Συμπληρώθηκε ένας μήνας από την έναρξη του μουντιάλ και έχω μείνει με την εντύπωση, ότι οι σημαντικοί αγώνες δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα.
Ορισμένοι πιστεύουν ότι αύριο θα δούμε έναν τελικό βγαλμένο από ένδοξο παρελθόν, όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως δείχνουν, ή τουλάχιστον, όπως θέλουν να τα παρουσιάζουν ορισμένοι, που ανέκαθεν είχαν μια τάση να ωραιοποιούν τους πάντες και τα πάντα.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι για να παρακολουθήσουμε έναν πραγματικά μεγάλο τελικό θα πρέπει να περιμένουμε ακόμη τέσσερα χρόνια, μέχρι την επόμενη διοργάνωση στο Κατάρ, αφού ο αυριανός θυμίζει περισσότερο φινάλε από μεσογειακούς αγώνες.
Συμπτωματικά και οι δυο χώρες βρέχονται από τη Μεσόγειο και συμμετέχουν ενεργά σε αυτούς.
Γι΄αυτούς που λατρεύουν τις εκπλήξεις βέβαια ήταν ονειρεμένο φινάλε, αυτή η κόντρα ανάμεσα στην όντως εξαιρετική Γαλλία και την σύγχρονη σταχτοπούτα του ποδοσφαίρου Κροατία.
Δεν θέλω να είμαι άδικος. Oι δυο ομάδες ήταν φιλότιμες και στο τέλος κατάφεραν να κάνουν την υπέρβαση, ωστόσο, για μένα προσωπικά αυτό δεν σημαίνει κάτι.
Φιλότιμοι είναι και οι πυροσβέστες που δίνουν μάχη με τις φλόγες και οι στρατιώτες που φυλάνε τα σύνορα.
Κακά τα ψέματα, όταν παραδοσιακές δυνάμεις του παγκοσμίου ποδοσφαίρου απουσιάζουν από ένα τελικό, τότε έχουμε φαγητό χωρίς αλάτι.
Δυστυχώς δεν θα δούμε στη Μόσχα τα θηρία που περιμέναμε, δηλαδή την Βραζιλία, την Αργεντινή, ή την Γερμανία, όπως δεν είδαμε σε αυτό το μουντιάλ, παραδοσιακές δυνάμεις, όπως η Ολλανδία και η Ιταλία.
Θα παρακολουθήσουμε λοιπόν με ενδιαφέρον την προσπάθεια της Κροατίας, των φιλότιμων Τσόρλουκα, Βρσάλκο και Μπρόζοβιτς και θα χαρούμε ακόμα και αν ηττηθεί.
Άξια φιναλίστ, αν και με αρκετή δόση τύχης, καθώς πέρασε δια πυρός και σιδήρου *(στα πέναλτι) Δανία, Ρωσία και στην παράταση την αφελέστατη Αγγλία (η οποία έπρεπε να είχε καθαρίσει το ματς από το ημίχρονο).
Ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά για την ηρωική τους προσπάθεια, αλλά μέχρι εκεί.
Δεν με τρελαίνει ο τελικός και δεν είναι αυτός που ονειρευόμουν να δω.
Ούτε περιμένω να παρακολουθήσω κάτι ιδιαίτερο αύριο, καθώς συμπληρώνω σε λίγο τα 52 και έχω προλάβει μια Βραζιλία με αληθινούς ζογκλέρ, την Αργεντινή του Μαραντόνα και την σκουάντρα ατζούρα των Τζόφ, Ταρντέλι, Αλτομπέλι.
Με την μετατροπή του ποδοσφαίρου σε βιομηχανία θεάματος, συνέπεια της ελεύθερης αγοράς και του σύγχρονου μάρκετινγκ, το λαοφιλές άθλημα βαδίζει προς το χείλος του γκρεμού.
Το βλέπετε κάθε χρόνο και ίσως το διαπιστώσατε σε αυτό το μουντιάλ.
Ούτε μπάλα της προκοπής είδαμε, αλλά ούτε πρωτοεμφανιζόμενους σταρ, εκτός από τον Εμπαπέ, που δείχνει να ξεχωρίζει όπως η μύγα μέσα στο γάλα.
Τρέξιμο, δύναμη και από φαντασία μηδέν.
Ούτε μια ντρίπλα της προκοπής, ούτε μια ενέργεια που θα μας μείνει χαραγμένη στη μνήμη.
Τα υπόλοιπα ας τα αναλύσουν καλύτερα εκείνοι που χρόνια τώρα προσπαθούν να σας πείσουν ότι το ποδόσφαιρο αλλάζει προς το καλύτερο.
Αν συμφωνείτε μαζί μου μπείτε μαζί μου στο κλαμπ των ρομαντικών του ποδοσφαίρου, αν όχι χαρείτε την αυριανή αναμέτρηση και απολαύστε το υπερθέαμα.