Πως κατάφερε η ΑΕΚ να συντριβεί σε ένα ματς που μέχρι το 60ο λεπτό το είχε στα …μέτρα της παρά το γεγονός ότι ήταν πίσω στο σκορ, ειλικρινά μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση. Στην αρχή του αγώνα ο Δέλλας επέλεξε την καλύτερη δυνατή ενδεκάδα στο συγκεκριμένο παιχνίδι, βάζοντας “κανονικούς” εξτρέμ στα άκρα της επιθετικής τριάδας (δεν έχει κι άλλους άλλωστε εκτός από Μπαρμπόσα και Πλατέλλα) με σκοπό να πιέσουν ψηλά στην αντίπαλη περιοχή και να βοηθήσουν συγχρόνως στην ανασταλτική λειτουργία. Σε πολύ μεγάλο ποσοστό το κατάφεραν, αλλά η ομάδα τους δέχθηκε ένα γκολ από στημένη φάση. Πάλι τα ίδια δηλαδή. Τι κι αν τις δούλεψαν οι “κιτρινόμαυροι” μια μέρα πριν στην προπόνηση, παραμένει ένα από τα “αγκάθια” της αμυντικής λειτουργίας.
Ουσιαστικά απάντηση στην αρχική μου ερώτηση, έδωσε εμμέσως πλην σαφώς ο Δέλλας στη συνένετευξη τύπου. Τι είπε: Ότι μέχρι το 60ο λεπτό η ομάδα του ήταν καλύτερη στο γήπεδο, αλλά σε εκείνο το χρονικό σημείο ρίσκαρε γιατί ήθελε να πάρει τη νίκη. Πιστεύω ότι συμφωνούμε όλοι με την τρόπο σκέψης του, αλλά το θέμα είναι ότι δεν ρισκάρεις το ίδιο κόντρα στον Ατρόμητο, κόντρα στη Βέροια ή τον ΠΑΣ Γιάννινα και το ίδιο κόντρα στον Ολυμπιακό.
Η απόφαση που άλλαξε τη ροή του αγώνα, αλλά και τις ισορροπίες ήταν η αλλαγή του Σιμόες. Δε στέκομαι καθόλου στο ποιος μπήκε. Το λάθος ήταν η έξοδος του Πορτογάλου, ο οποίος μέχρι τότε, μαζί με τον Γιόχανσον κρατούσαν τους γηπεδούχους μακριά από την εστία του Μπαρόχα. Τι θα περίμενα; Να περάσει εκτός ένας εκ των Μπαρμπόσα ή Πλατέλλα και να μπει στη θέση του ο Μπουονανότε για να δώσει επιθετική πνοή με τον Μάνταλο να μετατίθεται στα άκρα. Από τη στιγμή που βγήκε ο Σιμόες, μέσα σε εφτά λεπτά οι γηπεδούχοι δημιούργηαν δύο σούπερ ευκαιρίες και σκόραραν για δεύτερη φορά, με αποτέλεσμα να τελειώσουν τα πάντα. Τη συνέχεια την ξέρετε…