Δυσκολεύομαι στ΄ αλήθεια όταν πρέπει να επικοινωνήσω πράγματα τα οποία θεωρώ προφανή. Είτε σε προφορικό, είτε σε γραπτό λόγο, δυσκολεύομαι. Αλλά αυτές τις μέρες δεν μπορώ παρά να επιστρέφω σε εκείνες τις κουβέντες του Ουμπέρτο Έκο, όταν ρωτήθηκε για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:
“Τα social media δίνουν σε λεγεώνες ηλιθίων το δικαίωμα να μιλούν, όταν στο παρελθόν μιλούσαν μόνο σε ένα μπαρ μετά από ένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Οδηγούντο σύντομα σε σιωπή, αλλά τώρα έχουν το ίδιο δικαίωμα να ομιλούν, όσο έχει και ένας νομπελίστας. Είναι η εισβολή των ηλιθίων”.
Γράφει ο ποιητής πως “δεύτερη ζωή δεν έχει”. Σιγά που δεν έχει. Έλα, ηλεκτρονικέ μου εαυτέ. Εμπρός. “Στ’ αληθινά στα ψεύτικα, το λέω και το ομολογώ”.
Εμπρός, να βρούμε ακόλουθους. Followers, πως το λένε. Μη μου ζητάτε να τους γνωρίζω, δεν λειτουργεί έτσι το πράγμα. Ξεκινάω με μερικές εκατοντάδες. Γράφω πιασάρικα τσιτάτα, γεμάτα από υποδαυλίζουσες αοριστότητες. Γράψε για “εκείνους”. Υπονόησε “τους άλλους”. Φτιάξε εχθρούς. Νάτοι, έγιναν χιλιάδες. Τώρα πρέπει να τους κρατήσεις. Το διαδικτυακό σου Κολοσσαίο απαιτεί αίμα.
“Ξέρεις δε φταίνε τα λιοντάρια, αν μείνουν νηστικά πεινάνε. Υποταγμένα σε κριτές, υποκριτές και τους μοιραίους. Κήρυκες που από ουρανούς κι από άμβωνες ωραίους…”.
Και κάπου εκεί καταφθάνει ο ορυμαγδός των σχολίων. Οι πιστοί σου ακόλουθοι είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν το πρόσταγμά σου, να σου παραβγούν σε αθλιότητα. Δεν έχουν αυτοί τις ίδιες αγκυλώσεις με σένα, μη σκιάζεσαι. Είναι έτοιμοι να το πάνε ένα βήμα παραπέρα. Να μετατρέψουν τα υπονοούμενά σου σε διαδικτυακό bullying. Άμα λάχει, να πούνε και δυο λογάκια στους οχτρούς, που θα συμμορφωθούν, με το καλό ή το άγριο.
Που και που, όταν ακόμα και για τα δικά σου αδηφάγα στάνταρντς, το πράγμα ξεφεύγει, θα παρέμβεις, σαν καλός πατερούλης, για να νουθετήσεις τα απολωλότα πρόβατα πίσω στο μαντρί. Αλλά το ξέρεις καλά, πως οι οπαδοί σου πια δεν ελέγχονται. Όχι ότι σε νοιάζει. Αλλά το ξέρεις.
Με το πρόσχημα της ελευθερίας της έκφρασης, δίνεις ισότιμο λόγο σε κάθε κομπλεξική, ανόητη, ημιμαθή και κακομαθημένη ύπαρξη. Σε κάθε αμοιβαδοειδή προσωπικότητα που θεωρεί ότι τα κεφαλαία γράμματα είναι η στεντόρεια φωνή που εκλογικεύει τη μοναδική μορφή επιχειρηματολογίας που έχει γνωρίσει ποτέ: τη βία.
Και ο κύκλος ολοκληρώνεται. Τότε, ακόμα και στις σπάνιες στιγμές που η λιλιπούτεια συνείδηση που σου έχει απομείνει σε ωθεί να συμμαζέψεις τη ζούγκλα που εξέθρεψες, είσαι αδύναμος να χρησιμοποιήσεις το ξίφος στον γόρδιο δεσμό. Και βρίσκεις εαυτόν παγιδευμένο. Γιατί είδες πως αυτοί δεν χορταίνουν πια τόσο εύκολα. Τώρα είναι ώρα να γίνεις πρωταγωνιστής στο ίδιο σου το ριάλιτι.
Μικρέ μου ιεροκήρυκα των clicks, σου έχω νέα. Και στη δεύτερη ζωή σου, το ρητό παραμένει το ίδιο αληθινό:
“Δείξε μου τους φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι”.