Να ζητήσω ταπεινά συγνώμη από τον Σουλτανόπουλο, που κατά βάθος πιστεύω ότι θα συμφωνήσει μαζί μου, να ενώσω τη φωνή μου με αυτούς που “τρελάθηκαν” όταν άκουσαν στο “Βικέλας” την αναγγελία του MVP και να γράψω εν τέλει ότι πραγματικός MVP του τελικού ήταν ο Μενέλαος Κοκκινάκης. Ευτυχώς, λόγω του τρεξίματος στο ρεπορτάζ, δεν μετείχα στην ψηφοφορία – δεν ξέρω καν αν έγινε – για την ανάδειξη του MVP. Πάντως με το όσο βόλεϊ έχω μάθει τα τελευταία 30 χρόνια που το παρακολουθώ, δεν νομίζω ότι υπάρχει ένας λογικός άνθρωπος που να μην είδε την δουλειά που έκανε ο Κοκκινάκης στο γήπεδο.
Πρώτον ήταν αυτός που μαζί με τον Φιλίποφ σήκωσαν την σημαία της …επανάστασης στο τρίτο σετ κόντρα στον ΠΑΟΚ. Σαν τώρα θυμάμαι τις δύο άμυνες που έβγαλε στο ξεκίνημα της ανατροπής, άμυνες που έδωσαν ψυχολογία στον Ολυμπιακό. Πως μπορώ να ξεχάσω το τέταρτο σετ όπου ο Κοκκινάκης, ενώ είχε “σκουπίσει” το γήπεδο, έκανε σε κάθε επιτυχημένο πόντο τον γύρο του θριάμβου στο “Βικέλας” τρελαίνοντας συμπαίκτες και αντιπάλους. Μα συγνώμη κύριοι που αναδείξατε τον MVP, μήπως θυμάστε ποιος ήταν αυτός ο οποίος στο 14-13 του πέμπτου σετ, την ώρα που όλος ο Ολυμπιακός, βλέπει μια μπάλα να είναι έτοιμη να προσγειωθεί στο γήπεδό του έρχεται ένας καμικάζι για να βγάλει την άμυνα και ο Τσουκ να ισοφαρίσει;
Για να μην ξεχάσουμε δηλαδή και όσα ξέρουμε, νομίζω ότι ο τελικός του 5ου League Cup περνάει στην ιστορία για δύο λόγους. Γιατί πρώτον δεν έχει προηγούμενο τέτοια ανατροπή σε πέμπτο σετ (θύμισε κάτι από την τραγωδία της Εθνικής μας στους Ολυμπιακούς της Αθήνας και το στοιχειμένο χαμένο τέταρτο σετ από 20-12) και γιατί ο Κοκκινάκης έκανε αυτό που μόνο ένας τρελός θα μπορούσε να κάνει. Να βάλει τον Ολυμπιακό στο ματς, να ξυπνήσει τους υπόλοιπους και στο τέλος να μην πάρει τον τίτλο του MVP. Αυτά…