Όταν μεγαλώνεις με τις ποδοσφαιρικές αρχές της Μπαρσελόνα, είναι δεδομένο πως ένα βασικό στοιχείο του παιχνιδιού σου είναι η καλή πάσα. Προπονημένος παρέα με Πικέ, Μέσι και τους υπόλοιπους της σπουδαίας γενιάς της “Μασία” εξελίσσεσαι ακόμη γρηγορότερα.
Ο Σεσκ Φάμπρεγας, όπως και ο ίδιος παραδέχεται, δε φημίζεται για την έκρηξη, την ταχύτητα και τη δύναμη στο παιχνίδι του. Αν τα είχε κι αυτά θα ήταν σε άλλη διάσταση…
Είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα των εξαιρετικών επιλογών της ακαδημίας της Μπαρσελόνα. Όχι φυσικά γιατί δεν είναι σπουδαίος, αλλά γιατί δε το εκτίμησαν και αρχικά τον άφησαν να φύγει. Ανάλογες… αστοχίες έκτοτε δεν υπάρχουν στους Καταλανούς.
Όταν η ‘Αρσεναλ τον βρήκε στα 16 του χρόνια, ίσως να μην υπήρχαν άνθρωποι που θα περίμεναν πως θα πετύχει όσα πέτυχε και θα βάλει το όνομά του στο βιβλίο “Γκίνες”. Συμπληρώνοντας 100 ασίστ στην Πρέμιερ Λιγκ από το 2016, είναι δεύτερος στη σχετική λίστα πίσω από τον Ράιαν Γκιγκς, όμως τις έφτασε σε μικρότερο διάστημα από τον Ουαλό.
Και μόνο αυτό το γεγονός, δείχνει πόσο σπουδαίος είναι. Στη Μπαρσελόνα γύρισε, μετά την Άρσεναλ, όμως ποτέ δεν εισέπραξε την εκτίμηση που θα έπρεπε. Τα χρόνια του στους κανονιέρηδες, από το 2003 έως και το 2011 ήταν τα δημιουργικότερα στην καριέρα του.
Ο Φάμπρεγας δεν σκοράρει κάθε αγωνιστική. Δεν διεκδίκησε ποτέ (όπως ο Μέσι ή ο Ρονάλντο) τον τίτλο του κορυφαίου της χρονιάς. Δεν πέρασε ποτέ 4-5 αντιπάλους για να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα, ούτε και… απογειώθηκε στο οριζόντιο δοκάρι για να κάνει ψαλίδι και να σκοράρει.
Όχι. Δεν είναι ανάλογα εντυπωσιακός με άλλους. Στα καλά του χρόνια όμως (και ήταν πολλά αυτά) ήταν πολυτιμότερος από πολλούς.
Είναι δύσκολο να μπορείς να πασάρεις με μια επαφή σε οποιοδήποτε σημείο του γηπέδου. Είναι δύσκολο να έχει αντίληψη του χώρου και αξιοποίησή του για να δώσεις τη μπάλα σε τέτοιο βαθμό. Είναι… βουνό να μοιράζεις ασίστ απέναντι σε αγγλικές άμυνες στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου με τέτοια ευκολία.
Παράλληλα είναι δύσκολο έχοντας πετύχει όλα αυτά στο γήπεδο να παραμένεις προσηλωμένος και στρατιώτης μιας ομάδας που παίζει… μπαλάρα, όμως κερδίζει μόνο ένα κύπελλο.
Τα τρία πρωταθλήματα της καριέρας του ήρθαν αργότερα, ένα με τη Μπαρσελόνα και δύο με την Τσέλσι.
Ο Φάμπρεγας μπορεί να μην αφήσει πίσω του το βάρος του ονόματος του Μέσι ή του Ρονάλντο. Δεδομένα όμως, για τους προπονητές του και για τους λάτρεις του ποδοσφαίρου (και όχι της μπάλας) θα αφήσει την εικόνα ενός υπερπολύτιμου ποδοσφαιρικού εργαλείου που είχε τη δυνατότητα να ξεκλειδώσει με ένα άγγιγμα τις αντίπαλες άμυνες.
Την εικόνα ενός ποδοσφαιριστή που με τα αγγίγματα της μπάλας και τις εμπνεύσεις του έκανε ομορφότερο το παιχνίδι. Κυρίως όμως ενός τύπου που πάνω απ’ όλα έκανε σταρ την ομάδα και όχι την πάρτη του.