Στην τελική ευθεία μιας εντυπωσιακής και ιδιαίτερα ανταγωνιστικής διοργάνωσης, τέσσερις ευρωπαϊκές ομάδες δίνουν τα πάντα για να κόψουν πρώτες το νήμα. Έχουν ποιότητα, άντεξαν στην πίεση. Καμία δε θα είναι ευχαριστημένη χωρίς τελικό.
Σε κανέναν δε μπορεί κάποιος να πει οτιδήποτε αφού κατάφερε να φτάσει μέχρι εδώ. Από την γεμάτη ταλέντο και προσωπικότητα Γαλλία στο εντυπωσιακό επιθετικά Βέλγιο. Και από την… καταδικασμένη να πάει το τρόπαιο… στο σπίτι Αγγλία, μέχρι την Κροατία μιας σπουδαίας ποδοσφαιρικής γενιάς με παίκτες-προσωπικότητες αλλά και καλή ομάδα.
Η Γαλλία έβγαλε σε ένα ακόμη παιχνίδι τη προσωπικότητα που διαθέτουν κάποιοι παίκτες της, αλλά και τη διαφορά ατομικής ποιότητας από τους αντιπάλους. Ο Ντεσάν εξακολουθεί (βάσει επιλογών) να μοιάζει φοβισμένος ακόμη κι όταν δεν υπάρχει λόγος, αλλά δε το έχει πληρώσει. 4-2-3-1 με τον αμυντικό μέσο Τολισό σε θέση εξτρέμ και ρόλο επιπλέον δουλειάς στα χαφ… Σε ένα χώρο που έχει Πογκμπά και Καντέ να αλληλοσυμπληρώνονται με τον πρώτο να παίρνει μέτρα στο γήπεδο και να λειτουργεί περισσότερο ως «8» και τον δεύτερο να… καταρρίπτει ρεκόρ αποστάσεων, συνδυάζοντας εξυπνάδα, τοποθετήσεις, αντίληψη και καλή πρώτη πάσα από την άμυνα στη μεσαία γραμμή.
Τόσο στο ματς με την Αργεντινή όσο και σε αυτό με την Ουρουγουάη, οι Γάλλοι προηγούνται και αμέσως δίνουν χώρο στον αντίπαλο. Απέναντι στην κάκιστη αγωνιστικά και τακτικά Αργεντινή και κόντρα στην πολύ καλή ανασταλτικά αλλά περιορισμένων δυνατοτήτων (πόσο μάλλον χωρίς τον Καβάνι) Ουρουγουάη. Και στα δύο ματς η Γαλλία κινδύνευσε να χάσει τον έλεγχο επειδή φοβήθηκε. Αν κάτι υπάρχει που οφείλει να την ανησυχεί είναι ο φόβος ή αλλιώς η… επιφυλακτικότητα, που βγάζει στις επιλογές ο προπονητής και η ομάδα στο γήπεδο σε κάποιες στιγμές.
Τα τελευταία χρόνια άπαντες μιλούν για το ατομικό ταλέντο των Βέλγων που δεν μετουσιώθηκε ποτέ σε ένα καλό ποδοσφαιρικό σύνολο. Ο Μαρτίνεθ το πέτυχε. Κατάφερε να βελτιώσει αισθητά το «όσα πάνε κι όσα έρθουν». Έδωσε ρόλους στο ανασταλτικό κομμάτι και πόνταρε στην ταχύτητα και το ταλέντο των παικτών του στην επίθεση.
Το πρώτο ημίχρονο απέναντι στη Βραζιλία είναι σεμινάριο για το πώς περιμένεις έναν καλύτερο αντίπαλο και τον «χτυπάς» στο ανοιχτό γήπεδο. Χωρίς να κλειστείς και χωρίς να είσαι παθητικός. Ελέγχοντας χώρους και βγάζοντας ενέργεια στην άμυνα.
Το δεύτερο είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Όταν οι Βέλγοι αισθάνθηκαν να πιέζονται στην άμυνα έβγαλαν ανασφάλεια. Με δεδομένο ότι μια εξαιρετική ομάδα όπως η Βραζιλία άσκησε την πίεση, η ομάδα του Μαρτίνεθ χρειάστηκε μπόλικη τύχη και έναν εξαιρετικό τερματοφύλακα για να πάρει την πρόκριση.
Η Αγγλία είναι ομάδα που έχει σφραγίδα του προπονητή της. Με εξαιρετικές τοποθετήσεις στο γήπεδο, προσοχή στο τακτικό κομμάτι και προτεραιότητα να μην επιτρέπει στον αντίπαλο να την πιέζει, βγάζει εικόνα ασφάλειας στο παιχνίδι της. Ομάδας στην οποία δύσκολα κάνεις φάση, αλλά παράλληλα έχει τις μονάδες να σου δημιουργήσει προβλήματα και κυρίως, έτοιμης να εκμεταλλευτεί κάθε στατική φάση. Τεράστιο πλεονέκτημα σε τέτοιο τουρνουά και με τόσο μικρές αγωνιστικές διαφορές.
Ομάδα που όμως δεν είναι μαθημένη στην επιτυχία σε σημείο που υπάρχουν στιγμές που μοιάζει να την φοβάται… Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του αγώνα με την Κολομβία, όπου έδειχνε να ελέγχει απόλυτα την κατάσταση μέχρι τη στιγμή που προηγήθηκε στο σκορ και να χάνει κάθε έλεγχο αμέσως μετά δεχόμενη και το γκολ στα… χασομέρια.
Ο Κέιν και οι στόπερ είναι δύσκολα αντιμετωπίσιμοι. Οι τρεις στον άξονα της μεσαίας γραμμής με Γιανγκ και Τρίπιερ «κούμπωσαν» καλά. Αν είχε κι έναν καλύτερο Στέρλινγκ…
Η θεωρητικά λιγότερο δυνατή από τους τέσσερις είναι η Κροατία. Ομάδα με ρόλους και αρχές στο παιχνίδι της. Στοιχεία που έβαλαν στο ρεπερτόριό τους παίκτες που αγωνίζονται σε μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους. Η Κροατία αξιοποιεί την ευκαιρία που είχε αυτή η χρυσή γενιά της. Με σπουδαίους παίκτες και καλύτερο όλων τον Μόντριτς. Ήταν λαμπερή με την Αργεντινή αξιοποιώντας της χτυπητές αδυναμίες της ομάδας του Σαμπάολι. Ήταν σοβαρή, όχι όμως πειστική για τελικό, στα παιχνίδια που ακολούθησαν με Δανία και Ρωσία. Μειονέκτημά της ενόψει της συνέχειας ότι είναι η πιο καταπονημένη από τις τέσσερις έχοντας παίξει παράταση στα τελευταία δύο παιχνίδια της. Επιτυχία έχει κάνει ήδη. Ταβάνι πάντως δεν έχει πιάσει και τα λόγια του Μόντριτς για ευκαιρία αυτής της ποδοσφαιρικής γενιάς της χώρας, μαρτυρούν ότι πλέον υπάρχει και πίεση. Το βλέπουν σαν ευκαιρία. Και είναι…