Είναι ξεκάθαρο ότι στην ελληνική κοινή γνώμη ο νικητής ενός ντέρμπι αιωνίων απολαμβάνει κάτι περισσότερο από την ευφορία της νίκης: Την ασυλία. Τουλάχιστον μέχρι την επόμενη ήττα ή το επόμενο ντέρμπι. Κάτω από αυτό το πρίσμα ο Παναθηναϊκός νικητής και σχετικά άνετα δύο διαδοχικών ντέρμπι έχει αυτή την πολυτέλεια. Να αφήσουν οι έξωθεν σειρήνες τον Πασκουάλ και το επιτελείο του να δουλέψουν πιο ήρεμοι. Πλεονέκτημα που πλέον δεν διαθέτει η πλευρά του Ντέιβιντ Μπλατ. Μπορεί θεωρητικά η όλη κατάσταση να είναι άδικη για τον νικητή Παναθηναϊκό και υπερβολική για τον ηττημένο Ολυμπιακό αλλά η πραγματικότητα μοιάζει λίγο διαφορετική μακριά από κραυγές, οιμωγές και στείρους πανηγυρισμούς.
Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός έχουν πολλά αγωνιστικά προβλήματα που πολύ απλά τα αποτελέσματα των δύο ντέρμπι ‘’μασκάρεψαν’’ τα θέματα του πρώτου και μεγιστοποίησαν τα ζητήματα του δεύτερου. Τα δύο ντέρμπι είχαν ένα ξεκάθαρο νικητή αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι είχαν δύο ηττημένους.
Ο Παναθηναϊκός εκμεταλλεύτηκε άριστα τον παράγοντα έδρα και κυρίως ότι βρήκε όχι ένα ή δύο αλλά τρεις διαφορετικούς παράγοντες Χ στα δύο ματς. Την ενέργεια του Αντετοκούνμπο και το μεστό παιχνίδι του Λεκαβίτσους στον πρώτο αγώνα και το σόου του Νίκου Παππά στο δεύτερο ημίχρονο του δεύτερου ντέρμπι. Όταν βρίσκεις τρεις αστάθμητους παράγοντες να αλλάξουν τη ροή των αγώνων κερδίζεις δίκαια όχι μόνο τον Ολυμπιακό αλλά οποιονδήποτε αντίπαλο.
Παρόλα αυτά μια προσεκτική ματιά και στη ροή και στη στατιστική του Κυριακάτικου ντέρμπι δείχνει το αυτονόητο. Ο Παναθηναϊκός πόναγε και πονάει στο μακρινό σουτ. Το ποσοστό του στην Ευρωλίγκα φλερτάρει πλέον με το 25%, νούμερο απαγορευτικό σε μια λίγα που το ‘’τρέχω και σουτάρω’’ δεν είναι μόνο προνόμιο της Χίμκι αλλά κρίνει ολοένα και περισσότερα παιχνίδια. Την Κυριακή πριν ο Παππάς πάρει το….όπλο του ο Παναθηναϊκός είχε 0/10 τρίποντα. Και στο τέλος του αγώνα όλοι οι υπόλοιποι παίκτες της ομάδας –πλην Παππά- είχαν 3/18 τρίποντα! Ένα ελάχιστα ενθαρρυντικά 18%. Ο Πασκουάλ και το επιτελείο του που προσωπικά σέβομαι απεριόριστα υποστηρίζουν ότι το όλο θέμα είναι ψυχολογικό και ότι εφόσον βρίσκονται τα ελεύθερα σουτ κάποια στιγμή θα μπουν. Είναι εξαιρετικά πιθανό να έχουν δίκαιο αλλά υπάρχουν και μερικές ακόμη λεπτομέρειες πάνω στο ίδιο θέμα που δεν μπορούν να παραβλέψει κάποιος. Ο Νικ Καλάθης εμφανίζεται το ίδιο εκνευρισμένος φέτος όπως και πριν από μια διετία όταν η χτυπητή αδυναμία του στο μακρινό σουτ είχε γίνει viral στα social media και όχι από τους αντίπαλους οπαδούς. Το γεγονός ότι απροκάλυπτα οι αντίπαλοι προπονητές του δίνουν απλόχερα τα μακρινά σουτ και ορισμένοι όπως ο Γιασικεβίτσους το παραδέχονται και δημόσια ως βασική αμυντική στρατηγική τους μοιάζει να τον εκνευρίζει και να τον βγάζει από τον ρυθμό του για μεγάλα διαστήματα σε κάθε αγώνα. Τα φετινά του νούμερα πάντως είναι ακόμη πολύ μακριά από τα αντίστοιχα περσινά που δικαίως τον είχαν βάλει στο μίξερ για την ανάδειξη του MVP της Ευρωλίγκα και αν δεν υπήρχε το hype γύρω από τον Ντόντσιτς ενδεχόμενα και να έπαιρνε αυτό που του άξιζε. Παράλληλα, ο Παναθηναϊκός έχει μια ιδιότυπη χημεία στις θέσεις των ψηλών. Βασίζεται σε ποσοστό 90% στην παρουσία των Γκιστ και Λάσμε, ο Μήτογλου έκανε ένα πολύ ενθαρρυντικό ξεκίνημα, έχει όλο το μέλλον μπροστά του αλλά το συγκεκριμένο διάστημα έχει φοβερές μεταπτώσεις, ο Βουγιούκας παίζει μερικά δίλπετα ή τρίλεπτα και ο Παπαγιάννης πολύ πίσω σε δουλειά και σε φόρμα είναι μόνιμα εκτός rotation και θα αργήσει να μπει στα σχέδια του Πασκουάλ. Ο Λάσμε είναι ικανός να κάνει πολλά μικρά πράγματα που βοηθάνε χωρίς να κτυπάνε στο μάτι αλλά ούτε αυτός, ούτε ο ταλαιπωρημένος από τραυματισμούς Γκιστ είναι πια στην πρώτη τους νιότη. Ο Πασκουάλ έχει θέματα να λύσει και αν αυτό συνδυαστεί με την σιβυλλική δήλωση του ιδιοκτήτη της ομάδας («Αυτούς ζήτησε, αυτούς πήραμε, ας τους κάνει να παίξουν καλύτερα’’) μετά το ντέρμπι και θεωρητικά σε στιγμές ευφορίας και ικανοποίησης γίνεται αντιληπτό ότι οι δύο νίκες στα ντέρμπι του έδωσαν χρόνο αλλά όχι απεριόριστο για να βελτιώσει την ομάδα του. Προφανώς, λιγότερο χρόνο από αυτόν που επιθυμεί ο Ισπανός. Όσοι ξέρουν πρόσωπα και γεγονότα ξέρουν παράλληλα ότι οι μεταγραφικές επιλογές ήταν σε ποσοστό 99% δικές του και ότι η μοναδική διοικητική παρέμβαση είχε να κάνει με την παραμονή και ανανέωση του Νίκου Παππά. Επίσης, προφανώς αν τα ελεύθερα σουτ μπουν τότε όλα αυτά θα ξεχαστούν πολύ γρήγορα αλλά ο συνδυασμός του 25% στο τρίποντο με την παραδοσιακή αδυναμία του Παναθηναϊκού να κερδίζει εκτός ΟΑΚΑ δεν αποτελούν πολύ ενθαρρυντικό συνδυασμό.
Στην απέναντι όχθη ο Ντέιβιντ Μπλατ βίωσε το ελληνικό roller coaster πολύ γρήγορα. Από την comfort zone των δύο εκτός έδρας νικών και τον ενθουσιασμό για το εξπρές που πήγαινε κατευθείαν στη Βιτόρια βρίσκεται στην άβολη θέση να μετράει 4 ήττες στους τελευταίους πέντε αγώνες. Η μοναδική νίκη είναι μια ήσσονος σημασίας επί του Λαυρίου και μέσα στις δύο ήττες συμπεριλαμβάνονται οι ‘’απαγορευμένες’’ στο μυαλό του μέσου φωνακλά και αδαή οπαδού με τον Παναθηναϊκό. Πέρα όμως από τις λαϊκές αντιδράσεις που συνήθως γίνονται από ανθρώπους άσχετους με το αντικείμενο και σχετικούς μόνο με τη σπέκουλα μέσω διαδικτύου ούτε τα προβλήματα του Ολυμπιακού κρύβονται.
Η περιφέρεια της ομάδας μοιάζει ήδη κουρασμένη, δεν διαθέτει αθλητικότητα και σίγουρα δεν μπορεί να υλοποιήσει σε σταθερή βάση το όραμα του Μπλατ. Μην ξεχνάμε ότι το καλοκαίρι μιλούσε για μια επίθεση ικανή να σκοράρει 90 plus πόντους σε κάθε αγώνα και να κάνει outscore τους αντιπάλους της. Αφήστε στην άκρη τα δύο ντέρμπι που είναι ματς ειδικών συνθηκών. Outscore αν δεν κάνω λάθος είναι αυτό που πέτυχε στο ΣΕΦ η Αρμάνι. Με γκαρντ όπως οι Τζέιμς, Νέντοβιτς, Μίτσοφ που μοιάζουν αεροδυναμικοί. Λογικά, εκείνο το βράδυ και όχι τα δύο του ΟΑΚΑ ο Μπλατ είδε το όνειρο του να γίνεται εφιάλτης. Η μήπως όχι; Το καταθέτω μετά λόγω γνώσεως και όχι σαν μια εικασία. Ο ίδιος έχει πει στη διοίκηση του Ολυμπιακού ότι θέλει πίστωση χρόνου μέχρι τον Φεβρουάριο για να λειτουργήσει το σύνθετο μοντέλο του. Σαφώς και τη δικαιούται. Σαφώς και ξέρει καλύτερα. Η απορία όμως είναι απλή και για την ώρα άλυτη. Στο διάστημα που μεσολαβεί μέχρι τον Φεβρουάριο, ας πούμε τρεις γεμάτους μήνες, θα γυρίσει πίσω τον χρόνο για τον Σπανούλη ή θα προσθέσει αθλητικά προσόντα στον Στρέλνιεκς και τον Μάντζαρη για να μπορέσει να πιέζει αξιοπρεπώς στην άμυνα και να παίζει τις παραλλαγές της Princeton offense που λατρεύει αλλά απαιτούν διαρκή κίνηση των παικτών, πολλές πάσες και ακροβολισμένους σουτέρ στις τέσσερις γωνίες του παρκέ; Αν όντως μπορεί να το πετύχει θα πρέπει να απαντηθεί το αμέσως επόμενο ερώτημα. Στη θέση 5 και πίσω από τον Μιλουτίνοφ θα γίνει ξαφνικά αμυντικός ογκόλιθος ο Λεντέι; Ο Αμερικάνος σίγησε μερικούς από τους επικριτές του με την φοβερή επιθετική παρουσία του στο ΟΑΚΑ αλλά για όσους μετράνε διαφορετικά τα μεγέθη ας δούμε και τι ακριβώς έκανε στην άμυνα την ώρα που φόρτωνε συστηματικά το καλάθι του Παναθηναϊκού και αποτελούσε το Α και το Ω της επίθεσης. Ο λογαριασμός δεν θα βγει θετικός όπως πλέον δεν βγαίνει θετικός και για τον Σπανούλη. Όσο απροκάλυπτα οι αντίπαλοι προπονητές αφήνουν τον Καλάθη να σουτάρει άλλο τόσο απροκάλυπτα οι προπονητές που αντιμετωπίζουν τον Ολυμπιακό στοχεύουν συστηματικά τον Σπανούλη στην άμυνα γεγονός που αφενός τον εκνευρίζει και αφετέρου τον κουράζει αφού ο αθλητικός εγωισμός του τον υποχρεώνει να καταναλώνει πολύ περισσότερη ενέργεια στο πίσω μέρος του γηπέδου. Και να του λείπει πλέον η ενέργεια στην επίθεση.
Να το ξαναγράψω για να μην παρεξηγηθώ: Τρέφω απεριόριστο σεβασμό και στις προσωπικότητες και στο προπονητικό μέγεθος-γνώσεις τόσο του Πασκουάλ όσο και του Μπλατ. Ας μου επιτραπεί καταθέτοντας όλες αυτές τις ενστάσεις να προσθέσω μια δική μου αυθαίρετη ερμηνεία. Είναι δίκαιο να ζητάνε πίστωση χρόνου. Κανείς δεν κέρδισε την Ευρωλίγκα τον Νοέμβριο, όπως και κανείς δεν την έχασε. Έχω όμως την αίσθηση ότι όσο επιμένουν πως η χημεία των ομάδων που δημιούργησαν το καλοκαίρι είναι σωστή και χωρίς αδυναμίες τόσο περισσότερο ο μέσος μπασκετόφιλος θα υποψιάζεται ότι απλά θέλουν να τραβήξουν τη χρονιά μέχρι τους τελικούς των ελληνικών πλέι οφ. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός θα βρουν λόγω εμπειρίας τον τρόπο να στριμωχτούν στην οκτάδα της Ευρωλίγκα αν και αυτό είχαμε προβλέψει ότι θα είναι πιο δύσκολο από κάθε άλλη χρονιά και το γράψαμε πολύ νωρίς http://www.novasports.gr/bloggers/dimitris-karudas/article/412916/o-duskolos-dromos-gia-tis-16-nikes/ Όποια και αν είναι η κατάληξη της Ευρωπαϊκής τους περιπέτειας μοιάζει οι δύο έμπειροι και έξυπνοι προπονητές να κοιτάζονται αντικριστά στον ίδιο καθρέφτη και να μονολογούν: Θα σε κερδίσω τον Μάιο και θα σώσω τη χρονιά μου. Μακάρι να βγω ψεύτης και το παράθυρο για μια μεγάλη πορεία στην Ευρωλίγκα να είναι ακόμη ανοιχτό.