Είχα την τύχη, εκεί λίγο πριν από τα 13 μου χρόνια, να παρακολουθήσω την πρώτη συναυλία των Maiden στην Αθήνα. Τρίτη και 13 (Σεπτεμβρίου 1988), έφυγα νωρίς από το σχολείο, μια και στις 2 το μεσημέρι ήμουν ήδη έξω από το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Τα καλά του να έχεις μεγαλύτερο αδελφό… Ακόμα καλύτερο το γεγονός ότι ο αδελφός μου Σωτήρης με πήρε μαζί του, παρά το ότι μας χωρίζουν 5,5 χρόνια και εγώ παραήμουν μικρός για κάτι τέτοιο. Μπήκαμε στο γήπεδο με το που άνοιξαν οι πόρτες, η είσοδος για τον αγωνιστικό χώρο γινόταν από τη σκεπαστή, η παρέα του αδελφού μου πήγε τρέχοντας μπροστά στη σκηνή, εμένα με άφησαν στην 9 και εκεί δώσαμε ραντεβού μετά τη λήξη του live. Εγώ, με την ησυχία μου διέσχισα το γήπεδο, πήγα μπροστά μπροστά από το πλάι, ενάς security της εποχής – μαλλιάς δηλαδή, που δούλευε εκείνη τη μέρα – με ανέβασε πάνω στο ξύλο που χωρίζει τον κόσμο από τη σκηνή, καθώς ήμουν “μια σταλιά” και από εκείνη την προνομιούχο θέση παρακολούθησα όλη τη συναυλία. Σιγά μην καθόμουν στο απέναντι πέταλο από τη σκηνή…
Προχθές 30 χρόνια μετά, πήγα στη Μαλακάσα. Εδώ και αρκετά χρόνια οι συναυλίες έχουν γίνει όπως θα έπρεπε: Χωρίς υποψία επεισοδίων, δικαίωμα στην παρακολούθησή τους έχουν όλοι, τα παραδοσιακά κολλητά παντελόνια, έχουν δώσει τη θέση τους σε βερμούδες, φόρμες και ό,τι ποθεί ο καθένας, γονείς περιμένουν τα παιδιά τους ακριβώς απ’ έξω, αν δεν θέλουν να είναι μέσα μαζί τους, αστυνομικοί δεν υπάρχουν πουθενά. Δεκαετία 80 live και… ξύλο πήγαιναν χέρι χέρι, πλέον είναι άγνωστες έννοιες μεταξύ τους. Τουλάχιστον η μουσική είναι ένα είδος ψυχαγωγίας που έχουμε γίνει Ευρώπη και ας μας πονάει εμάς τους “ποδοσφαιρικούς” που στον αθλητισμό παραμένουμε στην κακή πλευρά της δεκαετίας του 80, έχοντας προσθέσει την αρνητική πλευρά της δεκαετίας του 2010.
Τριάντα χρόνια μετά το πρώτο τους ραντεβού με το ελληνικό κοινό – το πρώτο μεγάλο συγκρότημα αυτού του είδους μουσικής που ήρθε στην Ελλάδα – οι Βρετανοί, γύρω στα 60 τους πλέον, συνεχίζουν να αποδεικνύουν αυτό που από τα πρώτα τους βήματα ήταν ξεκάθαρο: Είναι οι πρωτοπόροι στο είδος τους. Είναι εκείνοι που το “περιθωριακό” heavy metal, το έκαναν παγκόσμια βιομηχανία. Στα τέλη της δεκαετίας του 70 οι άνθρωποι της δισκογραφικής εταιρείας EMI τους είχαν δει σε ένα club να παίζουν και έστω κι αν δεν τους άρεσε καθόλου αυτό που άκουγαν, καταλάβαιναν ότι έχουν ρεύμα και ότι όλοι μαζί… χτυπιούνται. Έτσι αποφάσισαν να τους κάνουν συμβόλαιο και όλα να πάρουν το δρόμο τους. Ο μπασίστας και ιθύνων νους του συγκροτήματος Steve Harris, έβλεπε τα όνειρά του να παίρνουν σάρκα και οστά…
Στον τίτλο αναφέρω ότι οι Maiden είναι όπως ένας ποδοσφαιρικός οργανισμός. Το εξηγώ: Στο… αγωνιστικό κομμάτι, ακολουθούν την εξέλιξη. Στο live της Παρασκευής, ακούγοντας τα κομμάτια, ακόμα και να μην τα ήξερες, καταλάβαινες ποια είναι γραμμένα τη δεκαετία του 80 και ποια μεταγενέστερα. Μουσικά το aces high ή το the number of the beast, είναι τελείως διαφορετικά από το sign of the cross, for the greater good of god κλπ. Ο ήχος τους, λες και παίζουν play back, θαρρείς και ακούς κάποιο γραμμένο live.
Από το ξεκίνημα τα μέλη του συγκροτήματος απασχολούσαν το κοινό, μόνο με τη μουσική τους. Heavy metal χωρίς ναρκωτικά, γίνεται; Προφανώς και γίνεται – κάτι σαν το οργανωμένοι οπαδοί και ναρκωτικά που είναι αυτονόητο ότι δεν είναι όλοι υπό την επήρεια. Ο σεβασμός είναι μία λέξη που τους ακολουθεί και φάνηκε και προχθές: Ξεκίνησε το show με καθυστέρηση προκειμένου να φτάσουν όλοι, μια και η συναυλία είναι sold out, είπε μεταξύ άλλων ο τραγουδιστής τους Bruce Dickinson. Οι οπαδοί, κάθε ηλικίας. Το ποδοσφαιρικό “from father to son”, εδώ έχει εφαρμογή. Οι Maiden έχουν τη δική τους μασκότ, μόνο που ο eddie είναι πρωταγωνιστής. Από τη δεκαετία του 80 μετέτρεψαν τα live τους σε ακριβές παραγωγές, στο πλαίσιο της “Legacy Of The Beast World Tour” το… τερμάτισαν. Σχεδόν κάθε τραγούδι και διαφορετική σκηνική προσέγγιση. Οι οπαδοί τους είναι… στρατός (με την καλή έννοια): Δε νοείται να πας σε live τους και να φοράς κάτι άλλο από μπλούζα του συγκροτήματος. Είναι οι μοναδικοί που 8 στους 10 έχουν κάποια μπλούζα στην οποία απεικονίζεται ο eddie. Προφανώς και συρρέουν απ’ όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας για να τους δουν οι θαυμαστές τους – εδώ δεν απαγορεύεται η μετακίνηση οπαδών. Και βέβαια, εκείνοι, μέσα από το site τους, διαθέτουν προς πώληση ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς: μπλούζες, ποδοσφαιρικές φανέλες (παίζουν και οι ίδιοι), φούτερ, βερμούδες (για όλους τους ενδιαφερόμενους), καπέλα, καρτούν, τσάντες, πινάκια, ακουστικά, πόστερς κλπ. Έχοντας το know how της βιομηχανίας του θεάματος, ολοκληρώνοντας την καριέρα τους, μην τους δούμε να παίρνουν καμία ποδοσφαιρική ομάδα για να εφαρμόσουν εκεί τη στρατηγική τους…