Οι λάτρεις της Ευρωλίγκα βίωσαν ένα τρελό τελευταίο διήμερο. Ίσως το πιο τρελό στην ιστορία της διοργάνωσης. Από τα πέντε παιχνίδια που είχαν βαθμολογική σημασία σε αυτό το καυτό διήμερο τα τρία κέρδισαν οι αδιάφορες ομάδες, ένα τέταρτο το κέρδισε η ενδιαφερόμενη αλλά στην παράταση και με μυθιστορηματικό τρόπο και το πέμπτο στην ουσία έχασε ένα μεγάλο μέρος από το ενδιαφέρον του λόγω όσων είχαν προηγηθεί.
Σήμερα, σε μια χώρα που θα διέθετε μια απλή στοιχειώδη λογική έπρεπε να μιλάμε για το αυτονόητο: Ότι η αξιοπιστία της διοργάνωσης κτύπησε κόκκινο και τρύπησε το ταβάνι και ότι η Ευρωλίγκα είτε μας αρέσει, είτε όχι κέρδισε το στοίχημα! Και οι φίλοι του μπάσκετ να πανηγυρίζουμε. Προφανώς κάποιοι βλέπουν έτσι τα πράγματα αλλά όχι σε τούτη εδώ τη χώρα. Επειδή ζω και δουλεύω στην Αθήνα και όχι στη Νέα Υόρκη είμαι από τους θιασώτες της θεωρίας ότι η Ευρωλίγκα κάνει λάθος που δεν ορίζει εδώ και μερικά χρόνια τα παιχνίδια της τελευταίας αγωνιστικής την ίδια ώρα και την ίδια μέρα. Δίνοντας το δικαίωμα ή την ευκαιρία σε κάποιες ομάδες να επιλέξουν. Προφανώς και τη διοργάνωση θα σκεπάζει πάντα το τοξικό νέφος για τα όσα έγιναν ή καλύτερα δεν έγιναν σε εκείνο τον αγώνα της Μαδρίτης το 2014. Η ιστορία βέβαια που έχει πάντα το δικό της τρόπο να επανορθώνει ξεπλήρωσε –έστω και χωρίς την ανθρώπινη θέληση- τη Ρεάλ με το ίδιο ακριβώς νόμισμα τέσσερα χρόνια αργότερα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση.
Περισσότερες από τρεις φορές έχω ρωτήσει τον Τζόρντι Μπερτομέου για το θέμα αυτό. Ο Ισπανός είναι υπέρμαχος μιας θεωρίας που απέχει παρασάγγες από όσα έχουμε εμείς στο μυαλό μας. Επιμένει ότι είναι δουλειά των ομάδων να προασπίσουν την αξιοπιστία του προϊόντος, της διοργάνωσης και όλα τα σχετικά. Φυσικά, όλα αυτά στο ελληνικό κοινό είναι προφάσεις στην «αμαρτία». Ελα όμως που τα γεγονότα τον δικαιώνουν… Μήπως όμως πραγματικά έχουμε χάσει κάπου τον λογαριασμό; Μήπως είναι ώρα να σκεφτούμε το αυτονόητο; Ότι σε μια κατάσταση κανονικότητας όντως είναι στο χέρι των ομάδων να προασπίσουν αυτό ακριβώς που αντιπροσωπεύουν; Για δύο μέρες οι αδαείς λάτρεις των εύκολων εξηγήσεων αντί να καταλάβουν τα αυτονόητα έριξαν μπόλικο νερό στον μύλο της ανοησίας. Διάβασα και άκουσα εξωφρενικά πράγματα.
Την ώρα που ο Παναθηναϊκός είχε φάει 55 πόντους στο ημίχρονο στο Μιλάνο και κάποια στιγμή έχανε με 69-52 ο ευφάνταστος οπαδός του είχε εύκολη την εξήγηση: «Έλα μωρέ, θα χάσουν για να παίξουν με τον Ολυμπιακό». Φυσικά, ο Πασκουάλ και οι παίκτες του Παναθηναϊκού είχαν άλλα στο μυαλό τους και έπαιζαν για τις όποιες (υπαρκτές όπως αποδείχθηκε) ελπίδες τους για το πλεονέκτημα έδρας. Το πήγαν μέχρι τέλους και κέρδισαν στην παράταση με ένα αυτοκαλάθι. Και οι ίδιοι λάτρεις των θεωριών συνωμοσίας στο τέλος πανηγύριζαν! Παράνοια…
Μια ημέρα αργότερα, στο ΣΕΦ όταν ο Ολυμπιακός είχε τσαλαπατήσει για αρκετή ώρα τη Ζάλγκιρις οι Λιθουανοί ήταν περίπου αδιάφοροι, περίπου… στημένοι, περίπου ήθελαν να χάσουν. Φυσικά, η ιστορία του αγώνα δεν δικαίωσε πάλι την ανοησία. Ω, του θαύματος η αδιάφορη Ζάλγκιρις μεταμορφώθηκε και μας χάρισε παρέα με τον Ολυμπιακό ένα από τα πιο ωραία θρίλερ της χρονιάς. Και, ω του νέου θαύματος, λίγη ώρα αργότερα η Ρεάλ αν και αδιάφορη και μάλλον απογοητευμένη έκανε τη δουλειά της και νίκησε τη Μπάμπεργκ. Και για αυτό υπήρχε η εύκολη οπαδική εξήγηση: Ήθελε αντίπαλο τον Παναθηναϊκό και όχι τον Ολυμπιακό, διαφορετικά θα… έχανε! Η ανοησία όχι απλά σε όλο της το μεγαλείο αλλά σε μορφή επιδημίας.
Κανείς δεν είδε και δεν αξιολόγησε τι έγινε την Πέμπτη στη Βαρκελώνη και στη Βιτόρια. Εκεί που η Βαρκελώνη δεν χάρισε τίποτε στη Χίμκι και την έστειλε στην 8η θέση και κατευθείαν στα νύχια της ΤΣΣΚΑ. Η λίγο αργότερα στη Βιτόρια όταν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά η Μπασκόνια έχασε στο γήπεδό της από αδιάφορη ομάδα και αντί να τερματίσει 6η θα πάει να τα βγάλει πέρα με τη Φενέρ. Εδώ και δύο μήνες τουλάχιστον που η βαθμολογία έχει σχηματοποιηθεί τα αποτελέσματα στην Ευρωλίγκα μπορούν να τρελάνουν τους οπαδούς της κανονικότητας και όλων αυτών που υποστηρίζουν ακόμη ότι στη συγκεκριμένη διοργάνωση υπάρχουν εύκολα και δύσκολα ματς. Να σας θυμίσουμε μερικά αποτελέσματα πέραν αυτών της τελευταίας αγωνιστικής που δεν ήρθαν όπως τα περιμέναμε και σε πολύ μεγάλο ποσοστό επηρέασαν σημαντικά και άλλαξαν την τελική κατάταξη; Για πάμε λοιπόν να δούμε τι έγινε τον τελευταίο μήνα στην Ευρωλίγκα:
25η αγωνιστική: Χίμκι-Αρμάνι 77-86
26η αγωνιστική: Ολυμπιακός-Μπαρτσελόνα 63-90
27η αγωνιστική: Βαλένθια-Ρεάλ 96-88
29η αγωνιστική: Ζάλγκιρις-ΤΣΣΚΑ Μόσχας 85-73
Την ώρα που εμείς δηλητηριάζουμε το μυαλό μας με θεωρίες συνωμοσίες ο Μπερτομέου έχει κάθε δικαίωμα να δείχνει μια κάρτα με αυτά τα αποτελέσματα (συν τα τέσσερα ματς της τελευταίας αγωνιστικής για τα οποία γράψαμε παραπάνω) και να υπεραμύνεται ότι όλα έγιναν όπως έπρεπε εμείς δεν θα του αναγνωρίζουμε αυτό το δικαίωμα. Όταν ακόμη και οι πόρνες έχουν τιμή (και δεν εννοώ την τιμή που καθορίζει η σχέση τους με τον εκάστοτε πελάτη) η Ευρωλίγκα δεν έχει το δικαίωμα να υπεραμυνθεί της δικής της “χαμένης” τιμής. Δυστυχώς όμως και σε πείσμα όλων των άρρωστων μυαλών εκεί έξω οι παίκτες (ενδιαφερόμενοι και αδιάφοροι) έχουν άλλα πράγματα στο δικό τους μυαλό. Και το απέδειξαν όχι μια αλλά δεκάδες φορές αυτό τον τελευταίο μήνα. Όπως έγινε και πέρσι. Οπως θα γίνει και του χρόνου. Δεν υπεραμύνομαι προφανώς ενός κόσμου ηθικού αγγελικά πλασμένου. Η Ευρωλίγκα είναι η ίδια διοργάνωση στην οποία κάποτε η Σιένα νίκησε με 70 πόντους διαφορά σε ένα αγώνα μια Σέρβικη ομάδα που παρουσιάστηκε με έφηβους και χωρίς προπονητή, η ίδια διοργάνωση που το 2014 η Ρεάλ «φίξαρε» τα ζευγάρια των πλέι οφ αλλά είναι και η ίδια διοργάνωση που η κανονικότητα των αποτελεσμάτων έχει πάει περίπατο την τελευταία διετία. Δυστυχώς ή ευτυχώς είναι όλα θέμα ανθρώπων και όλα είναι μέσα στο μυαλό μας. Και έτσι θα γίνεται πάντοτε. Οταν πρέπει να ρίξουμε στο πυρ το εξώτερο την Ευρωλίγκα να το κάνουμε και υπόσχομαι να ανάψω την πρώτη φωτιά. Αλλά ας το κάνουμε όταν πραγματικά υπάρχει λόγος και όχι γιατί έτσι μας βολεύει ή έτσι επιβάλλει ο ατελείωτος και στείρος “ξερολισμός” που καταλήγει σε απλοϊκή γραφικότητα.
ΥΓ 1 Έχοντας την τύχη να γνωρίσω στο παρελθόν και να μιλήσω αρκετές φορές με τον κορυφαίο παράγοντα στην ιστορία του μπάσκετ τον πρώην κομισάριο του ΝΒΑ, τον Ντέιβιντ Στερν σκέφτομαι απλά την πιθανότητα ένας Αμερικάνος δημοσιογράφος να στεκόταν μπροστά του και να του έλεγε: «Μα καλά κομισάριε γιατί δεν ορίζει το ΝΒΑ όλα τα παιχνίδια του τελευταίου διημέρου την ίδια ώρα και την ίδια μέρα;». Ο Στερν μάλλον θα τον κοίταζε ως… εξωγήινο άλιεν. Κρίμα που ποτέ δεν γνώρισε το σπάνιο είδος που λέγεται Έλληνας οπαδός. Και χρησιμοποιώ ως παράδειγμα τον Στερν γιατί αν ξαναγράψω τη λέξη Μπερτομέου ξέρω ότι θα τοποθετηθώ συλλήβδην στην κατηγορία των δημοσιογράφων που προσπαθούν να τον… αγιοποιήσουν. Και ας με βλέπει (όπως φαντάζομαι) σαν ένα παράξενο ελληνικό άλιεν όταν τον ρωτάω κάθε φορά που συναντιόμαστε για την απόφαση της Ευρωλίγκα να μην ορίζει την ίδια ώρα και την ίδια μέρα τα παιχνίδια της τελευταίας αγωνιστικής. Άντε καλά πλέι οφ να έχουμε και με το καλό δύο ελληνικές ομάδες στο Βελιγράδι.
ΥΓ 2 Αδυνατώ να σκεφτώ τι θα συνέβαινε εάν οι καραμπόλες της τελευταίας αγωνιστικής έβγαζαν στα πλέι οφ ένα ζευγάρι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού. Δεν απείχε πολύ εδώ που τα λέμε. Ευτυχώς που έβαλε το… χεράκι του ο Εμ’Μπαϊέ στο Μιλάνο. Να΄ναι καλά ο άνθρωπος γιατί φοβάμαι ότι σήμερα οι πολεμικές κραυγές του Ερντογκάν θα έμοιαζαν με κήρυγμα κατηχητικού σχολείου μπροστά στα όσα θα βλέπαμε και θα ακούγαμε να εκτοξεύονται εκατέρωθεν.