Ο δεύτερος αγώνας του Παναθηναϊκού στη Βιτόρια ήταν αληθινά χαμένη ευκαιρία σε αντίθεση με τον πρώτο. Όχι γιατί παρουσίασε δραστική βελτίωση αλλά γιατί ο αγώνας εξελίχθηκε στα μέτρα του και κατέληξε στην παράταση με δικό του το ψυχολογικό πλεονέκτημα. Ατυχώς, όμως αυτό δεν φτάνει. Και δεν έφτασε ούτε στο συγκεκριμένο παιχνίδι γιατί για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνοντας όσα γράψαμε στο ξεκίνημα της σειράς ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να κερδίσει με το ένστικτο και όχι με την τακτική.
Σε αυτό το επίπεδο όμως τα παιχνίδια δεν κερδίζονται με το ένστικτο. Ατυχώς, δεν κερδίζονται ούτε από την ηρωική προσπάθεια ενός παίκτη. Η δικαιοσύνη του μπάσκετ ήταν τυφλή και σκληρή με τον Διαμαντίδη. Έκανε μια ασύλληπτη κατάθεση ψυχής στο παρκέ της Φερνάντο Μπουέσα Αρίνα αλλά αυτό δεν αρκούσε. Και δεν αρκούσε γιατί το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα και ο αρχηγός του Παναθηναϊκού δεν είχε συμπαραστάτες στη μοναχική, σχεδόν απελπισμένη, προσπάθεια του για το 1-1.
Πριν κοιτάξουμε μπροστά ας κοιτάξουμε λίγο ακόμη πίσω…Κινδυνεύοντας να φανεί μονότονο και διαρκώς επαναλαμβανόμενο θα ξαναγράψω κάτι που μπορεί κάποιος να βρει και στις αρχειακά καταχωρημένες αναφορές μου στη σειρά. Το βαρόμετρο για τον Παναθηναϊκό στη Βιτόρια ήταν τα σουτ τριών πόντων. Όπως και στον πρώτο αγώνα τα ποσοστά του έμειναν απελπιστικά χαμηλά: 7/28 και αν από αυτό το νούμερο αφαιρεθούν τα 3/6 του Διαμαντίδη και τα 2/4 του Χάινς για τους υπόλοιπους μένει το….2/18. Πάβλοβιτς 0/1, Φώτσης 0/2, Φελντέιν ¼, Καλάθης 0/4, Γκιστ 0/4, Γουίλιαμς ¼. Νούμερα πολύ κοντινά με τα αντίστοιχα του πρώτου αγώνα.
Η παρουσία του Καλάθη συνεχίζει να είναι κατώτερη του αναμενομένου. Αυτή τη φορά δεν είχε καν τις 11 ασίστ του πρώτου αγώνα για να ‘’μασκαρέψουν’’ λίγο τη δεύτερη κακή βραδιά του. Η επιμονή του Τζόρτζεβιτς στον Πάβλοβιτς συνεχίζει να είναι ανεξήγητη. Ειδικά μάλιστα από τη στιγμή που ο Σέρβος φόργουορντ δεν είναι καν δηλωμένος στο πρωτάθλημα κάτι που σημαίνει ότι μόλις και όταν τελειώσει η Ευρωπαϊκή περιπέτεια της ομάδας θα αποτελέσει παρελθόν αφού δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στα ελληνικά πλέι οφ. Ακόμη και αν κάποιος πει ότι η αναφορά στη διαχείριση υλικού και στους χρόνους συμμετοχής είναι μια επιδερμική και ενδεχόμενα επιπόλαιη δημοσιογραφική προσέγγιση υπάρχουν πολύ πιο εξειδικευμένα πράγματα που κάνουν εντύπωση. Όπως το γεγονός ότι ο Διαμαντίδης διαχειρίστηκε στην πραγματικότητα μόλις μια(!) επίθεση της ομάδας στην παράταση.
Ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να αφήσει πίσω του τη Βιτόρια αλλά με το 0-2 να τον καταδιώκει αμείλικτα. Από εδώ και πέρα δεν έχει το δικαίωμα λάθους, ούτε υπάρχουν δικαιολογίες. Οι αγώνες του ΟΑΚΑ θα αποτελέσουν με αφετηρία αυτόν της Τρίτης μια διαφορετική διαδικασία. Το ΟΑΚΑ είναι ένα γήπεδο ‘’μαύρο πηγάδι’’ που καταπίνει τις αντίπαλες ομάδες. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού μαθημένος στα καλά αλλά και στα άσχημα έχει εκπαιδευτεί μπασκετικά και θα σταθεί χωρίς κριτική διάθεση κοντά στην ομάδα. Και στο ΟΑΚΑ αρκεί ενδεχόμενα το ένστικτο για να έρθει το επιθυμητό 2-2.
Αλλά από τη στιγμή που το 2-2 θα έρθει όχι ως προϊόν αληθινής βελτίωσης αλλά της λογικής εκμετάλλευσης μιας πανίσχυρης έδρας ενδεχόμενα για το φινάλε της σειράς θα σημαίνει πολύ λιγότερα πράγματα. Μοιάζει ξεκάθαρο: Ο Παναθηναϊκός για να ελπίζει αληθινά σε μια ιστορικών διαστάσεων ανατροπή πρέπει να το πετύχει μέσα από μια λογική διαδικασία και μέσα από ένα οργανωμένο παιχνίδι που θα βασίζεται στην τακτική διαφοροποίηση της ομάδας. Για την ώρα το 0-2 αδικεί κατάφορα και οδυνηρά μόνο τον Διαμαντίδη. Ούτε την υπόλοιπη ομάδα, ούτε τον Τζόρτζεβιτς για τα όσα (δεν) έκαναν στα δύο ματς της Βιτόρια.
