Καμία ομάδα δεν κατέκτησε ποτέ την Ευρωλίγκα τον Νοέμβριο! Υπό αυτή την έννοια ούτε η ήττα του Παναθηναϊκού από την Ζιελόνα Γκόρα στην Πολωνία, ούτε η νίκη του Ολυμπιακού επί της Λιμόζ είναι τόσο σημαντικά αποτελέσματα, ώστε να είναι λογικό να τα βάψουν μαύρα οι μεν η, να πανηγυρίζουν οι δε.
Από την άλλη μεριά είναι αδύνατο να πατήσεις ένα κουμπί τον Φεβρουάριο όταν ξεκινούν τα παιχνίδια δίχως αύριο και να έχεις την εικόνα που πρέπει. Η αγωνιστική ταυτότητα των ομάδων χτίζεται καθημερινά και από παιχνίδι σε παιχνίδι.
Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε την σεζόν πολύ θετικά (και σίγουρα καλύτερα από τον Ολυμπιακό), αλλά τώρα μοιάζει να κάνει «κοιλιά» και συνεχίζει την παράδοση των τελευταίων χρόνων που τον θέλει να μην μπορεί να πάρει εκτός έδρας νίκες στην Ευρωλίγκα.
Είναι δεδομένο ότι η ομάδα του Τζόρτζεβιτς έχει χτυπηθεί από τους τραυματισμούς και τις απουσίες παικτών που είναι εξ ορισμού πολύ δύσκολο να αντικατασταθούν (Παπάς, Μποχωρίδης και τώρα Γκιστ).
Η επιρροή που είχε στην ομάδα η απουσία του Γκιστ στο ματς με την πρωταθλήτρια Πολωνίας δείχνει το πρόβλημα που υπάρχει στην άμυνα των ψηλών μακριά από το καλάθι. Χωρίς τον αμερικανό όλα τα σουτ τριών πόντων της Ζιελόνα Γκόρα ήταν ελεύθερα, ενώ ήταν φανερό ότι οι πράσινοι μειονεκτούσαν σε ταχύτητα και ενέργεια σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού.
Επίσης η απουσία του Παπά βάζει τον Τζόρτζεβιτς στην διαδικασία να παίξει με τρία μόνο γκαρντ (Καλάθης, Φελντέϊν και Διαμαντίδης) με συνέπεια οι παίκτες να μπαίνουν στον αγώνα κάνοντας οικονομία για να μπορέσουν να το βγάλουν ως το τέλος…
Στο συγκεκριμένο ματς με την Ζιελόνα Γκόρα υπήρχε θέμα και με τον έλεγχο των αμυντικών ριμπάουντ, ενώ για μια ακόμη φορά ο Ραντούλιτσα ήταν στόχος της αντίπαλης επίθεσης κυρίως με τα σκριν πάνω στην μπάλα. Αντίθετα ο Κούζμιτς έκανε καλή εμφάνιση και έδειξε ότι μπορεί να προσφέρει στον ρόλο του αναπληρωματικού ψηλού τόσο αμυντικά, όσο και επιθετικά. Οι αμυντικές «αστοχίες» του Παναθηναϊκού συνδυάστηκαν με το κακό ποσοστό στις ελεύθερες βολές και τα –παντελώς ελεύθερα – σουτ τριών πόντων, οπότε η ήττα ήρθε φυσιολογικά.
Ο Σέρβος προπονητής του τριφυλλιού για μια ακόμη φορά σε ένα δύσκολο παιχνίδι προτίμησε το μικρό ροτέϊσον και να προστατεύσει τους μικρούς της ομάδας αφήνοντας τους στον πάγκο. Κι επειδή είναι νόμος στο μπάσκετ ότι οι καλύτεροι παίκτες κάθε ομάδας είναι εκείνοι που δεν παίζουν, έχει ήδη ξεκινήσει η συζήτηση για το κατά πόσο προχωράει το σχέδιο «ελληνοποίησης» του τριφυλλιού που έχει θέσει ξεκάθαρα ως βασικό στόχο η διοίκηση.
Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα λοιπόν, οι πράσινοι δείχνουν ότι βρίσκονται σε ένα σημείο όπου θα πρέπει να γίνουν κινήσεις για να ενισχυθεί η ομάδα (με ένα γρήγορο φόργουορντ ανάλογο του Γκιστ), αλλά και να συνεχιστεί η δουλειά (στις προπονήσεις με μικρούς, μεγάλους και την αποκατάσταση των τραυματιών). Αυτά είναι εύκολα πράγματα. Το δύσκολο είναι ότι μετά την ήττα στην Πολωνία είναι απαραίτητο πλέον, για να προκριθεί η ομάδα στους 16 της Ευρωλίγκα, να νικήσει την Ζαλγκίρις στο ΟΑΚΑ και αυτή την στιγμή τίποτα δεν είναι εύκολο…
Κέρδισε χρόνο, Αθηναίου και Στρόμπερι
Ο Ολυμπιακός έκανε κακό πρώτο ημίχρονο απέναντι στην Λιμόζ, αλλά στο δεύτερο έκανε το παιχνίδι του, συνέτριψε τους Γάλλους και για μια ακόμη φορά εντυπωσίασε ο Γιανγκ για τα απίστευτα αθλητικά του προσόντα και την ενέργεια που βγάζει τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση.
Οι ερυθρόλευκοι είχαν μια σειρά από κέρδη απέναντι στην Λιμόζ που κακά τα ψέματα είναι μέτρια ομάδα με μεγάλες αδυναμίες κοντά στο καλάθι.
Το πρώτο κέρδος για την ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου είναι ότι ήρθαν από τον πάγκο και πρόσφεραν παίκτες όπως ο Αθηναίου και ο Στρόμπερι. Ο Ελληνας γκαρντ πέτυχε δύο μεγάλα τρίποντα εκεί που όλοι οι άλλοι αστοχούσαν και «ξεκόλλησε» επιθετικά την ομάδα του στα μέσα του παιχνιδιού, δίνοντας την ώθηση που χρειαζόταν για να ξεκινήσει την αντεπίθεση της.
Ο Στρόμπερι έδειξε για μια ακόμη φορά ότι είναι καλός αθλητής, συνεπής αμυντικός και ικανός να φτιάξει φάσεις στο ανοικτό γήπεδο, τόσο για τον εαυτό του, όσο και για τους συμπαίκτες του. Εχει θέμα με το μακρινό του σουτ και ίσως να μην ταιριάζει να παίζει μαζί με τον Χάκετ που επίσης δεν έχει βρει ακόμη τον ρυθμό του στην επίθεση, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι παίκτης επιπέδου Ευρωλίγκα, αρκεί να έχει ξεκάθαρο ρόλο, να υπηρετεί την ομάδα και να μην περιμένει κανείς ότι είναι σούπερ σταρ!
Ο Γιανγκ έχει καταφέρει πλέον με το σπαθί του να είναι το κυρίαρχο σημείο αναφορά της επίθεσης του Ολυμπιακού στις καταστάσεις πέντε εναντίον πέντε. Οι περισσότερες από τις 10 ασίστ του Σπανούλη είχαν σαν αποδέκτη τον αμερικανό σέντερ που απέναντι στην Λιμόζ είχε φάσεις που έμοιαζε με …βολειμπολίστα (μπλοκ με τα δύο χέρια) ή αθλητή της γυμναστικής (σηκώθηκε με ανάποδη κυβίστηση με τα δύο χέρια μετά από γκολ φάουλ!)
Είναι επίσης σημαντικό για τους πρωταθλητές Ελλάδος το ότι κερδίζουν ματς στην Ευρωλίγκα χωρίς να χρειάζεται να κάνουν κάτι μαγικό παίκτες σαν τον Σπανούλη και τον Λοτζέσκι που συνήθως σέρνουν τον χορό.
Οι ερυθρόλευκοι, όμως, έχουν τα δικά τους θέματα:
• Όταν δεν έχουν ρυθμό στην άμυνα είναι κακή και η επίθεση τους, όπως συνέβη σχεδόν σε όλο το πρώτο ημίχρονο.
• Ο Αγραβάνης δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στον ρόλο του τέσσερα πίσω από τον Πρίντεζη και δείχνει καλύτερος σαν πεντάρι.
• Εκτός κλίματος είναι και ο Μιλουντίνοφ που όταν γυρίσει ο Χάντερ δύσκολα θα έχει ρόλο στην ομάδα και είναι πολύ πιο πιθανό να του «κλέψει» τη δουλειά ο Αγραβάνης…
Το θετικό για τον Ολυμπιακό είναι ότι μετά τις νίκες στο Μιλάνο και επί της Λιμόζ έχει κερδίσει χρόνο και ηρεμία για να συνεχίσει να δουλεύει και να βελτιωθεί ακόμη περισσότερο…