Την ώρα που στην επικαιρότητα κυριαρχούν θέματα τα οποία προκαλούν θλίψη και έντονο προβληματισμό για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου, θα μου επιτρέψετε να μη βγω από το δικό μου κόσμο. Να μην κατέβω από το “συννεφάκι” μου. Διότι εκεί το ποδόσφαιρο έχει ακόμη ασπρόμαυρες εικόνες. Ανθρώπους οι οποίοι το προσεγγίζουν με ανιδιοτέλεια. Με αγάπη και αναφορές σε άλλες εποχές. Με κουλτούρα και παιδεία. Με ήθος και άποψη. Άνθρωποι με καρδιά μικρού παιδιού.
Τους συνάντησα στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Στο παλκοσένικό του ένας σπάνιος άνθρωπος, ο Γιάννης Τζανετάκης παρουσίασε τη νέα ποιητική συλλογή του, «Θαμπή Πατίνα». Από την πρώτη σελίδα, το «ταξίδι» των λέξεων ήταν μαγικό. Η στάση στη σελίδα 32 έγινε χωρίς δεύτερη σκέψη. Και το ποίημα με τίτλο «Ο Αγώνας» με έβαλε σε εκείνο τον κόσμο του ποδοσφαίρου που ανακάλυψα δειλά – δειλά στη δεκαετία του ’70. Όταν και το αγάπησα με όλη μου την καρδιά.
Ο ΑΓΩΝΑΣ
Οι παίκτες στο κέντρο
ιαχές
το βουνό ο στρατώνας
οι ταράτσες γεμάτες
μες στη βροχή
σ’ άλλη πατρίδα άλλη εποχή
πίσω απ’ τα δίχτυα
γλείφω τις στάλες
παιδάκι που μαζεύει τις μπάλες
όπου να ‘ναι
αρχίζει ο αγώνας
Καλέ μου φίλε Γιάννη, σε ευχαριστώ από καρδιάς για αυτό το ταξίδι που τόσο έχω (και έχουμε) ανάγκη αυτές τις δύσκολες εποχές.
* Η ποιητική συλλογή, «Θαμπή Πατίνα» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πόλις.
