Άρωμα και χρώμα από τα 80’s και τα 90’s είχε το ντέρμπι της περασμένης Τετάρτης (21/3) στο Αλεξάνδρειο μεταξύ του Άρη και του ΠΑΟΚ. Οι εναλλαγές στο σκορ, η εξέλιξή του, η κατάληξή του, οι πρωταγωνιστές, οι χαρακτήρες των παικτών, έβγαζαν κάτι από εκείνα τα παιχνίδια, τα οποία έκοβαν την ανάσα στο πανελλήνιο.
Το κυριότερο, όμως, είναι ότι άφησε πίσω του κάτι αυτός ο αγώνας, ως παρακαταθήκη στη Θεσσαλονίκη, όπως συνέβη και με τους άλλους δύο πριν από αυτόν ανάμεσα στους δύο αιωνίους αντιπάλους την τρέχουσα σεζόν, στο μπάσκετ. Φανέρωσε πόσο απουσιάζει από την πόλη η μεγάλη κόντρα ανάμεσα στις ομάδες-σύμβολά της και σε άλλα επίπεδα. Για παράδειγμα, στο ποδόσφαιρο ή ακόμη και στο βόλεϊ. Κόντρα ουσιαστική, όμως, που να κρίνει κάτι. Όπως συνέβαινε κάποτε…
Θα πει κανείς ότι από το Αλεξάνδρειο έλειπαν την περασμένη Τετάρτη οι πολύ μεγάλοι αστέρες. Ο Γιαννάκης ήταν στον πάγκο του Άρη με άσπρα μαλλιά, ο Γκάλης είναι μακριά από την ομάδα και μόνο η φανέλα που κρέμεται από το ταβάνι θυμίζει την ύπαρξή του, τα… άλλα παιδιά είναι σκόρπια, όπως και ο Γιάννης Ιωαννίδης. Από την άλλη, ο Πρέλεβιτς κάθεται στη θέση του προέδρου της ΚΑΕ και αντιμετωπίζει πρόβλημα με τη… μέση του (ούτε ως αθλητής τέτοιο πράγμα!), ο Σταυρόπουλος είναι τιμ μάνατζερ και βλέπει τα παιχνίδια από τον πάγκο, ο Κόρφας, ο Φασούλας και οι άλλοι είναι στα σπίτια τους.
Όλοι εμείς που ζήσαμε από κοντά ή κι από μέσα εκείνα τα τεράστια παιχνίδια των δεκαετιών του ’80 και του ’90, καμιά φορά βλέπουμε τα… φαντάσματά τους να κινούνται ως αερικά στο παρκέ του θρυλικού γηπέδου, το οποίο είναι ποτισμένο με πολύ από τον ιδρώτα τους, αλλά και άφθονη… σαμπάνια!
Κι όμως, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να απαξιώνει την προσπάθεια που γίνεται τώρα. Οι δύο σύλλογοι μπορεί να μην έχουν την αίγλη που είχαν τότε, όμως, είναι φανερό ότι τους έχει μείνει το know how. Αν δούμε, για παράδειγμα, και τα τρία μεταξύ τους παιχνίδια αυτή τη σεζόν, θα παρατηρήσουμε ότι είχαν πολύ τακτική, στοιχείο που απαιτεί βαθιά γνώση του αντικειμένου.
Επιπλέον, είναι δυο ομάδες που γνωρίζουν πού πατούν και πού βρίσκονται κι ας μην έχουν τη δυνατότητα να έχουν στις τάξεις τους ακριβοπληρωμένους αστέρες, όπως είχαν κάποτε. Άλλες ομάδες στη θέση τους, με αυτά που έχουν περάσει επί σειρά ετών τόσο ο Άρης, όσο και ο ΠΑΟΚ, θα είχαν διαλυθεί. Αυτές, όμως, μπορούν και κρατιούνται ακόμη, γιατί το ξέρουν καλά το έργο.
Το παιχνίδι της περασμένης Τετάρτης (21/3) θύμισε ότι, όπως συνέβη το ’80 και το ’90, ο ένας συλλόγος χρειάζεται τον άλλον για να τον τραβήξει προς τα πάνω. Το πάθος να είμαι καλύτερος από τον συμπολίτη, ο οποίος πρωταγωνιστεί, είναι μια βάση για να πάνε παραπάνω και οι δύο. Χέρι χέρι, όπως γινόταν τότε! Ο κόσμος διψάει να το δει ξανά αυτό. Δύο φορές το Αλεξάνδρειο ήταν γεμάτο, ενώ και το PAOK Sports Arena είχε μπόλικους οπαδούς. Αν μπορούσαν, μάλιστα, να συνυπάρχουν στις εξέδρες, θα ήταν ακόμη καλύτερα τα πράγματα. Ένας σοβαρός λόγος που ξεχώριζαν αυτά τα ντέρμπι τις δύο καλές εκείνες δεκαετίες είναι ότι υπήρχαν οπαδοί ένθεν κακείθεν στην κερκίδα. Όποιος έχει αμφιβολίες, ας ψάξει να βρει στιγμιότυπα στο διαδίκτυο. Είναι γεμάτες οι σχετικές ιστοσελίδες από δαύτα.
Το ζήτημα είναι ότι και τις τρεις φορές αυτή τη σεζόν, η Θεσσαλονίκη για μέρες μιλούσε για το ντέρμπι της. Είναι μια αρχή κι αυτό, γιατί για χρόνια είχαμε ξεχάσει πώς είναι να έχουμε τέτοιο ντέρμπι εμείς που κατοικοεδρεύουμε σε αυτή την πόλη. Κι η συζήτηση και τις τρεις φορές πήγε στην επόμενη σεζόν, στα πολυαναμενόμενα ντέρμπι του ποδοσφαίρου –αν, φυσικά, τα καταφέρει με την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία ο Άρης.
Το ντέρμπι του μπάσκετ, λοιπόν, ξύπνησε διαθέσεις και ορέξεις! Διαθέσεις και ορέξεις, που έχει ανάγκη ο αθλητισμός στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας. Μιας πόλης, που πρέπει να πήρε τα μαθήματά της επί σειρά ετών. Να κατάλαβε τα λάθη της, αν θέλει να κάνει προκοπή στο μέλλον. Γιατί αυτά τα λάθη ήταν πολλά και σε πολλά επίπεδα. Όσο για τα αν ήταν διδακτικά, αυτό θα το αποδείξουν μόνο οι ίδιοι οι αθλητικοί οργανισμοί.