Από τις απεργίες των αθλητών και των αθλητριών του τον Δεκέμβριο του 2010 στον διπλό ευρωπαϊκό τελικό το 2018. Από τα συνεχόμενα ελληνικά χαστούκια από τον «αιώνιο» αντίπαλο την προηγούμενη δεκαετία, στον δεύτερο συνεχόμενο ευρωπαϊκό τελικό, στο όγδοο Κύπελλο της Σαντορίνης και προσεχώς στο έκτο, επίσης, συνεχόμενο πρωτάθλημα. Από την απώλεια τριών συνεχόμενων εγχώριων τίτλων από τον ΠΑΟΚ, δύο βήματα πριν την τρίτη ευρωπαϊκή κούπα. Τελικά πόσο εύκολο ή πόσο δύσκολο είναι να μπορέσει μια ομάδα, να φθάσει δύο τμήματα του ίδιου αθλήματος σε ευρωπαϊκό τελικό; Πριν βιαστείτε να απαντήσετε σκεφτείτε ότι κανένα άλλο τμήμα οποιοδήποτε συλλόγου δεν έχει καταφέρει κάτι ανάλογο. Ούτε καν το πόλο του Ολυμπιακού που έχει φθάσει αρκετές χρονιές μια ανάσα από το νταμπλ στους τελικούς. Για να γίνει λοιπόν αυτό το διπλό ευρωπαϊκό πέρασμα στους τελικούς του βόλεϊ δεν χρειάστηκαν μόνο χρήματα. Ξέρω πολλούς συλλόγους, όχι μόνο στην Ελλάδα, που είχαν οικονομική επιφάνεια και δεν σταύρωναν όχι κούπα, αλλά ούτε καν τελικό. Εννοείται ότι η δύναμη ενός οργανισμού όπως είναι ο Ολυμπιακός είναι η οικονομική του ευρωστία. Δεν είναι όμως μόνο αυτή. Για να μπορέσεις να πετύχεις, πρέπει να έχεις, εκτός από χρήματα, στόχο, οργάνωση και επιμονή. Να μην τα παρατάς δηλαδή επειδή ο ΠΑΟΚ σου παίρνει τρία χρόνια το πρωτάθλημα ή ο Παναθηναϊκός την προηγούμενη δεκαετία σε είχε πάντα δεύτερο στο γυναικείο βόλεϊ. Οι άνθρωποι του Ολυμπιακού δεν τα παράτησαν ποτέ. Και όχι μόνο δεν τα παράτησαν αλλά στόχευσαν ακόμη πιο ψηλά από ότι θα έπρεπε σύμφωνα με τα ελληνικά, φτωχά, δεδομένα. Γιατί κακά τα ψέματα ο Ολυμπιακός στις γυναίκες δεν χρειάζεται τα τελευταία χρόνια να έχει αυτό το ρόστερ για να «σκοτώνει» τα ελληνικά …θηρία. Όμως, όχι μόνο δεν αποδυνάμωσε το ρόστερ του αλλά στο τραπέζι που έκατσαν το καλοκαίρι, ο Κουντούρης με τον Κοβάτσεβιτς και τον Κατσιούρα αποφάσισαν ενίσχυση προκειμένου το τμήμα να ξαναφθάσει – τουλάχιστον – στον τελικό. Τα αποτελέσματα τους δικαίωσαν για την επιμονή τους. Το ίδιο και στους άνδρες. Ποιος, ειλικρινά ποιος, μπορούσε να πιστέψει, πέρσι τον Μάιο, όταν ο ΠΑΟΚ μετέτρεπε σε …κηδεία τη γιορτή που είχαν στήσει οι «ερυθρόλευκοι» για την επιστροφή του τίτλου στον Πειραιά, ότι αυτό το τμήμα θα έφθανε σε χρόνο DT μετά από 13 χρόνια σε ευρωπαϊκό τελικό…
Μόνο αυτοί που το σχεδίασαν θα σας απαντήσω. Ουδείς άλλος… Ο πρόεδρος του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού δηλαδή, ο Δαλέζιος, ο Μαντούβαλος και δεν ξέρω αν ξεχνάω κανέναν ακόμη. Αυτό έθεσαν σαν στόχο στον Ολυμπιακό και αυτό έπραξαν. Είχαν στόχο, είχαν επιμονή και οργάνωση που θα ζήλευαν οι πιο πλούσιοι ευρωπαϊκοί οργανισμοί. Κάπως έτσι θα πρέπει να αντιδρούν οι μεγάλοι σύλλογοι. Δεν ξέρω αν ο Ολυμπιακός θα μπορέσει να κατακτήσει και τις δύο κούπες. Ξέρω όμως ότι ήδη η 21η Μαρτίου πέρασε στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού ως μια ξεχωριστή ημέρα. Μέρα δικαίωσης των κόπων αυτών που στελεχώνουν τα τμήματα του Ολυμπιακού και όλων όσων δουλεύουν καθημερινά στα γραφεία στο Πασαλιμάνι και στο «Μελίνα Μερκούρη». Μακάρι να τη σβήσει η 11η Απριλίου…