Οι Ισπανοί χρειάστηκαν 87 δευτερόλεπτα για να βγάλουν με την πρώτη άμεση σε πάσες συνεργασία τους τελική προσπάθεια με την κεφαλιά του Όλμο.
Στο 14′ ο Κόκε είχε την πρώτη κλασσική ευκαιρία των Ισπανών και την δική του για να πετύχει το πρώτο γκολ του με τα χρώματα της Ισπανίας μετά από εκείνο με την Ελπίδων κόντρα στην Κροατία το 2011.
Όταν στο 26′ ο Ράμος δίνει τη μπάλα στον Λημνιό κι εκείνος έχει χώρο χρόνο και επιλογές απέναντι σε άδεια άμυνα, μοιάζει με έλλειψη σχεδίου, αυτοπεποίθησης, συγκέντρωσης, η επιλογή του να τρακάρει ο Έλληνας εξτρέμ στον Ράμος και να του πάρει τη μπάλα εν στάση με τακουνάκι…
Η Ελλάδα πιέστηκε πολύ και ψηλά από την αρχή. Απόφαση αναμενόμενη για τον ελληνικό πάγκο που γνώριζε πως ο Λουίς Ενρίκε θα απαιτήσει συντονισμένη πίεση από την αρχή για ένα κατά το δυνατό γρήγορο γκολ.
Η απόφαση που μάλλον αιφνιδίασε ήταν του Φαν Σχίπ που έδωσε εντολή για παρόμοια πίεση στις περιπτώσεις που η μπάλα έφτανε (σπάνια) στο τελευταίο τρίτο κοντά στην περιοχή των Ιβήρων. Η Εθνική ομάδα έκλεψε μπάλες με αυτό τον τρόπο όμως δεν τις αξιοποίησε με εύκολα λάθη και κακές αποφάσεις στην επιθετική μετάβαση.
Ο Όλμο σημάδεψε το δοκάρι στο 32′ στην πρώτη απόπειρα των Ισπανών να σκοράρουν έξω από την περιοχή.
Ένα λεπτό αργότερα ο Κόκε έδωσε πάσα με… τηλεκατεύθυνση στον Μοράτα που είναι μετρ της κίνησης σε μικρούς χώρους στην πλάτη της άμυνας και ο επιθετικός της Γιουβέντους με παροιμιώδη άνεση σε κοντρόλ και εκτέλεση με τη γνωστή του άρτια και υψηλού επιπέδου τεχνική κατάρτιση έδωσε προβάδισμα στην ομάδα του.
Το πρώτο ημίχρονο έκλεισε με κατοχή μπάλας 79%-21%. Με τους Ισπανούς με έχουν κάνει 504 πάσες έναντι 119 της εθνικής μας και 473 από τις 504 ήταν εύστοχες. Ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που δεν ήταν από τους στόπερ τους χωρίς πίεση αλλά στο μισό που αμυνόταν η ελληνική ομάδα.
Οι παίκτες του Φαν Σχιπ έκλεισαν το ημίχρονο χωρίς τελική προσπάθεια.
Με την αλλαγή Σιώπη αντί Μάνταλου ο προπονητής έβγαλε τον μοναδικό δημιουργικό χαφ που είχε στο γήπεδο για να βάλει τον Σιώπη. Με την είσοδο του Τζόλη αντί του Λημνιού διόρθωσε αυτό που βλέπουνε όλοι (πλην του ομοσπονδιακού), ότι είναι λάθος -αυτή την εποχή – να παίζει ο Λημνιός αντί του Τζόλη.
Το γκολ του Μπακασέτα με το πέναλτι-δώρο του Μαρτίνεθ (που εμείς θα κράζαμε μια εβδομάδα ότι δεν είναι πέναλτι γιατί έδιωξε πρώτα τη μπάλα)
αποτέλεσε και την πρώτη τελική προσπάθεια της εθνικής μας ομάδας στο ματς με τη συμπλήρωση 56 λεπτών.
Η εικόνα δεν άλλαξε, Η Ισπανία είχε μονίμως τη μπάλα, χωρίς πάντως να καταφέρνει απέναντι σε πολυπρόσωπη και καλά οργανωμένη άμυνα να δημιουργεί ευκαιρίες και να βάζει τη μπάλα στην ελληνική περιοχή.
το μόνο που άλλαξε είναι ο στόπερ των Ισπανών που πήρε τη θέση του Ράμος κι έκανε το πέναλτι-δώρο στον Μασούρα για να σκοράρει η εθνική μας στη μοναδική τελική προσπάθειά της στα 90 λεπτά του αγώνα στη Γρανάδα.
Το ότι ο τρόπος του Ρεχάγκελ είναι αποτελεσματικός έχει αποδειχθεί πανηγυρικά ότι μας ταιριάζει ως εθνική ομάδα επίσης. Είναι αποδοτικός σε περιπτώσεις που ο αντίπαλος δεν βρίσκει ιδέες να διασπάσει τις δύο ζώνης των 4ων και 5 παικτών στο 4-5-1 που αποτέλεσε τον σχηματισμό του ομοσπονδιακού προπονητή.
Το γεγονός ότι το ματς έκλεισε με τους Ισπανούς να έχουν 9 τελικές δείχνει την εξαιρετική αμυντική δουλειά της Ελλάδας στο ματς. 78% κατοχή μπάλας έναντι του 22% της εθνικής μας έδειξε την κυριαρχία των αντιπάλων όμως αυτό ήταν αναμενόμενο.
Στα επόμενα ματς (πρώτα αυτό με τη Γεωργία) το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα θα έχει την υποχρέωση να πάει στην δύσκολη πίστα. Αυτή της δημιουργίας παιχνιδιού και της ανάγκης νικών για να πάρει το εισιτήριο της πρόκρισης. Με την ελπίδα ότι θα καταφέρει να αποδώσει και σε αυτή την… πίστα του μεγαλύτερου “πρέπει” κόντρα στις ομάδες που θεωρητικά είναι στα… κυβικά του.