Και τώρα οι δύο τους λοιπόν. Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα τα τελευταία 4 χρόνια σε τελικά και ημιτελικά, πρωταθλήματος, Κυπέλλου και League Cup, Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ ξεκινούν από την Πέμπτη το δικό τους γαϊτανάκι αναμετρήσεων με θέα την κούπα του πρωταθλητή. Και αυτή η προσέγγιση των τελικών δεν είναι εύκολη. Όποιος βάλει κάτι παραπάνω ή κάτι λιγότερο από 50% στις δύο ομάδες μπορεί άνετα να εκτεθεί. Αμφότεροι οι μονομάχοι θα εκκινήσουν από την ίδια αφετηρία έχοντας όμως ο καθένας + και -. Και αν πριν τον ημιτελικό Κυπέλλου η ζυγαριά στα + έγερνε προς την μεριά του Ολυμπιακού, τώρα μετά τη Ρόδο, δείχνει ξεκάθαρα ΠΑΟΚ.
Οι Θεσσαλονικείς μέχρι τον ημιτελικό Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό δεν έδειχναν συγκρότηση σαν ομάδα. Είχαν πολλά σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή τους και περισσότερο προβλημάτιζαν παρά άνοιγαν παράθυρο αισιοδοξίας για το μέλλον. Όμως για τους λόγους που ξέρουν καλύτερα ο Ρίτσι και οι παίκτες του, ο διακόπτης γύρισε απότομα στο κλειστό της Ρόδου. Ο Κουμεντάκης, «κλειδί» για μένα των τελικών, παίζει εκπληκτικά. Απέκτησε αυτοπεποίθηση, είναι αποτελεσματικός στην επίθεση, στο σέρβις, αρχίζει και ξεδιπλώνει, επιτέλους, δείγμα του τεράστιου και ανεκμετάλλευτου, από τον ίδιο, ταλέντου του. Γιατί ουδείς αμφισβητούσε τις ικανότητες και το ταλέντο του «Ράφα», απλά έπρεπε κάποια στιγμή να βγάλει και πάθος, κάτι που κάνει στον ΠΑΟΚ. Ίσως για αυτό να ευθύνεται ο κολλητός του Γιάννης Τακουρίδης, ο οποίος από τη Ρόδο και μετά θυμίζει Τακουρίδη πέμπτου περσινού περσινού τελικού στο Ρέντη. Αποτελεσματικός και ουσιαστικός είναι και ο Ουτσίκοφ ο οποίος αθόρυβα κάνει τη δουλειά για την οποία τον έφεραν από την Αργεντινή τον Ιανουάριο. Και φανταστείτε ότι ακόμη, σε αυτόν τον ΠΑΟΚ, δεν έχει «ζεσταθεί» ο MVP του περσινού πρωταθλήματος Αλεξάντερ Σαφράνοβιτς. Στα + του «δικεφάλου» το γεγονός ότι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα τελευταία 4 χρόνια έχει πάρει τον «αέρα» του Ολυμπιακού, ξέρει να φθάνει στις σημαντικές νίκες εντός και εκτός Πυλαίας και η βολεϊκή φανέλα του έχει αποκτήσει βάρος.
Στην αντίπερα όχθη ο Ολυμπιακός μέχρι τους ευρωπαϊκούς τελικούς με την Ραβένα έδειχνε ομάδα με Ο κεφαλαίο. Όμως στα 3 πιο σημαντικά – μέχρι τα επόμενα – παιχνίδια έδειξε μεγάλες αδυναμίες τις οποίες εκμεταλλεύτηκαν οι Ιταλοί στους τελικούς του Challenge Cup και ο ΠΑΟΚ στον τελικό του Κυπέλλου. Πρώτη και μεγαλύτερη αδυναμία η απουσία ηγέτη στην ομάδα. Για μια ακόμη χρονιά δεν υπάρχει κάποιος παίκτης που θα βγει μπροστά, θα ηγηθεί και θα τραβήξει και τους υπόλοιπους. Επίσης ο Ολυμπιακός δείχνει ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί το «πρέπει» σε σημαντικούς αγώνες. Έπρεπε να τελειώσει το 4ο σετ από 22-18 στη Ραβένα δεν το έκανε ποτέ. Έπρεπε επίσης να τελειώσει το τρίτο σετ στο 17-13 στον επαναληπτικό του Πειραιά, επίσης δεν το έκανε ποτέ. Δύο φορές προηγήθηκε με τον ΠΑΟΚ στον ημιτελικό στη Ρόδο, ισάριθμες φορές το έχασε το προβάδισμα και στο τέλος έχασε και τον αγώνα με το «θέλω» του «δικεφάλου» να αποδεικνύεται πιο ισχυρό από το «πρέπει» των Πειραιωτών. Αγωνιστικά τώρα οι δύο ομάδες προέρχονται αμφότερες από ημιτελικές «σκούπες» με Κηφισιά και Φοίνικα. Ο ΠΑΟΚ «ζεστάθηκε» περισσότερο από τους Συριανούς, ενώ ο Ολυμπιακός δεν είχε δύσκολα παιχνίδια κόντρα στην Κηφισιά που θα τον έβαζαν με μεγαλύτερη ετοιμότητα στους τελικούς. Για την έδρα καλύτερα να μην αναφερθούμε. Δεν έχει παίξει ρόλο τα τελευταία χρόνια αφού οι ομάδες παίζουν το ίδιο καλά, ίσως και καλύτερα, μακριά από τα γήπεδά τους. Νομίζω πάντως ότι και φέτος θα δούμε δυνατούς τελικούς. Δεν ξέρω αν θα είναι το ίδιο συναρπαστικοί με τους ανεπανάληπτους περσινούς, αλλά σίγουρα θα έχουν σασπένς και ποιότητα. Καλό μήνα και καλούς, ήρεμους, τελικούς να έχουμε…
