Σε λίγες ώρες από τώρα ανοίγει η αυλαία της ΜLB, της Major League Baseball, του σημαντικότερου πρωταθλήματος στις ΗΠΑ. Για τον μέσο Ευρωπαίο φίλαθλο το μπέιζμπολ ένα άθλημα με πολλές ιδιαιτερότητες είναι σε αρκετές περιπτώσεις ακατανόητο, ενίοτε και….βαρετό αφού η αλήθεια είναι ότι ένας τυπικός αγώνας που διαρκεί συνήθως γύρω στις τρεις ώρες μπορεί να έχει πολύ δράση αλλά σε αρκετές περιπτώσεις έχει περιορισμένη αδρεναλίνη. Αλλά αυτό συμβαίνει σε κάθε σπορ και σε κάθε παιχνίδι. Η αλήθεια είναι ότι το μπέιζμπολ, το εθνικό σπορ των ΗΠΑ, που με εξαίρεση τον τελικό του Αμερικάνικου φουτμπολ και κάποια μεμονωμένα παιχνίδια του μπάσκετ (τελικοί ΝΒΑ, φάιναλ φορ κολεγιακού) είναι μακράν πρώτο σε δημοφιλία άθλημα στη χώρα έχει ορισμένα σημεία που το κάνουν στριφνό. Ειδικά, για φιλάθλους που δεν είναι μαθημένοι στην Αμερικάνικη κουλτούρα των σπορ. Για παράδειγμα, ο μέσος Ευρωπαίος φίλαθλος δύσκολα μπορεί να κατανοήσει ένα παιχνίδι όπου στο γήπεδο βρίσκεται μόνο ένας παίκτης της επιτιθέμενης ομάδας που προσπαθεί να σκοράρει με δέκα αντιπάλους…
Η μεγαλύτερη, όμως, ιδιαιτερότητα του σπορ είναι ότι σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα ομαδικά αθλήματα η ομάδα που επιτίθεται μπορεί να σκοράρει και χωρίς τη….μπάλα του αγώνα! Μπορεί να σκοράρει δηλαδή παίκτης χωρίς να είναι ανάγκη να κτυπήσει το μπαλάκι κάτι που δεν συμβαίνει ούτε στο ποδόσφαιρο, ούτε στο μπάσκετ αλλά ούτε και στα υπόλοιπα ομαδικά σπορ όπως το βόλεϊ ή το χαντ-μπολ.
Παρόλα αυτά, οι αγώνες μπέιζμπολ αποτελούν παραδοσιακά μια γιορτή στις ΗΠΑ. Ειδικά, τα τελευταία χρόνια που αρκετές από τις ομάδες του πρωταθλήματος έχουν υιοθετήσει τη λογική των φτηνών εισιτηρίων και έχουν διαμορφώσει κάποιους χώρους στις εξέδρες των γηπέδων τους σε περιοχές για οικογενειακά….πικ-νικ σε συνδυασμό με την παρακολούθηση ενός αγώνα. Μπορεί δηλαδή μια τετραμελής οικογένεια πληρώνοντας ακόμη και λιγότερο από 20 δολάρια για τα εισιτήρια ενός ματς να πάει στο γήπεδο, να στρώσει στους ειδικούς χώρους τις κουβέρτες της, να ανοίξει τα καλάθια του πικ-νικ και να περάσει ένα τρίωρο τρώγοντας και πίνοντας.
Φυσικά, το πρωτάθλημα του μπειζμπολ είναι ένα εργοστάσιο παραγωγής χρήματος. Τεράστια τηλεοπτικά δικαιώματα, εκατοντάδες μικροί ή μεγάλοι σπόνσορες και κυρίως πολλά εισιτήρια αφού στη διάρκεια της εξάμηνης κανονικής περιόδου κάθε ομάδα δίνει 81 παιχνίδια εντός έδρας. Όσο δηλαδή διαρκεί μια πλήρης σεζόν του ΝΒΑ…
Με εξαίρεση ένα ρεπό την εβδομάδα οι ομάδες παίζουν έξι παιχνίδια, συνήθως συνεχόμενα, είτε εντός είτε εκτός έδρας.
Η ομορφιά πάντως του μπέιζμπολ έγκειται στη λογική του απόλυτα αμφίρροπου πρωταθλήματος. Σπάνια θα δούμε στη σύγχρονη εποχή ομάδα να κερδίζει συνεχόμενους τίτλους, ο πρωταθλητής αλλάζει και κυρίως υπάρχει η ευχέρεια ομάδες που μοιάζουν κατεστραμμένες για 2-3 χρονιές να επιστρέφουν πολύ δυνατές κάνοντας πρωταθλητισμό. Αυτό έχει να κάνει κυρίως με το σύστημα παραγωγής παικτών, αφού όλες οι ομάδες διατηρούν ‘’φάρμες’’ ταλέντων. Εκεί μαζεύουν νεαρούς παίκτες είτε μέσα από τα ντραφτ, είτε μέσα από ανταλλαγές με άλλους συλλόγους και σιγά-σιγά τους βελτιώνουν με τη συμμετοχή τους στα μικρότερα πρωταθλήματα, τα λεγόμενα minors. Με την κατάλληλη εξέλιξη αρκετές ομάδες παρουσιάζουν ολόκληρες φουρνιές νεαρών παικτών που όταν παίρνουν προαγωγή στους majors αλλάζουν εντελώς την εικόνα.
Παρόλα αυτά, το μπέιζμπολ αν και άθλημα της μεγάλης ευκαιρίας χαρακτηρίζεται από τους πολέμιους του ως το unfair game. Η έλλειψη μισθολογικού πλαφόν και η απουσία του πολύ συνηθισμένου σάλαρι καπ δημιουργεί τεράστιες ανισότητες στα μπάτζετ των ομάδων. Εδώ, είναι ίσως το μοναδικό σημείο που το μπέιζμπολ μοιάζει με τη λογική των ομαδικών αθλημάτων στην Ευρώπη. Οι Γιάνκις, για παράδειγμα, που θεωρούνται μια από τις πλέον δημοφιλείς παγκοσμίως ομάδες και ένα από τα δυνατότερα brand names του παγκόσμιου αθλητισμού έχουν τη δυνατότητα να ξοδεύουν σε ετήσια βάση 20-40% περισσότερα χρήματα από την επόμενη ομάδα. Το σήμα των Γιάνκις θεωρείται μαζί με το αντίστοιχο της ποδοσφαιρικής Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ως το πλέον αναγνωρίσιμο παγκοσμίως!
Γεγονός που αποφέρει έσοδα εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων μόνο από αναμνηστικά, μπλούζες ή καπελάκια της ομάδας. Παρόλα αυτά οι Γιάνκις σπανίως καταφέρνουν να κερδίζουν το πρωτάθλημα. Έτσι ο χαρακτηρισμός του unfair game αρχίζει σιγά-σιγά να αποτελεί ένα κλισέ παρά μια πραγματικότητα. Χαρακτηριστικό είναι ότι μετά τους τέσσερις τίτλους που κέρδισαν οι Γιάνκις από το 1996 μέχρι το 2000 (έχασαν μόνο τον τίτλο του 1997) έχουν κατορθώσει να πάρουν την τελευταία 15ετία μόλις ένα στέμμα πρωταθλητή! Από τον τελευταίο back to back τίτλο των Γιάνκις το 2000 καμία άλλη ομάδα δεν κατάφερε να πάρει συνεχόμενα πρωταθλήματα και αυτό το διάστημα των 15 ετών με τους εναλασσόμενους πρωταθλητές είναι το μεγαλύτερο στην ιστορία της MLB η οποία δεν είναι και μικρή. Το πρωτάθλημα ξεκίνησε το 1903 και είναι ένα από τα παλαιότερα επαγγελματικά πρωταθλήματα στον πλανήτη. Στην πραγματικότητα, όμως η δημιουργία του πάει πολύ πιο πίσω.
Το 1903 το πρωτάθλημα ενοποιήθηκε και πήρε τη σημερινή του μορφή. Χωρισμένο σε δύο περιφέρειες γινόταν από το 1876! Και η πρώτη επαγγελματική ομάδα στην ιστορία δημιουργήθηκε στο Σινσινάτι ακόμη πιο πίσω το 1869. Φυσικά, ένα πρωτάθλημα που στην πραγματικότητα μετράει 140 χρόνια ζωής κρύβει και πολλούς σκελετούς στα ντουλάπια του. Αλλά για όλα αυτά θα επανέρθουμε μια από τις επόμενες μέρες για να μπαίνουμε, παράλληλα με την έναρξη των φετινών μεταδόσεων από το FOX Sports και τη Nova, και στο κλίμα του μπέιζμπολ.