ήταν ο Ιμπαγάσα και τώρα ο Φορτούνης), μοιάζει με ό,τι είχε κάνει τότε ο Βαλβέρδε, αλλά μόνο σε αυτό το κομμάτι.
Τότε ο Βαλβέρδε είχε πάρει πολύ δύσκολες αποφάσεις (είχε αφήσει έξω τον Χολέμπας και τον Τοροσίδη), ο Ολυμπιακός του είχε κάνει μεγάλη κατοχή μπάλας, ο τερματοφύλακας του (τότε ήταν ο Μέγερι, που έτρεμε) δεν είχε χρειαστεί σχεδόν ποτέ. Τώρα ο Σίλβα πήγε στην πεπατημένη αλλάζοντας ελάχιστα την ομάδα που κέρδισε τον ΠΑΣ, ο Ολυμπιακός άφησε πολύ την μπάλα στον ΠΑΟΚ (που έκανε συνολικά 62% κατοχή μπάλας), ο Ρομπέρτο χρειάστηκε, όχι για να κρατήσει το από νωρίς διαμορφωμένο αποτέλεσμα, αλλά για να μην αφήσει τον ΠΑΟΚ να ξαναμπεί στο ματς.
Η μεγάλη διαφορά αυτών των δυο παιγνιδιών, που μοιάζουν ίδια, είναι ότι το χθεσινό είναι ένα παιγνίδι ενός προπονητή που τώρα ξεκινά στον Ολυμπιακό την καριέρα του, ενώ το άλλο ήταν ένα παιγνίδι ενός προπονητή που ξέρει την ομάδα πολύ καλά γιατί την έχει χτίσει: για να πιστώνουμε στον Σίλβα τέτοια αποτελέσματα πρέπει να του δοθεί ο χρόνος να κάνει το ίδιο.
Δείχνει πολλά
Κάποιος θα πει ότι ο Σίλβα δείχνει αμέσως πολλά από όσα δεν είχαμε δει από προηγούμενους προπονητές: καταλαβαίνει την ανάγκη για θεαματικό ποδόσφαιρο που δεν καταλάβαινε ο Ζαρντίμ, έχει καλύτερη επικοινωνία με τα αποδυτήρια από ό,τι είχε ο Μίτσελ, είναι πιο ήρεμος από τον Περέιρα κι αυτό στην ομάδα φαίνεται, παρουσιάζει ομάδες περισσότερο ψυχωμένες από ότι ο Βαλβέρδε, που, ειδικά στα ξεκινήματα του, στα ντέρμπι έχανε παρουσιάζοντας ένα Ολυμπιακός που επιδίωκε να κάνει πράγματα τα οποία στα ντέρμπι συχνά δεν αποδίδουν τίποτα, όπως η μεγάλη κατοχή μπάλας πχ. Όλα αυτά ισχύουν, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο κόουτς και οι παίκτες του διανύουν ακόμα το μήνα του μέλιτος: οι παίκτες θέλουν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του, τον ακούν πολύ – ας μην ξεχνάμε πως κάμποσοι που ήρθαν αργά δεν έκαναν μαζί του ούτε καν προετοιμασία.
Νίκες διάθεσης
Ο Ρομπέρτο είπε στο τέλος του ματς ότι υπήρχε ένα σχέδιο κι αυτό εφαρμόστηκε: αυτό είναι ενθαρρυντικό, αλλά ο χρόνος και μόνο θα δείξει αν η πίστη στην εφαρμογή εξαρτάται από τις ικανότητες του προπονητή ή από την όρεξη των παικτών, όπως νομίζω συμβαίνει τώρα.
Η δική μου εντύπωση είναι ότι οι νίκες στο Εμιρετς και στην Τούμπα είναι κυρίως αποτέλεσμα της διάθεσης των παικτών: της διάθεσης να πολεμήσουν στο Εμιρετς και της διάθεσης να αιφνιδιάσουν στην Τούμπα.
Παρά τις νίκες πιστεύω πως ο Σίλβα είναι μακριά ακόμα από τον Ολυμπιακό που έχει στο μυαλό του: και στα δυο ματς είμαι βέβαιος πως θα ήθελε περισσότερο έλεγχο της μπάλας, πιο πολλές αντεπιθέσεις, καλύτερη συμπεριφορά στις στημένες φάσεις – πιο πολύ μυαλό, αφού το τρέξιμο (και η καρδιά) δεν αρκεί πάντα.
Νομίζω ότι ο Ολυμπιακός που θέλει ο προπονητής του απέχει ακόμα πολύ από αυτόν που βλέπουμε. Ο Σίλβα έχει μπροστά του δυο δύσκολες αποστολές:
πρέπει να πείσει την ομάδα να μένει ψηλά και να πιέζει ακόμα κι όταν κερδίζει δείχνοντας σεβασμό στο πλάνο ανεξάρτητα από το σκορ και πρέπει να διαχειριστεί αποδυτήρια αληθινά δύσκολα. Εχει 30 παίκτες: δεν θα είναι απλό να τους κρατήσει όλους ήσυχους και στοϊκά ετοιμοπόλεμους.
Πολύ ανώτερο
Για την ώρα πάντως ο Πορτογάλος έχει αποδείξει κάτι εξαιρετικά χρήσιμο: ότι το περσινό υλικό του Ολυμπιακού ήταν κατά πολύ ανώτερο από αυτό που ο κόσμος πίστευε. Δεν είναι μόνο ο Ντουρμάζ κι ο Φορτούνης που βγάζουν μάτια: στα κέρδη του Ολυμπιακού συγκαταλέγονται και ο μαχητής Κασάμι, ο σχεδόν αλάνθαστος με την Αρσεναλ και τον ΠΑΟΚ Μποτία, ο άψογος Σιόβας, ο πολύ χρήσιμος Σαλίνο – για τον Τσόρι και τον Ρομπέρτο αμφιβολίες δεν υπήρχαν ποτέ. Δεν ξέρω πόσο καλύτερο Ολυμπιακό θα δούμε με το Σίλβα, αλλά θα ήθελα να δω μαζί του τον Αφελάι, τον Μπενίτεθ, τον Ντοσεβί, τον Εντιγκά. Με σοβαρή τεχνική καθοδήγηση θα χαν κάνει όλοι τους πέρυσι μια τελείως διαφορετική σεζόν…